Alle inzendingen over Onzegbaarheid

We verzwegen het openhartige in een miniem geruis van het onzegbare.…

er zijn soms fragmenten van mijn vergeten lente waarin de waarheid zich uitbeeldt in een onaanraakbare gedachte als ware die van zelve vervlogen maar dat zij soms onverwacht het onzegbare met mij deelt…

niks blijft onzegbaar als je onder een zee van bloemen ligt als je ziel de vuurlinie overstijgt zal het een lange stilte regenen niks blijft onzegbaar als je immer zwijgend in dit leven alles zeggen zal…

Woorden van leven vertellen het onzegbare verleden. Het mag , nu de tijd is gekomen om het onzegbare te verwoorden en uit het verleden te vertellen om te kunnen verder leven. Voorbij de tijd te gaan en te leren leven echt.…

het onzegbare slechts te duiden als schim van wat voelbaar is…

Het diepe ervaren maakt dichter mist ondoordringbaar de kern te raken Wat verborgen lijkt doordringt de sluier dwingt tot uiting van wat onzegbaar is Naamloze openbaring van intrinsieke inhoud half verloren in verzamelde letters…

De herfst, in goud gevat laat zich van zijn mooiste kant zien De bomen barsten uit in kleuren waarvan dichters de woorden ongeschreven laten de taal zichzelf nog uit moet vinden om te beschrijven schilders hun palet mengen in dromen Ogen drinken gretig dompelen in een bad vol goud het hart…

ik taal niet langer naar verholen zinnen die in ‘t vroege licht niet wezenlijk te verwoorden zijn laat de zon liever heimelijk naar binnen sijpelen en mijn lief nog even onbeschreven proef in alles onzegbare poëzie…

ook zeggen dat je maar wat schrijft en dat je her en der wat wit laat vallen dan weet iedereen dat er steeds dat moment iets is dat je niet zegt precies dan ontglipt het je je kwam dichtbij ze zaten in het riet bij het warte water en opeens vlogen ze weg in die eindeloos witte lucht tussen de dagelijkse zwarte regels de onzegbare…

het onzegbare ergens hier, het waart in alledaagse gestaltes daar schuift het in elkaar, de horizon en elk herkennen is een vlakte de poëzie, het vreemde trekken aan het panorama tot heuvels verheffen, zich tot een berg strekken je vindt er koffers en drama's stoelen die een eigen leven leiden en mensen die er liever op hun kop blijven liggen…

Nul dimensionale taal In zichzelf nog opgesloten Geeft ze uiting aan de klacht Puntig wordt iets afgeschoten Maar bezit geen enk’le macht Eén dimensionale taal Harde regels zijn contact Strepen van teveel aan woorden Kracht door zelfbelang verzwakt Zinnen zingen vals akkoorden Twee dimensionale taal Is aan ruwe grond nog vast gehecht…

De kerk van Montserrat baadde in goddelijke inkt die de onzegbaarheid van het verhevene neerpende ad fundum. Ondertussen liep de regen in de val van de ravijn.…

En toch onzegbaar mooi is die muziek. Je snapt me wel. Sergei Kallinikov hield ervan. Begrepen?…

Ik ben een boomlang bloedmooi meisje dat liefheeft Mijn vriend zo klein als klein kan zijn Hij is onzegbaar mijn Ik kus hem neigend, in mijn buiging hartstocht, geilheid, liefde misschien bestaat onmeetbaarheid…

Tranen stamelen het onzegbare, raken maar niet uitgepraat... misschien later, maar niet nu.…

De binnenmond ratelt En spatelt, tatelt En watelt, laat de bewoner Geen seconde met rust Binnenlippen bewegen Koortsachtig om het Onzegbare te zeggen De buitenmond zegt niets Hij vertrekt geen spier…

Zo goed als je bent Veel te goed voor Deze wereld die Bol staat van Onzegbaar veel Kwaad - zo vaak al De ander ontzien die Dat niet verdiende - Leer je eindelijk Je eigen ik te ontzien En schroom je niet Langer jezelf te zijn…

Wat onzegbaar is krijgt als idee pas vorm in een gestalt die zich kennen en benoemen laat in des dichters ziel in de blâren ruisen woorden werpen hun schaduw in namen vooruit…

Een uur met jou lijkt welhaast "niets" een week met jou zelfs evenmin omdat ik jou met heel mijn hart voorgoed en levenslang bemin Een leven zonder jou is een onzegbaar diep gemis omdat met jou dat "niets" voor mij eigenlijk alles is…

En jij zegt dan: nou niets, ik ben geen aardappel en bovendien Komt bij de mens de existentie voor essentie hoor dus ja Er is niet eens een norm waarmee ik tot een antwoord kom Ik blijf maar stom Als het je overkomt waar nog geen woorden voor bestaan En jij onzegbaar eenzaam bij de bar of voor het raam Iets moet bedenken dat het denken…

het onzegbare verpulvert op gloeiende mazen van mijn woordenzeef soms is een zin bijna aanwezig in een verdichting dan voel ik een glimp van een korreltje onstoffelijk goud daarom hou ik van Don Quichot, Dali en Pablo Neruda…

Liefde heeft onvoorstelbaar en onzegbaar, het Allerlaatste Woord.…

Wat ik zie is onzichtbaar wat ik voel is ontastbaar wat ik wil zeggen is onzegbaar verlangen naar jou is volledige vergeefsheid want wat ik koester is slechts een spiegeling in de lucht dus ik laat je voor wat het is verspeel niet langer de naakte waarheid maar leef de gekte van alle dag…

zoekend en verlangend tast ik naar een dieper woord, een vonkende zin een lichtend spoor soms, na een wenk of glimp van wat onzegbaar is, stuit ik op het wonderlijk geheim dat Gij aldoor aanwezig zijt en ik U proef, zozeer bemin…

Ik wil me uitspreken om te kunnen bestaan en niet wegkwijnen in een hoekje de viezigheid van wat er gebeurd is niet net doen alsof er niets gebeurd is en er omheen leven om mezelf heen, om het ongemak in mij over de mooie ervaringen die de andere binnenlieten het onzegbare wat hij gedaan heeft waardoor ik viel zonder…

laten we woorden weer kaal en simpel maken franje en opsmuk tot het bot verbranden hopelijk verstaan we dan elkanders taal raakt de vonk weer wat onzegbaar is het vuur in broze zinnen ontstoken…

zachtjes, zei je vergeef me, zei ik dat ik het jubelen niet in je haren heb gevlochten of mijn meest zachte gedachte van onzegbare dingen vergeef me, zei ik dat mijn schaduw op het gebrandschilderd raam de schoonheid niet raakte van het genezend licht rust maar, zei je in mij eindeloos droef…

Ja, ik beantwoord je zoete zwijgen met het meebewegen in jouw maat, die je onwillekeurig aangeeft op het kloppen van jouw hart dat zoveel weet, maar onzegbaar en onuitspreekbaar.…

de schemer valt, verstomt de taal van vogels rond de kloosterplas in de verte dooft een hoeve haar vensters, blaft nog laat een waakzame hond dan wordt het stil, raakbaar stil zwijgt alles in en om me heen rust mijn blik op de vage einder tast naar wat onzegbaar is…

stilte maakt van zwijgende woorden een snoer van gebeuren ogen schieten vuur armen gesticuleren het onzegbare drama je verbijt de pijn die snijdt door je ziel op de plaats van verlaten waar de tijd als wit laken het stille lichaam bedekt…