Alle inzendingen over NIJVERHEID

In het land waar de zon altijd schijnt stoffige verblijven geen deuren hebben gaat de dood nijver van huis tot huis om ze geschoond achter te laten…

Verwarde struiken bergen een oud fabrieksspoor, nietig en verroest. De mierenhoop zien... Alledaags eenvoudig werk is een heerlijk iets! Fabrieksrook kleurt oranje voor de zon, die traag verzinkt.…

Het bloeien in pracht- nijvere bijen raken aan het instrument…

Ik houd het meest van de halfland'lijkheid: Van vage weidewinden die met lijnen Vol wasgoed spelen; van fabrieksterreinen Waar tussen arm'lijk gras de lorrie rijdt, Bevracht met het geheim der dokspoorlijnen. Want 'k weet, er is waar men het leven slijt En toch niet leeft, zwervend meer eenzaamheid Te vinden dan in bergen of ravijnen.…

Een nijvere huisvrouw te Heeten Trof laatst op haar hoofd een paar neten Ze zei: dat gespuis Moet ik niet in huis Zoiets gaat gewoon aan me vreten…

Hij kreunt bij tegenslag geen klaaggezangen, maar zoekt naar lucratieve nijverheid. Dus is de animo voor schaatsen slapjes, dan stort hij zich op de coronakapjes.…

Doe geen suiker Bij de honing, Ze is zo Al zoet genoeg - Wat nijvere bijen In alle eenvoud maakten Moet door de mens niet Nog eens dunnetjes worden overgedaan, Wat de bijen maakten Is immers zoet genoeg Is immers goed genoeg…

Haiku’s: Gele narcissen Op hun bleekgroene stengel Bossen steltlopers Mos tussen het gras De ontelbare hopen als rijzend brooddeeg Merel, nestbouwend Sleurt, schudt en snokt aan slierten Nijverige vent. Senruy: Jij wist dat zeker? De enige zekerheid: de onzekerheid!…

Pril in het ontwaken van het ochtendgloren dacht hij nog na over de droomcyclus die hem zo had weten te ontroeren in het duister een ontluikende dagdroom viel hem ten deel op het bord, met zijn ontbijt naast een spiegelei ontwaarde hij zich een innerlijke bespiegeling zuinig in huisvlijt nijverig in eenvoud in dat bijzondere…

Een spoor van groen komt mij tegen; met nijvere steken in de hemel gezet, zigzagvegen in het boven blauw. Haar zwijgen is vergeven aan de grillen van de wind, gniffelt met giechelende vogels, juicht over daken, toont de portieken. Laat maar waaien zingt het loof. Haar stammen kunnen dragen.…

Onbekommerd slenter ik door zachte aarde en ritselend blad Laat voetsporen achter en kijk niet om De wind veegt ze met een nonchalant gebaar weg Verdwenen is mijn leven Ik adem witte wolkjes Blaas plagend door flonkerende nijverheid En strijk met een vinger voorzichtig over de kwetsbaarheid van de herfst een geur…

gerimpeld lacht zij de stilte weg van de bevende hand en vingers op het kleed waar zij nijver de beeldjes maakt van haar familie zoals zij denkt dat zij ooit zijn geweest zo uit de geest zij is zelf lang geleden ook even weggeweest in een hemels moment dat zij nooit heeft vergeten en nu tekent zij in de vleug haar beelden…

samen zeilen op de boot van het licht niets dan het blauwe water gouden horizon in het zicht samen winnen van de spelende nijvere wind jou en mijn krachten samen gebundelde zonnestralen aan een lint samen op weg gaan alsof we het leven nog kunnen sturen elke schipbreuk kunnen weerstaan grenzeloos, jij en ik en duizenden uren samen…

ik vijzel ook de hardste steen op zoek naar zeldzame pigmenten was het zand en aarde in mijn nijvere arbeid uit en koester de momenten dat een nieuwe kleur het zonlicht ziet de plaats inneemt die schepping haar gebiedt ontdek een wereldvreemd palet waarmee ik hart en ziel het witte doek opzet getekend met de turbulentie…

Met harten die nijver moeten kloppen. Met grote monden die eten kunnen. Met darmen die voedsel verteren. Met anussen die resten lossen. Met breinen die helder denken kunnen. Die onwetend denken dat we weten. Elk mens verdient het. Het voordeel van de twijfel.…

De geur van weiden vol sappig gras en bloemen vliegt op en zweeft door teer lover dat voorzichtig ontwaakt is streelt de bodem van boerenland en in 't woelige Drachten daalt ontdekkend neer beurt nijvere fabrieken op speurt langs winkelrijen drentelt heen en weer tussen een banketbakkerij en een hoog huis met witte raamranden en daklijsten…

( pa ) leven in het voel van verlaten wuivend op een kaal heideveld zoals het dorre dopjesgras gevangen in een wirwar als van zwevend spinrag over het koude moeras een dof berkenblad in ongedurigheid cirkelend rond verarmde grond gelijk de nijverige herder die een schamele kudde drijft in eenzaamheid verstomt de staf als…

Precies, dat is de nijvere loodgieter!…

welkom in ons Nederland waar u als zware crimineel geen last heeft van tegenstand maar mag zitten op fluweel wij beschermen uw rechten ga gerust uw eigen gang want wij zullen vechten voor uw welzijn en belang onze nijvere advocaten staan altijd voor u klaar en zullen echt niets nalaten u loopt nauwelijks gevaar maakt u zich geen zorgen…

De uitverkoop is weer voorbij, maar niet die van mijn al te nijvere gedachten; ze komen en ze gaan, ze staan niet in 't gelid maar drentelen en dralen, of buitelen dooreen. Waar moet dat met dat denken heen?…

ze draagt haar sluier een mens onder de mensen en klaagt niet over het kruis dat anderen zo opzichtig torsen aan een gouden ketting om de onbedekte hals haar hennahanden bewegen in dezelfde nijver het gezin waar zou moeder genoemd de zorgen en liefde verdeelt in gelijke porties over allen zoals dat in gezinnen hoort haar tong valt soms…

het kleine vogeltje altijd zingend weer zwarte kop met witte wangen het lijfje groen en geel huisde jaar na jaar in ons tuintje zijn gezin zo - acrobatisch toerend graag gezien als gast struinend door heg en gras nijver hoedend voor gevaar vloog hij kroost voedend met zijn vrouwtje af en aan zo kleurde hij de dagen ongestoord en…

nog luiden klokken in de dorpen het weten lopen boerinnen met eten verpakt in wat rood naar de koelte van bomen vlak langs de sloot boodschappen tijd voor hen die de uren vergeten in wijding aan werk de handen zo nijver zichzelf niet wetend in een toomloze ijver donkeren klanken van rouwen tingelen trouwen en luiden als geestelijke…

Ongehinderd, zonder iets te bederven, gaat het venijn voort door de dichte pijpleiding naar de stad der nijverheid. Schone wildernis, sterk en tegelijk kwetsbaar; ondergrondse weg voor scherpe fabrieksvoeding eerbiedigen elkaar hier.…

jongen tuiniert strijdlustig verwint tartende roofhalmen graaft kruimelige plantgaten voor ongeduldige bloemen ziet bij zijn werk zwarte miertjes krioelend uit de grond schieten met eitjes en poppen vluchten een nieuw veilig verblijf zoeken onder elke aardkorrel betreurt die tere mijngangen waar een knusse stad school bloeiend door fijne nijverheid…

Hier zijn we dan in het nabije verleden dankbaar voor wat geweest is onbeschreven naïef gebleven hofnarren en dieven bij de vleet nijverige huisvrouwen met smetvrees anderhalve meter dichter of verder weg bij de waarheid zonder ommekeer met koude vingers van een zwerver en de warme voeten kleine God op weg naar de afsluitdijk…

gelegaliseerde vernielzucht botgevierd op een historisch landschap waar harde werkers en nijvere middenstanders ooit beeldbepalend waren met karig inkomen wonen primaire levens- behoefte was soberheid gestaag opvallende verbeteringen schiep nu worden vierkante kilometers bevlekt met hogere prijsklasse aan te ondiep gekunsteld water autochtoon…

gedachten sussen Woord voor woord wordt jouw prachtige lijf Gekoesterd en aanbeden Zin voor zin je zinnen geprikkeld Alliteratie, adoratie De jambe die je buik betast In het licht van dit gedicht Zie ik hoe je wordt verrast en verwarmd Door de pracht van taal en creativiteit Hoe je langzaam teder wordt omarmd Door dit kleine stukje nijverheid…

Voor velen is het geweten misvormd vanaf de jeugd tot conformistisch deugd de allergrootste keten voor velen vaak ontzegd onder kruis of halve maan zal zonder recht bestaan vrij leven lijkt geen recht voor nijvere dienaren, maar slechts een mooie droom zo blijven zij in toom Zij staan weer voor hen klaar wie dient wie, wie bepaalt…

Als de pest je huis en lijf bereikt Schrik je op en kijkt om naar De duizenden gesloten deuren van het vertrokken voorgeslacht Alle wiegelied en nijverheid Versmalt tot enge gangen Waar je niet, waar je nooit in wilt lopen Stofzuigerslang van de eeuwigheid Opsomming wordt enkelvatting Het moment bepaalt vast het verder verloop Als…