Alle inzendingen over SKELETTEN

Snijdende woorden Menselijke waardigheid Gevild tot het bot…

Hier zijn de duigen van een leven, aangetast door vuil en kou; een roes van bloed en spieren, vliezen die als schalen hersens droegen en hun idealen, zijn verdwenen in de grond. Tuig waarin de tocht een liedje fluit; koets van been onder de zoden vastgereden, ooit geledigd en vernietigd door de nacht; ribben klemmen als een deur. Daar…

het lichaam wijst verkeerde kant trilt als een zenuwachtige boor en hoekt van achteren naar voor zo bewijst de juist ontstane stand nu scheuren, groeven gaan ontstaan botten en spieren uit wandelen gaan en de ribben springen uit de kast blijkt dat de huid niet goed meer past en uiteindelijk zichzelf ontzet tot alleen nog maar een bleek skelet…

op weg naar nergens komt besef van terug het begon toch ergens misschien is er ’n brug gebouwd op het vale grijs van skeletten elke brug had zo zelf een eigen prijs geluk is bruggen zijn heden uit verleden bruggen voor heden moeten nog verleden bruggen voor nu zijn altijd te laat nieuwe skeletten…

Als skeletten zich uit de aarde wringen ivoren beenderen in 't maanlicht glanzen voelt men in de dodenstad de bevingen. Skeletten, gelovig tot op het bot storten zich in de vollemaan-feesten trouw tot in de dood, 'n ondraaglijk lot.…

in de strohand van het nieuwe land van kraakheldere skeletten ontmoet mij… kwetsbaar in het hart van wedergeboorte…

ik zag de blokken in je handen veranderen jij speelde met hout wist van bomen zag het groen komen in warme affiniteit jij timmerde geen muren of staalde het skelet maar bloeide puur natuur los van vorm en structuur deelde iedere jaarring zijn eigen vuur jouw bloemen zongen in het bouwen hun veelkleurige melodie kwamen in jouw…

het leven stilt waar bomen in skelet nog rillen onder de noordooster vlokt zacht de eerste sneeuw zij dartelt in het luchtig vallen op de koude schrale wind bewonderd door een spelend kind haar lach brengt weer de vrolijkheid in een witte wereld terug waar stilte van de schepping heerst in het wissen van de sporen zal de winter…

de verschrikkelijke sneeuwman die elk jaar minder eng wordt omdat hij steeds verder wegsmelt maar toch goede hoop houdt weer echt griezelig te worden als hij eenmaal een skelet zal zijn…

Alleen in zijn tweepersoons tombe geeuwde rammelend een eenzaam skelet klaagde steen en been en bromde waar ze bleef al die jaren, de slet Als ze niet gauw komt gaat hij afnokken een skelet heeft recht op een verzet gaat hij met zijn buurvrouw hokken die haar deur op een kier heeft gezet Ze rammelen samen prachtige duetten dromen over…

ook van wie je het niet meer ziet, het nooit meer zult weten hoe het was, uit de resten van plooien en rondingen, het skelet van polsen en enkels, dons en slijmvliezen, woorden en zwijgen, uit alles wat er over is, het gewone, blijft alleen de vreemde zekerheid van dat meisje dat er niet meer is. ----------------------------------…

Zoals het nu is zal het altijd zijn: de tijd voorgoed gestold in zwart-wit beelden, als vage schimmen uit een duister spel waaraan ik ooit moet hebben deelgenomen Over de schouder van mijn schaduw-ik ben ik gedoemd hen immer mee te slepen een rugzak vol met doelloze skeletten hun vlees verslonden door mijn gulzigheid Een nooit te…

Bij Waterloo is het skelet gevonden van een soldaat die daar in 1815 is gesneuveld. Tussen twee ribben zat nog een kogel geklemd. ------------------------------------------ Men heeft er een bij Waterloo gevonden, Die daar zijn Waterloo gevonden had. Die constatering was eenvoudig zat: Een kogel die hem dodelijk verwondde.…

soms knookt een hand met kootjes aan geweten in warm vlees dat is geweest ze rammelt dood trekt pezen aan van wat ooit buigzaam en zo soepel was gebleken ik heb haar niet vermoord die hand was me zo heilig gevouwen gingen we akkoord geringd voelde zo veilig toch rigor mortus je in laatst bewegen jouw hete vlees heb ik mijn levenlang…

onze plannen met herfstblaren opgeveegd kijk ik angstig op een harde winter aan zie een bos met zwarte skeletten staan daar heeft het virus zich gretig uitgeleefd en ook deze herfst zal voorbijgaan een herfst in lockdown geleefd...…

o, wat zijn die bomen kaal zo vaal en anorexiaal niet twee - niet twaalf maar abnormaal niet eentje niet maar allemaal lijken ze skelet die geef je hooguit een kwartaal dan gaan ze dood- kalm en massaal voor plantaardig vet…

Dicht en zo ver bij… in het glinsterende neongezicht ligt haar ware toedracht met het zachtbruin van de nacht onthult zij haar geboortegewicht Boven de ronding van de stadsspiegel steekt zij het skelet van ramen in de steigers ...en zij ontdubbelt zich op het schilderende water…

Nooit, misschien véél later, vond men het onrustige skelet, vibrerende nachtegaalsroep.…

achter maskers van dierenhuiden stromen hun herinneringen de onmetelijke vlakten de bevroren steppen de doden in de bomen het knagen van de gieren het wachten op de dooi het begraven van de skeletten de kale essentie van een ondoorgrondelijk bestaan in bemoste steppengronden…

hier die zeis, gij bleek skelet, en doe die kap eens af dat ik verdorie zie wie ik op zijn smoelwerk veeg gij wilt mijn leven? hier, ge krijgt het verpak ik het in papier of in gestrikte schrikkeldraad ik zal wel sterven heb wat geduld en pijn dan zoals ik…

onbewogen staan de bomen als skeletten hun takken als een smeken hemelhoog gericht zonder schaduw werpend op het naakte verstilde land waar de lucht van dode wintersloten ons beroert als wij de grijsheid weerspiegeld zien in een zwarte omlijsting van vergankelijkheid.…

onbewogen staan de bomen als skeletten hun takken een smeken hemelhoog gericht zonder schaduw werpend op in het naakte verstilde land waar de lucht van dode wintersloten ons beroert als wij de grijsheid weerspiegeld zien in een zwarte omlijsting van vergangkelijkheid.…

Je hebt me vezel voor vezel uitgekleed ik sta nu meer dan naakt voor je je raakt met je hand het hart dat voor jou alleen klopt het voelt onwerkelijk niet meer dan een skelet met wat organen te zijn kleed me met mijn huid kleed mij met jouw lichaamswarmte ik weet ik vraag veel maar mijn liefde is jouw deel.…

dood waarom laat jij je zo wreed afbeelden ontdaan van alles een skelet met te grote handen en tanden als harken in lucht met duistere driften de ontbinding drong in mijn longen mijn handen in het vuil langs brokkelranden verloren in betekenis en wat van je doel overbleef versteef……

Nachtelijke stilte valt over de oude lege villa hij denkt aan vroeger toen hij nog jong was - aan de kindergeluiden aan kamers vol geluk aan de grote familie die in 1944 verdween in een nacht als deze - aan krakende balken van zijn skelet die de kopers verjaagden vooral denkt hij aan de sloopkogel morgen…

de wurggreep van beton snoert het groen verdriet alom de mond het snikken van de wilgen benadert de fatale hik van terminale meanders de nog glasloze skeletten staren als binnenin reeds lang voordien dit overspel vensterkoel is gesmeed de toevoerweg naar het geraamte wordt met fluisterasfalt tot een complot gesmeerd.…

De huid spant dubbel gelaagd Om skelet en vlees en pezen Vernieuwt zich in een wolk van schilfers Rekt zich in zijn opperste vorm Om een leren vlies Gebonden door weefsel Dat luistert naar spieren En traag sterft Waarna de punt van de zeis In dat gaaf gelaat Een kraaiepoot, een rimpel kerft…

voer haar zure regen en vissen worden uitgespuwd over hoofden en akkers bedek haar glooiende boezem met een oliejas haar buik zal onweer baren laat molens wieken op domme kracht wee de ribben van het jongste skelet offer zwijnen en ontvang parels uit een zingende diepzee…

Ergens uit oertijd wacht een week skelet misschien in klei of zand op oog en hand; een teken van leven.…

De oudstrijders marcheren achter elkaar, in de veteranenparade volgt de man met de zeis en daarna nog vele skeletten van de strijders uit eerdere tijden van de mensheid een verbeten blik in de fonkelende oogkasssen het einde is nog lang niet in zicht en de dood oogst met zijn zeis veel nieuwe strijders ongeacht leeftijd of ras.…