Alle inzendingen over OPSTAAN

, opstaan, opstaan…

Opstaan, tegen de verdrukking. Opstaan, voor de weerlozen. Opstaan, gezamenlijk met anderen. Opstaan, voor vrede, voor vrijheid, voor rechtvaardigheid, voor mooie idealen. Opstaan, voor elkaar. Maar niet iedereen kan meer opstaan. Velen zijn opgestaan en dan gevallen.…

Als ik ’s ochtends vroeg mijn ogen open wrijf dan is het maar met moeite dat ik zo zitten blijf. Ik zit dan wat te gapen en rek mij ook nog uit terwijl ik liever liggen blijf en mijn ogen maar weer sluit. Me nog eens lekker instop en nog eens driftig gaap en dan weer even wegzeil in een diepe slaap.…

Niet te branden uit het bed, het is zo donker, hoor ik gekreund nog maar net! Niet te porren op te staan, doe dan ook geen lampjes aan! Ik kijk eens rond en besluit dan snel, die dag begint ook zonder ons wel nestel me gezapig wederom in het nog warme bed! Hoe heerlijk is nestelen?…

Opstaan, slapen gaan en hiertussen beminnen in kortere of langere zinnen. Opstaan, slapen gaan en hiertussen bemerken, dat werken door moet gaan. Opstaan, slapen gaan en hiertussen zingen, met schoonheid omringen. Opstaan, slapen gaan en hiertussen leven, jezelf geven gelukkig zijn.…

Uit de hemel vallen druppels Als woorden in een moeizaam gesprek Grijs-grauw is de stemming Als ik opsta uit mijn bed Waar is de liefde Die me vervulde in de dagen van de zon Waarheen is zij vervlogen Wie plaatste deze bitterheid er voor terug...…

Daar gaat die verdomde wekker weer af. Ik sleep mezelf naar de badkamer. Elke werkdag weer een straf, als ik hem tegenkom, die man met de hamer. Met de ogen op half zes maak ik een kop koffie klaar. Ben nog lang niet bij de les, en gaap als ik sloom voor me uitstaar. Ik moet nu toch echt naar kantoor en kijk nog even op de klok. Er is…

terwijl ik opsta, elke morgen om zes uur, hamert de specht al.…

Ik hoor het suizen van de wind, En kijk hoe jij nog slaapt. ik wacht op de dag die zo begint, Terwijl jij rustig ontwaakt. Ik voel je ademhaling in mijn nek, En kruip nog tegen je aan. totdat ik na een tijd ontdek, dat ik weer op moet staan. Ik moet nog dingen af gaan maken, Maar lig hier nog zo lekker. Uiteindelijk pak ik toch het laken…

Je bent zo mooi… Ons opstaan is een vooruitzien naar een dag vol liefde en vreugde bij elkaar te mogen zijn. …..Blijft de reden waarom ik des avonds vroeg te slapen wil, 't is om je zo snel mogelijk weer te kunnen zien als je ontwaakt.…

m’n stijve ouwe lijf wil niet vandaag opstaan een ramp, krakend bed, botten, nek, vingers, wat een herrie wazige ogen, droge mond en neus gescheurde lippen, haar in de war gortdroge huig, piepende stembanden strompelend op diabetesvoeten naar badkamer, plas doen naast de pot wiebelende knieën, straks maar schoon maken, koffiepoeder op de grond…

Een teder streven in een wankele nacht bracht nat dat werd weggeslikt, stond in regenstormen te verduren, kou te lijden, hopend op verharding van haar striemen. Sloeg zich bont en blauw aan de scherpte van de dag, struikelde en stond zo vaak weer op, gaf het een naam: dat het lijden niet zo heten mag. Heelde in zulks mooie littekens…

laat je dragen door diegene die sterker is neem de liefde van het hart dat voor je klopt aanvaard het geloof in een nieuwe morgen doorleef de wond maar ga en sta op! vind de bloemen de liefde in elke knop…

's morgens in de herfst de eendagsvlieg droomt nog steeds niet van gisteren…

telkens weer de onmacht en schaamte keer na keer de hoop en wens dat het stoppen zal vol verwachting ook klopt steeds het hart dat in stilte schreeuwt laat iemand het zien iemand het zeggen veilig willen zijn voor een pak slaag bij wie jou betekenen zonder angst en pijn voor onbegrepen haat wat ook gedaan of gelaten te begrijpen…

Hey, maat, ik heb de koffie klaar Het licht schuift blauwe luchten open Een heli, hoor de motor maar Word wakker joh, lukt het te lopen? Word wakker, vriend, en stop die gein Verdikkeme sla op je ogen Alsof is leuk maar niet echt fijn Zij zullen dit niet lang gedogen Ontwaak mijn vriend we moeten gaan Van niet schudden de knappe koppen…

Ik wil opstaan, Iets doen. Het lukt me niet, Ik kan niet opstaan. Gewoon blijven liggen, Nadenken. Of niet denken. Niks doen. Het enige wat ik kan. Gewoon liggen. Alles willen doen, Maar niks kunnen. Depressief zijn.…

Mocht ik morgen toch weer opstaan, zal ik weer naar mijn toekomst gaan gissen. Als ik in mijn slaap dood ga, dan heb ik in ieder geval mijn gevoelens geuit, Mocht ik morgen toch weer opstaan, is dat wellicht een wijs besluit...…

Verzadigd van het leven opstaan van tafel en heengaan…

Beschutting is goed, ik weet het, ik moet opstaan – en een boom planten.…

Vallen en weer opstaan, Huilen en direct een lach, Ruzie maken en weer spelen, Vrolijk opstaan elke dag.. Rugtas op en weer naar school toe, Lekker rennen op het plein, dan weer werken en veel lachen, je lijkt zo groot, maar bent zo klein..…

Ik ben me van mijn eigen dood "het Lazarus" geschrokken Ik kon weer opstaan en ben vertrokken!…

Een dood vogeltje zal nooit meer kunnen vliegen jou help ik opstaan…

En dan toch opstaan Dan toch opstaan Opstaan stemt tot nadenken Dat het best mogelijke geschreven is Of was Een nieuwe dimensie aan de realiteit geven.…

Het grote woord houdt hier niet van, schudt zenuwachtig, zwijgt pijnlijk, staart wat voor zich uit, Say Cheese, vogeltje! Mis. Te bewogen. Nog maar eens. Een ander licht. Verstandhouding, samen veel praten. Beter zo? Over jeugd en wat het is, alles ook wel eens op een bed? Stil blijven staan! Een bedrand dan. Misschien het holst van een theater…

Nog onbevangen in mijzelf weggekropen, hoor ik de regen dansen met de wind; ze zijn elkaar wat ál te goed gezind, als dat maar niet op noodweer uit zal lopen. Ik draai me om en schurk me als een kind aan wollen warmte die mij om zal dopen tot trage slak die vrijelijk mag hopen op duurzaamheid, de luiheid welgezind. De wilde paringsdans van…

wat kan de ochtend soms donker lijken waar men licht vermeent als de nacht nog duidelijk weent bij het vroege opstaan van een verleden etmaal en onverteerde gedachten voortschrijdend worden uitgebeend tot een rusteloos verhaal dan schuif ik ze niet opzij die doeken voor de wereld het zal zeker niet helpen in mijn verwarring…

Mijn dochter, wees soms op je hoede als men het beste uit je haalt en je, strevend naar het goede, warme openheid uitstraalt; totdat jij zelf wat medeleven vraagt, maar dan moet horen dat jij klaagt. Dan blijkt na een te gul vertrouwen en een vriendelijk begrip de respons zich te ontvouwen tot een loze egotrip; die ander snijdt dan zeer…

wonend in een wereld van wensen beroeren vingers de mixer o wonder van elektra en digitale registratie ver weg van hinderlijke herrie doordrongen van belang mompelt fluisterzacht een stem het ware woord in een microfoon kom tot jezelf sta op sta op het water brandt…

Verstand heerst en voorkomt dat ‘t gevoel escaleert, maar soms staat hun ziel in brand gaan gevoelens - sterker als de leer - in hun brein te keer Even zijn ze weer het beest -dat wij lang zijn geweest- zonder besef van tijd en van vergankelijkheid, primitieve toestand van redeloosheid Hun wankele geest overgeleverd aan gevoelens…