Alle inzendingen over Omkijken

Ik zal je altijd diep bewonderen Voor wat je voor me bent geweest Een stempel op mijn leven Een wond die nooit geneest Soms leef ik in het verleden Denk ik terug aan wat ooit was We trokken samen door het leven Liepen uiteindelijk uit de pas Desondanks ben ik je dankbaar Dat niet erkennen vind ik laf Jij verdient respect En niet zo'n…

We komen nooit verder als we achterom kijken en niet doorlopen.…

zelfs aan de achterkant van de zon waar plaatsen zijn die onbereikbaar lijken schijnt altijd nog die hoopvolle verbeelding, een kanariegele gloed rond avondrode vormen “het is niet anders” zeg je en dat is ook zo dus leg ik alle tranen uit mijn hart in jouw gesterkte handen…

ganzen in de dikke lucht gaven me niet lichtvaardig vleugels cirkelende vogels zochten een onbestemde verte zwarte wolken dreven mee zonder omkijken vloog ik voorbij voorbij wie ik was geweest…

wij vleugelen niet verplaatsen ons al ongehinderd in de geest zeggen dat we dromen praten vaak met anderen die naar ons komen omkijkend zien we de lach die het nu ontspannen lichaam vult met kracht wij lijken zorgeloos de werelden te omspannen die in ons deel van het universum hangen nog is er niet het gevoel van er helemaal bij…

er waren altijd mensen die na het passeren nog heimelijk even omkeken ja speciaal naar jou zo waren zij onder de indruk van jouw verschijnen waarin alles wat de natuur in voorraad had klopte en de som van alle delen toch meer bleek te zijn dan het optellen alleen dus jouw neusje in de lucht telde mee en niet dat arrogante je…

waarom als ik omkijk zie ik geen open deur of is het een spiegel die niet is maar lijkt op elk beeld dat jij graag ziet jij die ik lief mijn hart verscheurd door een hand die alles biedt in al het verdriet dat jij verstoort is dus toch die spiegel daarnet gebroken weer mijn hart met ijs doorboord…

Ik mis mijn vader En mijn hond Soms mijn ex En soms ook niet Ik mis de dagen Die ik had Los van depressie Of verdriet Ik mis de zachte handen In mijn haar Al het gevoel Dat er toen was Ik mis mijn jeugd Zo ook mijn buurt Mijn oude school Mijn leuke klas Dat besef ik nu pas En het werd nog erger Al dat gemis Toen ik dit gedicht Wat…

wacht tot het blad beschreven is de inkt gedroogd het suizen verdwijnt iemand uit zijn kamer komt de taal van oorlog dooft we de doden horen wreedheid weerloos wordt mededogen de sleutel en het koningswoord liefde is…

.' 'Zullen wij omkijken?' 'Een van ons zal omkijken. Stilstaan, aarzelen en omkijken.' Zo spraken zij met elkaar, telkens weer opnieuw. Maar zij vroegen nimmer wie. Wie zou omkijken. Wie. ----------------------------- uit: 'Mijn winter', 1987.…

zonder omkijken wordt zijn deur dicht getrokken de rug gebogen…

Hoe wil je herinnert worden als je dood en begraven bent? ik wil niet herinnert worden na mijn crematie en ook geen urn tijdens mijn leven waren mensen mij al vergeten, al lang vergeten dus ik wil niet herinnert worden na mijn dood, na mijn verlijden na mijn overlijden, na mijn lijden want vergeten zijn doet pijn, zeer doet grote…

je keek niet links niet rechts maar dwars door me heen niets en niemand ontziend denderde je maar door aan omkijken had je een broertje dood ik was de enige…

Omkijken? Liever niet. Want kijken, echt kijken doet pijn. Je voelt weer hoe het was, de pijn, het gemis. Omkijken? Liever niet. En als het moet dan maar gewapend als beton, met droge ogen, jij er niet bij. Herinnering. Zonder tranen gaat het niet. Maar door de tranen heen blijft liefde levend, vind jij jezelf terug. Herinnering.…

Die blik over je schouder nèt voordat de deur dichtsloeg zal ik nooit vergeten ik wilde jou de sleutel geven maar moffelde hem weg bij je afwerende gebaar het was alsof je toen al wist wat ik niet wilde weten niet wenste te zien maar moest beamen in die kille kamer naast dat hoge bed waarin je elke dag dieper wit verzonk tot je…

Het is raar om terug te wensen Wat je vroeger hebt gehad Wat je toen niet echt waardeerde Wat een rijkdom je bezat Het is raar nu te begrijpen Hoe ondankbaar je toen was Hoe gemakkelijk je leefde Dat besef is er nu pas Het is vreemd te moeten zeggen Dat wat je toen had dat was goud Het toont lef te kunnen zeggen Wat ik opgaf Dat was fout…

De scherven in mijn leven Brachten mij niet vaak geluk Alles wat volmaakt kon zijn Ging uiteraard weer stuk In ieder heel klein lichtpuntje Zag ik geen nieuw begin Na weer een rot deceptie Verloor ik de moed er in Vol dagen dat het niet echt loopt Gevangen in een nacht Je bang bent Soms wanhopig hoopt Op iets dat op jou wacht Verloren in…

Nog een keer kijkt ze om en ziet haar vertrouwde huis. Ze verbleef er helemaal alleen en gaat nu naar een verpleeghuis heen. Nog een keer kijkt ze om. Alles om haar heen is onbekend. Ze ziet haar dochter gaan en blijft zelf achter de gesloten deuren staan. Nog een keer kijkt ze om. Ziet haar leven in een vogelvlucht. Wat heeft het…

een desolate plek in zachte regen krast de stilte op schuldige grond je noemt de naam van je dode vader je gedenkt zijn naam je ziet hem hij zwaait halverwege het tuinpad nog één keer kijkt hij achterom een laatste maal achterom je legt een kiezelsteen op zijn graf in uitgesproken taal noem zijn naam blijf bij…

gisteren had ik je nog in mijn hand vandaag vloog je op je gaat steeds hoger nu wil je zelf de wijde wereld in nog even omkijken nog even zwaaien en dan op weg…

Ze liepen zonder omkijken van mij weg.…

rennen verweg nooit meer terug voelen niet omkijken toch gedaan diep in zijn ogen zie emotie voel verdriet draai je om recht in zijn armen voor altijd…

Geen afscheid wil ik nemen Maar heb geen keus Geen gedag te willen zeggen Maar ik kan niet anders Niet meer omkijken Maar mijn blik wordt getrokken En ik moet me losrukken Heb geen keus Maar die wordt voor me gemaakt Dag, dag, Ik moet, maar wil niet Dag!…

tot aan de grens van vrijheid gaan omkijken en genieten van het uitzicht verwondering over diepte en kleuren leven in overvloed -------------------------------------------- uit "tot leven geroepen" uitgave in eigen beheer www.aukjewijmagedichten.nl…

weglopen in de regen gewoon tot het einde van de straat niet meer omkijken wetend dat jij daar staat door lopen gewoon tot je niet meer voelt en het lijkt alsof de warme regen ons voor altijd van je afspoelt…

Vat het jaar samen: omkijkende gedachte die het hart beroert. Deels content voelt het wat je toen veroorzaakte want dwingend genoeg appelleerden de omstandigheden aan wat óók gebeuren moest.…

ze verdwijnen zoals jij uit mijn leven verdween zonder laatste groet zonder omkijken het is voorbij ik lijd niet meer wat kan ik meer verlangen?…

gedachten door mijn hoofd laten gaan vast houden niet omkijken diep in zijn ogen de laatste kus zal de eerste zijn loslaten om lief te hebben laat jou laatste kus de mijne zijn…

als je verdwijnt zo zonder omkijken oplost in de verte witter wordt dan de witste muur als je verdwijnt zo zonder dralen een wordt met de schutkleuren van een ondoordringbaar woud als je verdwijnt zo zonder naam onherkenbaar samenvalt met de massa en niet terug zal keren…

de lijst van bevruchte eieren die in de baarmoeder van de media zijn geplaatst is eindeloos de baarmoeder zelf is geconstrueerd uit het grootste netwerk dat wij op aarde kennen het internet met alle media als deel van en iedere gebruiker als onmisbare entiteit in deze verzameling van persoonlijk levens en maatschappelijke algoritmes…