Alle inzendingen over Ruis

Alsof het gordijn heel even trilde zo bewogen de dubbele plooien vluchtig als een zucht voor mij net waarneembaar de wind was het niet want schemer lag stil onder een luchtige deken van een warme lenteavond voelde jij soms het denken van mijn lachende rimpels terwijl trillende handen weerbarstige tulpen schikten weet je nog, als kind…

het is rustig in de tunnels en op de brug op weg naar de heilige burcht zicht op het pad het licht ruimte vullen met levenskleuren ontwaak en houd wacht de spiraalvlam brand tot diep in de nacht overgang naar dag de dauw als instrument een trompet luid is de kreet ontwaak o luid ruis de dag is grauw maar zon komt toch wel weer…

Jij die zo luchtig was, je bent bekleed, bekleed met gezag, je schrijfsels, je spreeksel hebben je ver gebracht, tot de zoveelste macht, je lopen een ritus je spraakkunst ruis ze hebben je ver gebracht, ver van huis, de uitoefening van je lach is onbedaarlijk in orde, je bent vanzelfsprekend geworden. -------------------------- uit…

waarom dansen wij niet meer voluit voel jij mijn hand amper als ik je warm begeleid waar zijn de rozen in jouw haar omkranst met een lach uit de mooiste mond op het westelijk halfrond ik heb ze vergeten er is te veel ruis door het moeten weten van alledag we keren terug naar hoe alles was waar verbazing en schoonheid de triggers…

een golvend graanveld ruist na in de avondwind voor de rode zon…

Zittend in mijn tuin Ervaar ik een moment van Stilte In het Pi-bestaan Wind, zon, gras In deze nieuwe Herfst Een moment ook van Ruis Geluid van auto’s en gedachten Die afbrokkelen in mijn hersenpan Schizofrenie blijft en is altijd aanwezig Nu alweer moe en nog weinig gedaan Maar ik en de zon blijven toch bestaan En zullen altijd weer…

Tussen ruis en zand de handen in het haar verloren en de weg, met alle mensen kwijt. Droge ogen, natte wangen. Daar schreeuwt een vogel, op brokstukken gezeten dat wij het niet weten willen. Zo verzwijgen wij vol spijt van een wereld stil en doods, zingend van een engel die tussen beer en eend ongeschonden bleef.…

Waarom nog blijven op dit strand zonder zand alleen ogen blijven blind oren horen dit kind is op weg onderweg alleen zomaar tot ziens dit gevoel is niet van wederzien Blijven nog om wat geen zand zonder op dit strand blind van woorden in je ogen te zijn hoor ruis oor kind dit is gevoel onderweg zijn is nooit op tijd gericht en…

Wij zijn nu niet meer dan dat wat verdween een laatste kus van zout op steen Mijn voeten vinden weer vaste grond toch hoor ik soms het heimwee ruisen in het hart van een schelp die jij voor mij vond dan spreekt de tijd zo licht als vlinders keren woorden terug naar hun fluistertaal vertel mij nog één keer een oud verhaal van…

buiten ruist regen mijn binnengevoel warmer kaarsen scheppen sfeer waar ik zachte woorden zing vertellen ogen liefde…

Ruisend hart In bruisend verdriet Woede en angst Om voorrang vechtend Ruis op mijn eigen Lijn waardoor ik Er niet meer wil zijn…

Wat ruis voor mij Op een muurtje ben ik gaan zitten Op de grens van tuin naar plavuis Alleen, voor mijn huis en schuif De gordijnen van de dag opzij De zwangere lucht staart mij aan Vlijtige liesjes zwaaien per abuis De klimop staat moederziel alleen De schaduw staat met handen in de zij Het geluid om mij heen is verdwenen Ik wil de wind…

Ik word zo blij van het ruisen mijn kind de geur van de lente die ons zo bemint je voelt de wind over de smalle paden gaan de gaven van liefde komen dan stilaan. Ik word blij van het ruisen ook van de zee ze brengt steeds nieuwe rollende golven mee.…

De geur van frikandel en varkenssmoor kruipt door de heg en claimt mijn open serre. Door buitenboxen hoor ik Bauer blèren tot aan een buurtfeestdecibelrecord. Een schicht, een klap – dan is er niemand meer. En met de regen keert de vrede weer.…

Leeg de vergaderzaal Stoelen weer in het gelid Het scherm in de hoek spuit nog de laatste nieuwsberichten Ik ga op de ronde tafel liggen rek me uit en geef me over aan welbehagen, gestreelde loomheid, oh, nu niet aan jouw handen denken niet aan genomen besluiten plannen en actiepunten en niet aan de ruis van buiten het rimpelen van…

Dwalend in gedachten gaan mijn ogen voort naar al wat leeft. En wat mij toelachte op de helling van pijn en vrees. Ergens in een hoekje waar ik een boek lees. De stilte overheerst mijn hartslag lijkt monotoon. Is af en toe van slag van immer wonderschoon.…

Jouw lichaam beeft in een glanzend spectrum verlangend naar het mijne zoals dat bij jou leeft. Je ogen stralen, je gezicht kleurt een glimlach verschijnt. Dromen over jou, vurig verlangen, samen in verrukking. Gedachten groeien naar ongekende hoogte, ongelijkheid verdween.…

Muziek doorkruist m’n hoofd stuitend op een doolhof van oneffenheden In een wirwar van onzekerheden Op zoek naar een helder zicht met minder rafels en een beetje meer licht.…

Passie en liefde Bitterheid en tranen Milde geuren achter de wind Zonneschijn versus regen Een bewogen hemeldek Gevormd door wolkenpartijen Gelijkend op een olievlek Een warm gevoel Ontwaakt in mij In de schaduw van de nacht Wachtend op een ander getij.…

Het kronkelende bospad zoekt een weg in een rustieke natuur. Gezang komt van daarginder. De zoete lucht is geel. Voetstappen nauwelijks zichtbaar het sporadische water grauw, geknakte takken gedoemd te sterven. Het bedekte groen als een fluwelen mantel, en hier en daar een paddenstoel. Gebarsten wind blaast door opgeprikte bomen. Bijtende…

Traag daalt een bij op een struik bloemen. Vast en zeker, ongehinderd, louter zachtjes zoemen. Behoedzaam en trefzeker wordt zoet vocht ingenomen. Een ontzielde bloem blijft over, het is haar overkomen. Op naar het volgende wonder gesteund door welriekende geuren. In het schijnsel van de zon blijft het insect speuren. Zichtbaar…

Een baby-kleuter zoekt zijn weg Door een ruimte, weet heg noch steg. In tijgersluipgang als geen beter Langzaam, zeker, centimeter voor centimeter. Probeert een wereld te ontdekken. Kruipt van hoek tot hoek, naar allerlei plekken. Met een rammelaar in zijn handje en nog nauwelijks een tandje. Slechts een jaar op deze planeet met een energie…

Op het pad van hartstocht en geluk als een ontembaar erfstuk in een duurzaam handvat. Adem tekent zich af in de heldere buitenlucht. Harten versnellen, zonder een zucht De ontmoeting geen straf. Individuen smelten ineen Warmte, straling en gevoelens Woorden zijn schaars Duurzaamheid als een edelsteen.…

Een kist zoekt de ruimte weer Inmiddels voor de zoveelste keer Voortdurend meedragend het onbekende lot Waarop geen antwoord gegeven wordt Maar oh, de eerste signalen De techniek of de mens die wellicht gaat falen Het lijkt nog enigszins te gaan Hoewel de tijd niet leek stil te staan De oproepen worden al snel heviger Heimwee naar veiligheid…

Het avondrood in purper getooid, is al verleden tijd. Een serene stilte overvalt de ruimte. Overmorgen is het zó. De druk even weg, een ritme beteugeld. De geur van ontspanning voltrekt zich in getemd ademgeluid. Louter weelde in het ochtendblozen. Intens geluk zorgt voor een zichtbare glans.…

Een krijtwitte streep doorkliefd het onbevlekte hemelgewelf. De eenzame, zwijgende kist zoekt de ruimte. Zacht geronk bereikt de wazige aarde. Zilvervlokken op het glas worden traag zichtbaar. In de verte gloort de horizon als trillende schuim. Getuigenis van zinkende getijden. Individuen opeengepakt staren naar de verzonken…

Een stad ontwaakt uit een sluimerend vervlogen droombeeld. Een natte damp, als een plassende regen, overvalt de gracht. Doorweekte wallenkanten ontvouwen ranke bomen met ontloken twijgen. De houten ophaalbrug brengt heimwee naar weleer. De stille stroom verraadt een blijde glans.…

Een grauwgrijs wolkendek komt langzaam naderbij zwaarbeladen met rijkelijk vocht. De natuur is tweeërlei. Tussen vele donderkoppen doet de zon haar werk. Heldere doordringende stralen talloos en oersterk. Ineens voltrekt zich een natuurlijk wonder. Een machtig scala verschijnt. Feeëriek en heel bijzonder. Ver boven de aarde verheven…

dansend op het wild plaveisel achter kleur en hoge hakken verschijnt zij telkens weer wapperende goudgele lokken bedekken haar deinende borsten scherpe blikken vanachter getinte brillenglazen turen in het rond haar rokje trilt in een zonnig spectrum zinderende mannelijke aandacht overvalt haar keer op keer langzaam verschijnt…

Hij zit op een houten kruk voor de bar, in zomaar een café. Behoedzaam pakt hij z’n glas het goudgele vocht verdwijnt tevree. Z’n ogen dwalen telkens rond op zoek naar een vriend of maat. Echter zonder enig succes pakt hij weer het glas, dat alweer volstaat. Het drankgenot wordt ondersteund door een hagelwitte filtersigaret, zo ongeveer…