Alle inzendingen over Nooit voorgoed

Eigenlijk zeg je nooit, voorgoed vaarwel Eigenlijk zeg je nooit voorgoed adieu Eigenlijk zeg je nooit, tot nooit Eigenlijk zeg je nooit, tot nooit meer ziens Want al verruil je het tijdelijke voor het eeuwige We zien elkaar toch echt wel weer Dus zeg ik eigenlijk, tot snel, kortom: Tot de volgende keer!…

Morgen zal jouw bloed, door vele harten stromen, want dichters sterven wel, maar nooit voorgoed.…

ik denk het wel te weten want als die glans zo mooi is, voel ik dat jouw leven weg is maar toch nooit voorgoed vergeten…

Al zullen ze verwelken, nooit voorgoed verdwenen, gedroomd steeds weer.…

Wat is ons leven toch een raadsel, een nooit voorgoed begrepen tocht, een vinden en steeds weer verliezen tot aan de laatste bocht.…

Zoveel moet losgelaten worden van wat ik hier wel denk te zijn: herinneringen, dromen, plannen, soms iets van vreugde of van pijn, om nieuw te vinden in de morgen van wat die dag ook brengen zal: ontmoetingen, verhalen, vragen en ook weer kansen zonder tal; want leven is steeds herbeginnen, is nooit voorgoed het antwoord zien, maar daardoor…

Ik zag een meisje Zittend op straat En zie hoe een traan Haar oog verlaat En ik kan het zien Haar huilende ogen Ze zullen nooit Voorgoed opdrogen En ik zie De blauwe plekken En al haar pijn Die haar zal nekken Maar ik ben bang ik durf het niet En loop weer weg Van haar verdriet En de dag erna Dezelfde straat Hoor ik het geluid…

Hoe zalig toch wie in de taal mag leven – hij zwemt als naar de poorten van het licht en vindt een rijkdom, hem voor niets gegeven maar weet dat zelf ooit niet, want een gedicht is als een dag-blij kind vol vreugdezangen dat juicht en danst zonder de vrees voor pijn; het is alsof een oud en diep verlangen toch nooit voorgoed verdwenen maar…

Je bent erbij, erin, ervan doordrongen, erover spreken gaat in vreemde tongen maar 't lukt je nooit voorgoed. Je zoekt en vindt, - het moet - wat gloeit en teken doet je krijgt het niet en nergens echt bedwongen.…

Het is weer herfst, maar nooit voorgoed voor wie eens kende wat hem of haar tot schreiens toe ooit heeft verblijd. Uit mijn bundel ‘septemberkruid’ uitgegeven in 2002, p.9…

Nooit voorgoed begonnen begin verloren bezit. Open handen gebalde vuisten overwonnen vrede. Hevig begeren fluwelen uur van zwijgen. Akkoord van levenden die rusten tot verrijzen. Uit: Kristallijn p.26…

Hoe is de taal bij machte te roepen, te duiden, te wekken zonder te noemen, enkel maar te wroeten in dat reservoir dat nooit voorgoed gevuld is, ook niet ledig is te gieten. Je wordt erin geboren, leert haar kennen zoals een vis aan water went en wemelt in de menigte.…

Hoe is de taal bij machte te roepen, te duiden, te wekken zonder te noemen, enkel maar te wroeten in dat reservoir dat nooit voorgoed gevuld is, ook niet ledig is te gieten. Je wordt erin geboren, leert haar kennen zoals een vis aan water went en wemelt in de menigte.…

voorgoed Blijvend veranderd door coma Uur na uur opnieuw gingen dagen maar niet voorbij Eeuwig in een harteloze roes Gezwommen toen in bloed, teveel voor mijn lijf Een trauma reeds van drie decennia Natuurlijk voorbij, nooit meer over Met mij draag ik een niet gekozen zware last Die ik moet meezeulen tot mijn dood Tot plots één van ons…

Sommigen zijn gemaakt van gouden regen sierlijk als gratie gevlochten uit hyacinthen een kleurige mix van herfst en lentetinten ondoorgrondelijk zijn de Scheppers wegen anderen dansten nachten door mijn woning met hemelse mond rood lachend voor hem zongen hun lied met kristal zuivere stem en geurden een leven lang naar honing maar hoe wonderschoon…

hoe jij almaar won dacht ik nooit aan verliezen maar voorgoed ging je…

de mensaap Bokito is voorgoed heengegaan…

Hou mij nog één keertje vast Met je sterke armen Streel mij nog één keertje Met je zachte vingertoppen Bemin mij nog één keertje Met je goddelijke lijf Hou me nog één keertje vast En lees me voor Met je heerlijke warme stem Lach huil nog één keertje met mij Laat mezelf in jouw ogen zien Voor de laatste keer Als ik voorgoed mijn ogen sluit…

"Voorgoed", zei jij, zou ik het verleden bij me dragen. Je hebt zo gelijk. Ik kan niet meer. Maar wil en durf niet te klagen. Achtervolg me niet meer. Mijn lijf doet zeer en mijn hart dat bloedt. Lieve Heer, hoelang duurt voorgoed?…

Nog nooit in 11 jaar heb jij mij zo gekwetst, door mij hier alleen achter te laten..... Ik wilde zoveel zeggen, nog zoveel doen. Gelukkig kon ik als laatste zeggen: "Jij bent het beste ooit." Je lag daar, ik wilde je knuffelen, gaf alleen een zoen. Ik ben niet alleen, ik weet dat jij nog vriendschap in mijn hartje strooit!…

het was een donderdag niets vermoedend op de bank tot het kwam die ene traan op je wang vervolgens die ene zin voor hem is de poort geopend hij heeft de stap naar de andere kant genomen de poort is gesloten en hij zal nooit meer terug kunnen komen die ene poort, gesloten voorgoed…

Ik stierf en er was niet van ver mij vandaan een stronk, een kussen voor mijn houten hoofd, waar ik de bedding vond, waarin ik rusten zou, ik zocht snakkend zonder adem naar een stem, die nu voorgoed zou zwijgen.…

Ik zie hoe jij jouw ogen Voorgoed hebt gesloten Een keuze hebt gemaakt Die mij heeft geraakt Ik wist dat jouw leven Je pijn had gegeven Maar niet dat de pijn Zo hardnekkig zou zijn En ben je daarboven Wil je mij dan beloven Om de gedachte te bewaren Dat wij gelukkig waren…

jouw afscheidsrede heeft geschreven ik vraag me af of jouw lippen die mij zo vaak hebben beroerd mijn naam nog kunnen spellen of ben ik al vergeten in die massa waarvan je denkt dat die al jouw wensen voedt nu ik weet dat ik je hand op mijn schouder zal moeten missen schreit mijn gebroken ziel en rijg ik de dagen aaneen om voorgoed…

Mijn huis, mijn kasteel, ik zie het staan ik zie het vanuit later, veel later dat huis waarin ik eens leefde, het stond er, het staat er nog steeds. Dat huis, mijn kasteel aan die brede laan waar de prunussen bloeiden, die oude laan. Jij mijn lief, samen wandelden we door de tuin achter ons huis. Was het een kasteel met lakeien, met kanonnen…

ik had je hand in hand willen betreden je kinderen thuis willen brengen toch liep 't anders, anders dan gedacht 'heilige' grond verzadigd met verdriet in de loop der tijd overwoekerd overwoekerd met al er groeit en bloeit zingen vogels er in 'gepaste' stilte gelijk begraven verhalen die nooit meer 'n luisterend oor zullen vinden…

Geen troost valt aan het najaar te ontlenen, de bladeren verworden in de goot en de gelieven zijn voorgoed verdwenen. Wie weet is ons vergund pas metterdood, door vreemde hemellichamen beschenen, iets vast te houden wat ons niet verstoot. ----------------------------- uit: 'Geleende tijd', 1999.…

niet baten Ik werd vergeten en voorgoed alleen gelaten Ja later moest je mij niet meer Jij hebt me voorgoed verlaten Maar dat enig stukje natuur Heeft mij nooit meer los gelaten…

waar ben je, nu je voorgoed, uit mijn leven bent verdwenen, waar was ik, toen je ging.... heel even dacht ik, heel even....... was je van mij...…

Je tegen de ontwikkeling en nog wat te doen weren zal het culturele klimaat vernieuwende inspiratie toelaten; je besluit het veranderlijke weertype de rug toe te keren, landelijk voorgoed te keren bekenden gewoon laat uitpraten.…