Alle inzendingen over Noach

Ach, de duif van Noach, uitgestuurd om in zee land te vinden, hebzucht heeft ze ons gebracht. De duif van Noach, ach, was de vredesduif niet: ze zaaide verdeeldheid in de eens zo eensgezinde ark. Die duif, vroeger teken van hoop, is nu een deel van onze Drievuldigheid: Macht, Prestatie en Bezit. Ach, weergalmt noachs zelfbeklag.…

Het is in mijn omgeving net als de ark van Noach... Als je geen paar vormt val je buiten de boot…

De roosverrotte bladeren ondersteunen een ongemakkelijke sfeer. Ook dode geesten treden uit verslenste vogelnesten. Ook zij slaan en trekken bangelijk op de vlucht. Droombeeld. Wordt zacht versperd, kordaat afgeblokt. In de schuimende muur staat mergzacht ‘vrieskou’ gekalligrafeerd. Hij nadert, slurpt de glazige zon aan diggelen. Alles lijkt…

Toen Noach varend met zijn dierenlogement na maanden pompen op een bergtop was gedreven, zond hij een duif uit om op zoek te gaan naar leven. Die ouwe Noach bleek toch maar een slimme vent.…

Noach aldaar biedt Nog restplaatsen aan Ieder die lijdt aan het Apocalypssyndroom Mag met hem samen De lifeboat in gaan…

duif maar Aphrodite baadt zich, haar kleed gevleid in het zand, de God, Zeus, Noach, ja elke man geeft zich nu gewonnen…

. ----------------------- Noachs Kat, 2000.…

Ik weet wat Noach moet hebben gedacht.…

Bomen met roos: uit hun kruin vallen duiven als Noach seniel met de broodzak gaat wuiven. ---------------------------------------- uit: 'Gedichten 1962-1992', 1993.…

hoofdpijn bestreden met 2 paracetamols leek verder niets maar opeens weer het nieuws ontelbaren op de vlucht naar hier 35 procent van onze jeugd werkloos inburgeringscursussen zijn er niet meer dus brengen we wat welkomstpakketjes het water van het IJ blijft stijgen sta je gelukkig morgen op de pont aan het werk en denk je aan Noach…

Bij Noach plensde het wel veertig dagen, Het volk trok veertig jaar door de woestijn, Ook Jezus moest daar veertig dagen zijn, Een zware proef waarvoor Hij ruim zou slagen. De vergelijking gaat natuurlijk mank, Maar ik blijf veertig dagen van de drank.…

Ark Hier voel ik me in een ark de lucht, de zee Voert me mee door duister over sinister baren het is er varen... met mezelf als baken, kompas 'k weet me onder daken Bedekt door dak,deken en laken al is het.... met 't hart in de keel.…

De aarde schaamt zich Voor haar bewoners De aarde huilt daar zij Teloorgang voelt, terwijl Zij geenszins ten onder Wil gaan Veranderende blik Op mobiliteit Elektrisch wordt standaard Terwijl sjeiks geen invloed Krijgen op olie-arm Beleid Gelukkig ziet de Wereld in dat zij Misschien het tij nog juist Voor ondergang gekeerd Zichzelf…

En ik, Ik ben een kleine Noach In een iets te kleine ark.…

(Boektitelgedicht) De rivieren Eufraat en Tigris stromen echt al eeuwen IN BABYLON, tegenwoordig Irak SNEEUW dwarrelt en vaak stormt in dikke vlokken of stuif als de top van ARARAT na vermoeiende en zware dagen op zoek naar de ark van Noach eindelijk is bereikt Zelfs DE sportieve CHINEES heeft zeer scrupuleus vlag geplaatst…

Niemand lette erop tot het water over de bergrug heen het meer in stroomde Het regende de hele zomer een dichte grijze lucht- zee stortte zich als een wereldoceaan over de aarde, een dik vel beukend hout kwam boven drijven, let niet op de dieren Kijk niet of er mensen bij zijn je weet het wel de oude wereld borrelt nog een beetje op…

onbedoeld In dit leven zijn gekomen Moeten worden uitgeroeid, De toekomst van de menselijke Soort staat op het spel; Dan is hij daar, die man Met die ark, die van alle Soorten levende dieren Er twee meeneemt, man en vrouw, Om de vergelding van de zondeval Te overleven - de nieuwe Adam Is hij, terwijl zijn naam Eenvoudigweg Noach…

Op het kleine raam tikt de regen met een doek condens weggewreven geen ark van Noach valt te zien er is nog tijd, er is nog even.…

. ----------------------------------------- uit: 'Noachs Kat', nr. 12, 2004.…

Langs velden vlas en najaarsgras vroeger al, rond het ouderlijk huis te hooi, te gras, nimmer te pas daar sloop het al: kattengespuis Ach Noach, u bood in doodsnood elk dierenpaar een vrij entree een schuilplaats op de droge schoot u nam ze door de wateren mee Maar nu, zo ver ontelbaar later vindt de mensheid weer een smoes voor de missers…

De zondvloed van zijn tijd nog in gedachten Houdt hij zijn schaalmodel vertederd vast De held van ark en wateroverlast Om wie de mensen ooit misprijzend lachten Terwijl zijn zonen dieren binnenbrachten Hanteerde hij nog driftig pek en kwast Ik ben hier bij geschiedenis te gast Hoor weer het beitelen van arbeidskrachten De hemel in willend…

Laat en verlaten dit verherfste leven: een nabloei van vergane zomerplanten, terend aan ruige najaarswaterkanten, broos als de vlucht van wintermaan en meeuwen. Bittere schemering, loochen de genade eertijds beloofd achter uw onheilswolken, wentel de wereld in het bloed der volken, ga met de duivel en zijn moer te rade! Wilde verwoester,…

Ik rustte in 't holle van een golf, ik plooide Mijn vleugels en ik deinde: ik wist niet meer Bewoog ik mee omhoog of mee omneer En of mij links of rechts mijn schomling gooide. Er was gedroppel dat zich op mij strooide, Er was een hemel en een hemels weer, En ik genoot en leefde in iedre veer, Verheugd omdat zo schoon heelal mij kooide.…

ach wat je neemt een stuk land rotzooit wat met schep en vork je krijgt bergen effen wat sneeuw er op er tegenaan geprakt een meertje een reddingsboot uit de ark van Noach met Dr.…

mijn grijzend haar waai ik tot jou bladgouddruppels van nachtgroene blikken het is de lente die de morgen uitlaat - als Noachs duif in vertes nevelige vermoedens zonneweefsels tekent op schedels van belofte en tere knoppen drijft uit twijgen met dewelke wij de wereld omarmen tot de morgen valt laadt hij de vruchten…

De regenboog hoog verheven tussen onweerswolken en stralende zon geweven adembenemend in immense schoonheid Gods belofte van trouw en goedheid aan het begin van schitterende kleuren herinnert Hij de oorsprong van dit gebeuren watermassa’s die alle leven deed verdwijnen doch in een ark redde Hij Noach en de zijnen een gezworen belofte: in…

in een schuit Wat schapen erbij De pen schiet uit Een slip op het papier Een streep getrokken Erbij een stier Drie kreeften en een tor De vlieg vliegt weg We plaatsen een hor En aan de kant Diep in een kuil Vangen we een olifant En laat de koe de koe De boel de boel Die voegen we ook toe Een schip vol vee En tot slot Mag Noach…

Soms is een nieuw begin dor hout in zwart slijk of in geblakerde grond na een verwoestende vloed een snelle vuurzee, of menselijke domheid Dan ontwaakt de aarde van de Aarde en gaat haar zaadkluis open Alles bloeit weer op waar we bij staan maar we kennen onszelf en durven niet er volledig op te vertrouwen We zijn zonen van Noach…

woordeloos gesprek dat gaat over hoe warm het is en of er regen aan de horizon verschijnt een verticale regenbui wel te verstaan, want laat de wind liggen waar het ligt en koester het avontuur dat in jezelf op zoek gaat naar vindplaatsen waar iets of niets blijkt te vinden het is om het eender, niets of iets is als de Ark van Noach…

Waren de regen en de vloed een straf voor Eva en ons vrijpostige verstand dat niet altijd het goede doet? Of gebruiken we dat verstand juist te weinig, zoals toen mijn man onze zoon ontzag en boos werd op de baby? Wat bezielde hem? Hij is oud en maakt zich zorgen om de wereld sinds de ramp waarbij wij alle acht gespaard gebleven zijn…