Alle inzendingen over Oude tijden

Goede oude tijd... wat is er toch ongrijpbaar -- weinig van over.…

Ik wou je eigenlijk helemaal niet kwijt Ik mis onze goede oude tijd.…

zonder armen: de oude tijd…

Een prisma waar alles doorheen gaat - beelden uit oude tijden, de geur van eucalyptus en de klank van je stem op de muziek in een wit en rustig licht.…

De oude man loopt door de stad, En denkt terug aan de oude tijd, Aan het leven dat hij heeft gehad, Aan de zin die nergens heen leidt. En zij, een meisje zonder naam, Zit af te wachten achter ’t raam. Zij wenkt mannen en ze lacht, Ze is de koningin van de nacht. Hij kijkt met ogen zonder gevoel, En denkt terug aan de oude tijd.…

Ik droom van oude tijden gekerfd in een rots mijn naam Ik droom in beelden en in geuren Ze kleuren mijn verwondering In mijn ik weerspiegelen de oude woorden en de sagen groeit de mythe en de kracht De ruïnes vormen samenhang de geheimen mijn verhaal…

laat mij gaan en zwijgen over datgene wat geen naam verdient het is tijd voor andere bewegingen ik betreur het niet oude tijden gescheurd in repen in bedommeling van geleegde ogen het nieuwe licht als room verstrengeld in intensiteit van heden…

Maar — met die oude tijden Is ook die bron verdwenen. Nu hebben onze Dichters Ontdekt, in later tijden, Dat, in het sap der druiven, De kracht der bron berustte. Dit is alleen de reden Dat zij zo gaarne drinken. Nu drinken zij en zingen, Door 't sap der edle druiven Gesterkt, de schoonste zangen.'…

Eens zat een jongen met zijn vinger in de dijk en nam het op tegen de woeste baren; hij wist het wonderwel te klaren en redde zo het hele Nederlandse rijk Helaas de oude tijden zijn voorbij; het is nu waterstaat contra de waterleidingmaatschappij!…

er zijn ontelbaar oude bergpaden waar ik niet komen zal loodrechte kliffen die mij de adem zouden benemen zilte luchten zijn er vol van vogels die ik niet zal horen wolken van het blauwste blauw waarin ik zacht verdrinken kon er is de oude tijd die vleugellam ter aarde valt…

Boven een grafheuvel nog onberoerd hangen oude tijden even stil als mijn gedachten wijlen naar degeen die daarin rust mens uit lang vervlogen tijden waarom wordt mijn ziel geroerd verlost een simpel gebed een versteende geest zijn lijden?…

De oude tijd verglijdt in nieuwe tijden en zal deze naam slechts tot in vergetelheid dragen Oude, gemiste kansen verdwijnen in een mist van jaren Nieuwe idealen en hoopvolle gedachten dienen zich aan: maar heeft straks iemand nog iets van ze gehoord? Of werden zij reeds in de kiem gesmoord?…

Verloren de oude tijd opnieuw geboren de nieuwe tijd opnieuw verloren onverwachts door warmte gesmolten door kou gebarsten weg gelopen stuk gebroken je zocht, je vond een begin, een eind de cirkel rond wat rest de schoonheid van de troost de tijd.…

op de rug van Toscane groeien boompelzen die ik met vingers en ogen kam fluistert wind in vreemde tongen van oude tijden spreken stenen luid en dragen zwaar de stemmen van doden tijdloos uitgezaaid in pijnboombossen…

De Covid-regels zijn nu van de baan We mogen oude tijden herbeleven Ik start weer waar ik destijds was gebleven Vanaf vandaag er volop tegenaan Niet zonder risico wat ik ga doen Na twee jaar krijgt mijn vrouw weer eens een zoen…

Zeilschepen uit de gloriejaren van de scheepvaart varen stapvoets langs toeschouwers op de kade van het oude Mokum met een maritiem verleden mensen zoeken verpozing bij deze beelden uit een oude tijd, een weerspiegeling in het heden terwijl mijn kleinzoon om een ijsje vraagt overpeins ik de moderne tijd met zijn machinerie en ik bedenk…

Het spoorwegnet wordt straks opnieuw geweven Hoewel daarbij niet alles lijkt te kloppen Zo gaan de intercity's vaker stoppen Omdat we hogesnelheid gaan beleven De oude tijd van stoom is niet verloren Dat kringelt straks weer op uit onze oren…

de muziek die net klinkt moet ergens nog iets hebben van muziek uit oude tijden maar het is zo ontwikkeld dat elk trommelen in de nacht bij volle maan gewoon ontbreekt tenzij je midden in de nacht muziek gaat maken en je iedereen uitnodigt hoor het trommelen een dreiging uit de verte…

Thuis op de bank verfrommel ik de randen van het kotszakje De oude tijden, de oude liedjes de smoesjes bij het uitstel van de beloofde toekomst zijn terug, terug van niet weggeweest We zijn nog steeds thuis in Vadertje Staat, onze vrijheid was een droom Er zijn geen muzikanten en geen mooie meisjes uit Oekraïne meer De ijzeren…

Vanuit lege ruïne klinkt het toonloos zonder gestalte naar overzij waar volle huizen luxe riante villa’s geen antwoord bieden stromen woorden door wind gedreven die in oude tijden harten warmden en nu in koude vlagen slechts tonen het verval.…

nog zie ik pa de koe handmatig melken en mezelf met een bladertakje de muggen weg jagen het lijken nu misschien wel romantische dagen die zoals alle oude tijden ooit verwelken ook toen al wist het milieu ons net als nu te plagen en is het melken nog steeds een heel gedoe…

waar lans en speer zich kruisten in religieuze sfeer het wit en rood de ongelovigen bevochten op hun tochten staan nu de heiligen in kerken naast moskee torens in de minarettenzee enclaves uit de oude tijd begrensd door ongebreideldheid van actief overheersen oude wortels komen bloot in pijn van lang geleden sterven wij de tolerantiedood…

verder van het rumoer blijft de oude tijd meer alleen over sommige tijd blijft altijd vandaag intact maar gehavend voelen we zoveel dieper het diffuse zonlicht dat zich aan ons hecht op niet gemeten dagen aan de grond geklonken badend in het licht het vage krassen van voorbijgaande trams op de achtergrond de bergtoppen onzichtbaar…

wolken drijven vechtend, om hun kleur vanuit de grijsheid op te tillen hier op deze aarde bloeit nog wel een bloem de bomen schatten waarde in en rusten in de grond de volksmond noemt de herfst het hart voelt koude winters in de splinters van wat oude tijd en spijt verwoordt wat ooit tot nooit gezegend is…

Ach de tijden zijn niet anders, dan de goede oude tijd, maar vriend en vijand worden meer en de zwakken krijgen de overhand.…

Het jaagpad op te paard dat struikelt over een helleveeg van steen en raken te water Zo droomde ik oude tijden na weigeren van een tweede bord havermoutpap 'Kom jongen', zei mijn moeder, 'kom, morgen gaat het beter'.…

we raken verder verder weg van de wereld een krimpende stok meet de dagen in stoffig zonlicht met dunne armen zwaait de oude tijd als ongeziene drenkeling traag keren gehavende hoofden zich naar de geopende ramen jonge avonden wachten met reikhalzend ongeduld op de nieuwe nachten…

Plamuurmes als wapen Strak in de hand geklemd, Afgesleten nagels waarmee Hij de laatste restjes Oude tijd verwijderde, Hij wilde er immers Niet meer aan herinnerd worden, Smeerde extra lijm over zichzelf En over de rugkant van het nieuwe Behang waarmee hij de muur Verfraaide - met deze Ultieme poging plakte hij de tijd En zichzelf…

Wanneer die goede, oude tijd, een uurtje stil gaat staan. Wanneer uitgelaten mensen, fonkelende glazen heffen. Wanneer een verloren zoon, blij is thuisgekomen. Wanneer een oude troubadour, eindelijk is uitgespeeld. Ja, dan lééft een stad. Een stille stad.…

En ik me met mijn vijfentachtig jaren Dagelijks oefen in de dood, Ligt de nieuwe tijd al een leven lang Achter mij, en wentel ik me In alleen nog oude tijd, Voorportaal van het einde Waarin mijn laatste resten Zich onmerkbaar mengen Met het ook niet zichtbare Fijnstof van de straat…