Netgedichten

netgedicht (nr. 17.183):

Dodendans

Als skeletten zich uit de aarde wringen
ivoren beenderen in 't maanlicht glanzen
voelt men in de dodenstad de bevingen.
Skeletten, gelovig tot op het bot
storten zich in de vollemaan-feesten
trouw tot in de dood, 'n ondraaglijk lot.

Een klasseloos heden, zonder verleden
iedereen danst 'blind' met iedereen
al hebben ze elkaar gehaat bij leven.
De gehangene danst met z'n folteraar
moeder met haar jong gestorven kind
het meisje swingt met haar moordenaar.

In de dodenstad op maanverlichte pade
klepperen skeletten als castagnetten
de dodendans in de schaduw der aarde.
Bomen in dichte rij langs kerhofrand
voorover gebogen om niets te missen
verbergen 't tafereel voor de passant.