Alle inzendingen over ONTLUIKEN

Blaadje voor blaadje zacht als fluweel vouw ik je open heel voorzichtig zoek ik mijn weg stap over doornen kijk vol liefde in jouw ogen verward doch teder vind ik mijn weg gehuld in nevel raak ik de roos teder ontluikt hervonden gevoel wijst groei de weg…

Naakt ligt ze op bed Beelden van zo doen ze 'het' Wild jaagt de adem door haar heen Ze heeft gevoel van kop tot teen Haar film houdt gelijke tred Begeleid door het kraken van het bed Plots ontsnapt als aan een ballon de lucht Ze eindigt met een diepe zucht…

deze afstand is nog niet ver genoeg van huis dit water is nog beddingloos, stemmen klinken te vers ondertussen reizen we naar een afnemende aankomst in sommige van die verhalen sijpelt verwantschap door zoals een gerecht met de peulvrucht van de vroegste dag ik moet mijn geheugen nog plaatsen, mijn tijd tekenen terwijl het ogenblik…

de klei dampt zuchten der gestorven stronken het is heiig een beslagen spiegel over het veld als een deken waar iets broeit maar de dood nog even duidelijk is als wedergeboorte alleen een diep invoelend mensenhart of dierenoog ervaart de spanning van de toekomst in het nog onwelriekend zwart getint tapijt…

Ontluikende knoppen begroeten me liefdevol ruik de geur weer van het frisse groen Bomen staan zachtjes te wuiven, zon gloort in de vroege morgen omhels de nieuwe lente.…

een bloem komt te ontluiken als ze in liefde wordt omringt schenkt je haar mooiste kleuren wanneer een hart haar bemint breekbaar in zachte handen buigzaam naar liefde toe broos maar vol verlangen kleuren in het hart genieten telkens weer in verschijning zacht en teer één bloem kan mij bekoren die bloem gaat nooit verloren…

waar handen raken ogen zoeken stil verlangen ontluiken wil schuilt in het heden de roep naar morgen verdwijnt mijn verleden waar toekomst begint verstrengelen harten in verzonken ogen stil verlangen ontluikt vandaag…

Regen geselt mijn voorruit, Ik rij naar huis Goddank, de dorte is voorbij Voeding voor het droge land En mij Het voelt goed Zoveel water Zoveel vocht Wat het slecht had komt weer op En recht zijn rug Zo ook ik Tijdens deze natte autotocht Langzaam stel ik mij weer open Als een voorjaarsbloem Steeds weer De sapstroom is nu aan het lopen…

ruisende regen dwarrelend in lentevlucht schildert levenskleur…

in hogere krachten brengen onze woorden geluk het oog begint te lezen liefde ontluikt door waarneming werkelijkheid in verdieping in waarachtige zaligheid…

ontluiken bloeit uit haast dode takken, nog in donkere kamers met beschimmelde ramen daar schuilen tere knoppen in schuldloos schamen de adem van buiten zuigt aan wanden die zijn opgebouwd uit dichtgetimmerde ruiten en waar licht botst om dan in het niets te verzanden totdat mijn vogels roepen en ik ze verder draag in mijn…

de zachtheid in haar stem raakt hem aandachtig luisterend naar de tongval woordenstroom die hem beroert blijkt het slot van zijn hart roestiger dan dat het was nu het sneller klopt omhelst door de klanken versmelten zij…

ruik de stilte in de morgen kleur de bomen Lente groen laat lammeren geboren worden want er is zoveel te doen zie krokussen gestaag ontluiken veranderd veld in bloemenzee kus de sterren van de hemel ochtendgloren neem me mee…

langzaam ontwaakt de lentelucht in mij voelt nog wel als naakt en soms kil af en toe zeg maar bij vlagen weet ik weer ja, dat is het wat ik wil de geur van natte bladeren of vers gemaaid gras parfum naturel zo als het in wezen bedoeld was en kleuren zien rijpen van groen naar wonderlijke tinten groots en onnavolgbaar eigen…

laat de lente ontluiken opdat ik me kan verliezen in de boezem van Moeder Natuur mij te laven aan ongekende kleuren geuren zullen verleiden alleen nog omhoog te komen om adem te halen voor heel even lente overspoel mij…

in het prangen wrijft het dringen het omhelzen open dat te knellend is, en drukt, en breekt een leegte aan waarin de ruimte zich ontvouwen wil, en zuchtend zich ontvouwt. zo herinnert zich het bloeien dagenlang het prangen nog in het licht dat nu in nachtblauw open flitst.…

dat roert mijn denken, vraagt om mij te bezinnen allengs gaat alles nog verder op slot en kan ik slechts kijken in een enkele richting het blijkt ook nog eens een doodlopende straat waar niemand voor mij een deur lijkt te openen die gastvrij mijn gevoel binnenlaat als het sterven nagenoeg gestorven is en vaker iets van licht in mij wil ontluiken…

Open de vensters van je geest, En laat het leven binnen. De geuren van de lente, die buiten wacht. Met bloesems in tinten, teer en zacht. Het spelen van een kind, het laat je hart weer leven. De neiging om te zingen. Barstens vol herinneringen. Hoe heerlijk dit gevoel, dat zich ieder jaar opnieuw onthuld, het leven doet ontspruiten. Met…

Langs de snelwegen ontluiken er Klaprozen zij eisen hun plek.…

Haar schoonheid sprankelt in bloesem en ontluikend groen…

ontluikend lover koestert zich in ochtendlicht van teder satijn…

dag, ben je daar weer, zei de vlinder tegen de  ontluikende bloem…

Vertakkende boom ik heb je zien bladeren ontluikende stof.…

in volle kleuren helemaal uit je bol gaan, ontluikende tijd…

teerwitte bloesem blaadjes spellen verhalen ontluikende groei…

Hemelblauw Zonnelicht Ontluikend groen Bloesemtooi, Lenteseizoen Wat ben je mooi…

de losse eindjes zoeken hun samenhang van verknoopte ontreddering tot uitvalbasis voor ontluiking…

ogen ontluiken uit zoete roes verstoten zoveel licht valt zwaar…

Het seizoen van ontluikende pracht en praal dat verwondering, ontroering en blijheid opwekt bij ons allemaal…

iedere morgen ontroert mij het ontluiken wat 'n aprilnacht aan magie heeft gebracht elke bloem en plant krijgt zijn eigen dracht ook de bomen staan bol met groene pruiken zon en regen doen het gras frisser ruiken waarin madelief en paardenbloem glimlacht iedere morgen ontroert mij het ontluiken wat 'n aprilnacht aan magie heeft gebracht…