Netgedichten

netgedicht (nr. 27.870):

Skeletterie

Alleen in zijn tweepersoons tombe
geeuwde rammelend een eenzaam skelet
klaagde steen en been en bromde
waar ze bleef al die jaren, de slet

Als ze niet gauw komt gaat hij afnokken
een skelet heeft recht op een verzet
gaat hij met zijn buurvrouw hokken
die haar deur op een kier heeft gezet

Ze rammelen samen prachtige duetten
dromen over botten bleken in maneschijn
hopen dat men geen eega`s zal bijzetten

Bewonderen elkaars ivoren lijf
blinkend in 't licht van maan en sterren
hebben ze de tijd van hun eeuwigheid