Alle inzendingen over Ontwaakt

Wanneer verschijnt er weer eens een gedicht dat heel de ingeslapen mensenkudde van pure onontkoombaarheid doet schudden of onder stroom zet met een bliksemschicht? Waar zijn de dichters die gelijk profeten hun geest antennes richten naar omhoog en sondes sturen door de hemelboog waar toekomst wordt gezaaid door ijskometen? Die zij als fakkeldragers…

reeds heel vroeg in de morgen fluiten merels hun mooiste lied het hoofd vrij van zorgen mijn hart vol muziek sneeuwklokjes en krokussen ze krullen zich naar het licht willen de zonnestralen kussen verkondigen een blij bericht want, wie heeft ze niet lief deze voorbodes van de lente met de zon en haar warmte wordt de natuur stilaan… actief…

Ze streden, reden paard en waren aardig; de prinsen van weleer, mijn sprookjeshelden. Ik dacht als kind dat altijd wel zou gelden: Ze leven lang, gelukkig en rechtvaardig. Ik ben een stukje ouder ondertussen En geloof niet meer zo sterk in wakker kussen.…

Ik ren weer mee in een knipoog herkende ik weer het juiste ritme van wilde golven storm met regen schepje liefde vuurtje gestookt In veren wolken zonder schaduw zacht geworden door stralen zon vlieg ik weer rond omhoog wil ik nooit meer dalen nooit weer donker nooit meer dood…

Een witte nacht in Tiberias en langzaam glijdt de boot over het water, dat de kussen van de maan opvangt, als een droom die nooit herkenbaar wordt. Dank voor het stillen van de stormen in mijn hart, ik was verbrokkeld en vergaan, naar Tara afgereisd. Dank voor het wandelen op borsten, die zacht en warm zijn. Dank voor het stopzetten van…

Mistig, stil en uitgestrekt leunt de stad tegen de duinen Duwend tegen het natte, groene achterland ontdoet ze zich van haar nachtelijk vocht. Slechts een bleke zon komt op Het mag nog geen dag heten Gedempt licht verdringt de grijze schemer en doet de nacht vergeten. Schaduwen glippen geleidelijk weg Langzaam verdwijnt de kilte Er komt…

Ontwaakt is het voorbij. Wat ik zoek dichtbij en zijn alle woorden van mij net als elke verloren gedachte dicht bij het begin van jouw droom over mij…

Explosies en onhebbelijke streken Kenmerkend voor de werkvloerterrorist Als men vandaag de dag niet beter wist Zou men van een karakterstoornis spreken Maar door de diagnose slaapapneu Wordt alles net zo legitiem als sneu…

Ik ben van nacht ontwaakt met wilde schrik, Met droge lippen, en gebroken kracht. Het klamme zweet op ’t voorhoofd, ’t bloed in jacht Bonzende door mijn polsen, traag en dik.…

het gouden morgenlicht kust koud, in wintertafereel, gebroken door takken maar niet door vensters groots sta ik op, stralend wakker gewekt ontwaakt dient u mij te vrezen…

De wereld is ontwaakt in licht en warmte slaapt en rust na een lange reis lieve kleine speciale je bent nu thuis in de warme armen van liefde.…

Rotterdam ontwaakt, verkeer komt langzaam op gang in een dichte mist die gestaag optrekt. Een stad nu met een ziel van glas, terwijl het beeld van Zadkine herinnert aan een verleden zoals het was...…

Als jij ontwaakt mijn lief laat mij dan je spiegel zijn stap gerust uit je dromen ga dan voor me staan in mijn ogen laat ik je thuis komen kus me ik zal altijd met je meegaan voortaan…

Onzichtbaar ontwaakt Ontwaakt in nevel onzichtbaar met een glimlach zingt het ochtendlied in getailleerd silhouet voor het geopende raam.…

Ontwaakt, verzorgenden der aarde De macht van het management is voorbij Zorgen voor zieken heeft weer waarde Er komt een einde aan de bureauheerschappij Ontwaakt, verzorgenden der aarde Gooi uw zorgplannen in het open vuur Of vouw er hoedjes van of vliegers met staarten Er komt een einde aan de klerkencultuur Ontwaakt, verzorgenden der aarde…

als de hunkering naar liefde ontluikt in een hart het verlangen door dromen zoekt naar zichzelf mijn wereld ontwaakt in één enkele zucht de kleur van dromen mij zachtjes omhult hoor ik het stille sterven van een schreeuw in verlangen als de nacht mij vol liefde jouw tederheid schenkt…

Vergeet de kwade krachten in je leven En zie jezelf als ridder beëdigd Verdedig waar jij werkelijk voor staat Zoals je nog nooit hebt verdedigd Bevecht je eigen onzekerheden Graag leen ik je mijn zwaard Je zal snel je eigen zwaard smeden Met de kracht die huist in je ware aard Als een nobele krijger zul je strijden En groeien in je krachten…

Duizend tinten bruin en groen, schakeringen langzaam verlicht, de ochtendzon geeft je een zachte zoen... Tot vanavond, nachtelijke rust, een glimlach verschijnt op mijn gezicht, de ochtendzon heeft je goedemorgen gekust...…

Bloemen ontluiken blaadjes dansen in de wind lentesymfonie Hoe onverwacht en plots natuur een einde maakt aan haar sinistere winterse verstilling waarbij gefladder en gevlinder de plaats innemen Dagen worden weer langer tegelijk laat de zon zich van haar beste kant zien. In ongekende euforie leeft ze toe naar haar activiteiten formidabel…

De avondschemering weeft schaduw over jou, mijn oude huis; de bomen zorgzaam om je heen als trouwe vrienden Verstolen sta ik even stil vaste burcht uit vroeger tijd schuilplaats, centrum van 't heelal, bakermat en brandhaard van verderf Gestolde dromen van een andere tijd, lichtjaren ver; geuren van vervlogen hoop hangen als verschaald…

vlam ontwaakt wordt helder en luid vindt zijn kracht zijn energie opent zijn oog ziet om zich heen strekt zich uit voelt zich groot mag er zijn zo mooi en hoog `t vuur ontvlamt de warmte groot…

Lang geleden zagen wij hoe maanlicht van de hemel gleed laag gedragen door het staren in een rimpelvrije vijver we dachten dat de dag geen licht verdragen kon althans de glans niet die in nacht geboren werd nu zien we slechts nog duister water oppervlakkig fronsen en onze morgen daagt geen schijn zelfs niet zijn eigen dromen…

Ivoren toetsen zingen vederlicht dansen kleuren van de regenboog zon ontwaakt schijnt lava in je vingertoppen tovert bloemen in mijn hart…

En ik ontwaakte en ik zag hoe mooi de wereld was de vogels die hun lied weer zongen en rook het pas gemaaide gras Ik zag hoe mooi de bloemen bloeiden en rook de geur van de jasmijn en ik besefte eens temeer dat ik een kind van Zijn schepping mag zijn 'k Zag mooi gesponnen zilveren draden de kunstwerken van een spin 'k hoorde het zachte…

Ik ontwaakte uit een droom, Nu zing ik mijn liedeke weer. Het klinkt zacht en schoon, Het klinkt lief en teer, Mijn lied dat ik nu zing. Voor U mijn lief, mijn lieveling Mijn droom, mijn lied, en gij! Gij zijt mijn licht, mijn leven. Toe, hoor alleen naar mij! En laat ik U mijn liefde geven, Neem wat ik U bied!…

En ik ontwaakte en ik zag hoe mooi de wereld was de vogels die hun lied weer zongen en rook het pas gemaaide gras Ik zag hoe mooi de bloemen bloeiden en rook de geur van de jasmijn en ik besefte eens temeer dat ik een kind van Zijn schepping mag zijn 'k Zag mooi gesponnen zilveren draden de kunstwerken van een spin 'k hoorde het zachte…

als warmte het hart verlicht de geest zijn heugelijke ronden danst de pauwenveer op het bed betoverend glanst dan schrijft de poëet zijn lentedicht bloesemzinnen schakeren bij het ontwaken de dageraad schetsen de hemel in goudbrokaat een weerschijn laat de aarde floreren de pauw waaiert haar kleuren rond als een weelderige vlag de dichter…

Betekenis bewijst, dat onzin niet bestaat. Waanzin toont aan, dat betekenis onzin is. Ons heelal kent geen getij, en dijt daarom wakker uit. Wanneer ontwaken wij?…

heb ik jou verworven toegevoegd aan mijn bezit je lijst was vaal gebutst en schraal maar het linnen had een ziel ik heb je schoongemaakt het craquelé was onherstelbaar langzaam kwam de lente terug zag je groeien na het stof van jaren uit de rook van veronachtzaamheid je bloeit als nooit tevoren in het nieuwe licht op je net ontwaakt…

Steeds weer dat raam, zijn stoel, haar naam het trage rood van de rozenhaag die roze oogt een nooit gesnoeide kersenboom nog steeds niet uitgebloeid zolang haar wangen bloesems dragen ook deze winter zomert zij nog na hij plukt haar uit zijn dromen zodat met het uitzicht op voorbije dagen dit venster zich niet sluit…