Alle inzendingen over Scherven

Ben ooit de afgrond in gegleden loop nu op scherven van het verleden diep verdriet, want lijmen kun je scherven niet opnieuw leren leven liefde verwerven geloof in het heden maar blíjf lopen op de scherven van het verleden.…

Tussen de scherven van mijn leven.. En heel even.. Zie ik hoe gelukkig ik ben geweest..…

Scherven brengen geluk dus gooit zij na die uitspraak haar hele servies maar stuk.…

Laat je leven niet bederven door de scherven van je verdriet raap ze op en smelt ze tot parels om put kracht uit je eigen levensbron droom vlieg zweef en geniet dan zal je weer schitteren als de stralen van de zon…

Een beetje dichter schrijft met een mes knipt de waarheid aan stukken laat de woorden aan scherven vallen wikkelt alles in azijnen omslag en doet het dan op de post naar zijn moeder. Och jongen, wat zeg je dat toch altijd mooi hendrik…

Of slechts een deel van mij zo bekend en toch zo vreemd schreeuwt mijn hart stil als breekt de glans van mijn ogen en herleeft mijn hart aan scherven -dood- en toch vol smart…

bijeengehouden scherven raken elkaar aan gelukskristallen…

Oude scherven raapt zij opnieuw bij elkaar haar gebaar van onuitputtelijk van hem te houden. Scherven, ze lijmt ze keer op keer maar telkens weer lijkt de lijm niet sterk genoeg te zijn en weer opnieuw, ziet zij scherven, groot en klein. Vlijmscherpe scherven ze snijden tot in het hart zo diep.…

Struinend tussen de puinhopen zoek ik naar gebroken stukken uit mijn leven scherven van geluk en verdriet liggen verspreid en uiteen gekraakt deze puzzel moet worden opgelost om mijn verleden opnieuw te herleven zodat ik zelf het moment kan zien waar ik het spoor ben kwijtgeraakt vertwijfeld maar vastberaden begin ik de stukjes bijeen te zoeken…

Het leven is zo breekbaar, Een handomdraai en daar ligt je leven in scherven. De scherpe scherven liggen daar, loop je weg of raap je het op. Vanaf dat punt veranderd je leven, roze kleur maakt plaats voor zwart. Eenzaamheid en leegte nemen je leven over, dagelijks vindt de rode stroom zijn weg naar beneden.…

je ziet het niet goed het leven van dag tot dag ligt te dicht bij je alles schuift en verandert wat blijft en wordt vergeten de vergeefsheid staat vast soms wil je zo graag dat iedereen even een andere kant op kijkt…

Ze veegt de scherven op en ze herkent ze niet: scherven van een man.…

Over de scherven van geschonden vertrouwen, vervlogen dromen en verbroken beloftes struikel ik over jou. In het volste vertrouwen zie jij mij en nu, geen verleden en ik schuif de scherven aan de kant, alsof ze er niet waren, alsof ze er nooit geweest zijn. Alwéér...…

Geef me je mooie woorden en geef me de stilte die ons weer zoekt en ik weet waarom ik blind elk woord kan geloven dat jij wilde achterlaten toen ik niets meer zag en je laatste woord in scherven viel.…

Ik keek naar de spiegel van mijn leven en zag heel even een glimlach zich naar mij toe begeven Ik barstte in tranen uit Ook de spiegel -bleek slechts een vaag weerkaatsende ruit- was gebarsten Tussen de scherven zocht ik naar mijn glimlach Ik sneed me aan de stukken van mijn leven en tevergeefs gaf ik het zoeken op “Scherven brengen…

Ik was jong , maar niet dom Ik was gewoon stom verliefd, En jij was mijn hartedief, Je had het veroverd, en gebroken De scherven liet je achter voor mij om op te rapen Tot de dag van vandaag kun je er niet over praten. Scherven praten niet, die snijden...…

Rinkel de kinkel ! wat vrees ik dat geluid de zoveelste boerenkinkel dendert door mijn ruit... Ben ik te transparant? of glim ik juist te veel snel offensief geboden 't grijpt me naar de keel Ik zal matglas overwegen beplakt met grote vogels kijkt geen oog meer door weert alle woorden kogels Openheid trekt veel aan en poppetjes kijken…

Toen de scherven plotsklaps vielen sloeg mijn droom ineens kapot De toekomst leek ter ziele ik werd gepijnigd door mijn lot Maar maar toen de tranenvloed stagneerde en ik afstand nemen kon merkte ik dat ik het leerde en zag hoe de nieuwe dag begon Scherven zijn niet echt het einde van wat ooit zo mooi begon ze zijn een belofte, een op…

Zij liggen als scherpe scherven en bederven mijn zicht.…

In mijn verleden heb ik de scherven van mijn ziel gezocht. Misschien mis ik nog wat maar ik kan weer verder gaan met mijn leven. Aan elke scherf kleeft een verhaal dat ik niet kan vertellen. Sommige zijn zo erg dat mijn leven weer even terug was naar toen.…

Scherven hard uiteengevallen In uitgespatte flarden Nauwelijks te volharden Ogen als watervallen Doorboren de tijd Als herrezen as Wat eens en ooit was Maar niet de waarheid In stilte teruggetrokken Telde hij zijn brokken Verdrietig was hij niet meer Dat was de vorige keer…

ouder worden houvast aan scherven groeien en rijpen inzicht verwerven…

mezelf in de spiegel groetend maak ik een eind aan de eenzaamheid en lach me maar weer eens te barsten…

Ze als scherven op de grond vallen dan voel ik mijn tranen komen. Stromen langs mijn wangen besproeien de scherven op de grond. Waarom schrijf ik nog jouw naam. op mijn beslagen ramen. Omdat ik blijf hopen dat de scherven drogen en we ze weer kunnen lijmen.…

Je psyche, dat is je ziel, zei hij En als je gek bent Dan ben je abnormaal Hoe gek hijzelf was Vertelde hij d'r niet bij, allemaal…

de vele vormen van gemis zijn de grillige scherven op ongebaande paden leidend langs kantelende beelden van onvermijdelijke verliezen schrijf met woedend hart scherp alle zintuigen aan open onwillige vensters niets blijft onbeschreven het is bijna tijd…

Jouw sterven de klap was hard de duisternis zwarter dan zwart mijn hart brak uiteen in talloze scherven Ik ben begonnen de scherven bij elkaar te vegen kom ze werkelijk overal tegen ik pak ze op, stuk voor stuk want elk klein scherfje brengt weer een stukje geluk moet mijn hart opnieuw vorm geven voor de rest van mijn leven…

Soms komt geluk pas na vele scherven breekbaar blijft het tot het eind…

Ik hoef mezelf Niet meer te Verbergen Nu ik mijn Scherven Heb gedeeld Onmerkbaar Verdwijnen Ze in de aarde En blijf ik Over, Het geheelde ik, Een mens Van wie zo Maar gehouden Wordt…

ze zit bij de zee met een tas vol scherven ze kent elke scherf weet waarom waardoor ze pakt de scherven legt ze naast zich neer pakt ze weer op een zwaai ze gooit ze smijt een afscheid van haar gebroken relatie geheeld gaat ze terug naar zichzelf naar wie ze werkelijk is…