Alle inzendingen over Schuld/verleden/ rugzak

het verleden als een rugzak met 't gewicht van vergankelijkheid al het geluk van weleer de vreugde pijn verdriet en oude tranen die ik bewaarde voor later leggen beslag op mijn gemoed doch met iets van zelfkastijding draag ik het als boetedoening op mijn rug en troost mezelf met de diepere gedachten dat schuldgevoel ook een gevoel is…

Soms wat langer soms maar even maar altijd dragen we wel iets mee iets van het verleden iets van het heden en soms zelfs iets van de toekomst in koffers en tassen maar veelal in rugzakken grote, kleine en mini de rugzak van je leven kies dan vooral een rugzak van Van Os verrassend, veelzijdig en duurzaam zoals het leven een rugzak…

een rugzak mee gekregen Laat je rugzak niet je ondergang zijn Leer te leven met je verdriet en je pijn Zie het mooie in het leven het heeft zo veel goeds te geven We kunnen niet altijd achter een muur blijven leven Die we door onze rugzak hebben gekregen Leef vandaag en niet in het verleden We moeten onze rugzak een veilig plekje geven…

Besluit is genomen pak mijn rugzak ga hem legen Open voorzichtig kom van alles tegen Schrik van inhoud terwijl ik erin staar Al dat gewicht voelde veel te zwaar Stuk voor stuk verwijder ik, dat verleden met een snik.…

De rugzak met het verleden erin wordt steeds zwaarder Ik wil het vergeten, zodat ik door kan gaan Elke dag draag ik hem bij me Alles zit erin, elk verdriet, elke traan In mijn hart draag ik de gelukkige momenten Mijn hart zit vol met complimenten In mijn hart zit jij Jij bent mijn alles, mijn maan, mijn tij Helaas zit jij ook in mijn rugzak…

uit mijn verleden En was het de depressie Die overwon en mij in een Altijd durend winterslaap Gevangen hield…

nemen Ze denken te veel aan de fouten van het verleden In plaats om van onze fouten te leren Proberen ze gevoelens te weren Ik geloof dat er ergens op deze aarde Zeker wel iemand is met wie ik samen onze rugzak kan dragen…

Je moet er niet te zwaar aan tillen je kunt het, maar moet dat ook willen dit is makkelijker gezegd als gedaan om je rugzak stukje bij beetje open te laten gaan ook al lucht dat enorm op en zet het je leven even op zijn kop probeer er in ieder geval over te praten dan kun je het verleden misschien los laten!…

Men spreekt over rugzak, al dan vol of niet, een lege betekent dat die persoon dan de wereld op zijn zonnigst ziet, maar o wee, een volle rugzak torsen, dan zit een mens wel ergens mee! Een volle rugzak dragen en proberen te blijven lachen, is eigenlijk meer, dan een mens mag verwachten!…

het lichaam is een archief dat sporen uit een verleden draagt las hij en hij hield de hand op zijn hart waar verloren liefdes gaten in geslagen hadden zijn schouders hingen van de last die de nooit uitgepakte rugzak meezeulde ach hoe licht zou het leven kunnen zijn dacht zij het hoofd hield hij recht…

wij hebben het weer aangekaart de zoveelste keer in ons leven van kleine woorden hoofdletters gemaakt zodat iedereen ze eindelijk kan lezen waar wegkijken onmogelijk wordt en passie gezamenlijk alle woede deelt ook van lang geleden omdat er nooit goed op is gepast het omvat de ereschulden waarvan bloed niet meteen aan eigen…

In een wereld vol gedachten zag ik geen schaduwen meer, gingen ondoorziene krachten als wilde beesten tekeer; geduld werd schandelijke schuld. De beelden schrompelden ineen, stille gaten werden gevuld met jammerklachten steen en been.…

jouw regen was mijn zegen de druppels in de plassen het spelen met geduld de schuld het is mij afgewassen verfrist maar met een rugzak vol problemen is deze nieuwe dag verschenen de regen en de zon die licht verbuigt tot kleurenboog zijn tijdelijk weerom de last heb ik verdeeld dat delen doe ik niet met velen het toeval…

Soms raakt het verleden het heden weer aan is de leeg gewaande rugzak op de kast blijven staan en al bleef hij een tijd lang onopgemerkt er zat toch nog iets in wat ik niet had verwerkt. Dan gaat de oude ‘koe’ in formaat iets geslonken weer terug in de zak. “Tot de volgende keer,” zeg ik zacht wanneer had je me ongeveer terugverwacht?…

Er zit een pad op mijn leven een grote onwrikbare pad die opeet wat ik wil vergeten, opdat de schuld niet ontsnapt. Zo vet en vervuld het verleden, zo nietig de pijn van de dag, b.v. dat ik je lichaam wil strelen, maar niet bewegen kan. Goedenacht.…

Met mijn rugzak vol oude lasten betreed ik het nieuwe gebouw zal mijn leven zich hier beteren, als ik die rugzak hier achterlaten zou?…

Waarom is mijn rugzak gevuld met zoveel verdriet en zoveel pijn Waarom kan ik nou niet eens onbekommerd en gelukkig zijn Deze vraag brandt voortdurend in mij, Wie heeft hier een antwoord, wie kan mij dit verklaren Wie of wat brengt mijn ziel weer tot bedaren.…

Zo zwaar Zo fragiel Zo kapot Dit is mijn rugzak Die ik dragen moet Alle spullen draag ik op mijn schouders Mijn schouders doen dan zeer Maar ik laat mij niet kennen Want hij kan nog zwaarder Worden Misschien voel ik dan niks meer Ik vraag dan aan de ander om hem weer lichter te maken Dit doe ik keer op keer…

Je duldde geen horizon geen weg uit ’t verdriet een glimlach of de zon je zag ze beiden niet je kwam bij me terug in emotieloos vragen het eten was bedorven de rugzak niet te dragen je kon niet tegen tegenslag jouw moeder was gestorven in een akelig zwart verleden je hield niet van ’t heden vond al mijn woorden laf de strijd werd…

en voel mijn ongekende kracht ik neem zachtjes de kleine treden geniet van alles, heel onverwacht een rugzak gevuld met verleden wordt gekoesterd, teder en zacht…

Dan, vroeger of later volgt voorgoed een oordeelsdag bescherming aangetast, koud, allenig en verlaten begeerd door een heel ander slag ontdaan door opgebouwde schuld verleden dreigt je in te halen, met een eindeloos geduld afgepeld, de mens onthuld…

Lopend in de vrije natuur kijkend om me heen ruikend aan de struiken voel ik me niet alleen Mijn rugzak heb ik bij me onnodige ballast zit erin jaren en jaren opgespaard vanaf een heel pril begin Ik heb besloten voor mijzelf de rugzak in het bos te legen dat is best een hele stap je komt jezelf dan wel tegen Maar het is mooi geweest…

Zo is het gegaan, we dragen het met ons mee -- Een rugzak vol ijs.…

Pari je wist er is een stuk verleden vaag gehuld in mist en Pari jij als haar nicht hoorde een echo van een niet beleefd verleden een brief heeft onverhuld de waarheid omtrent jullie beider verleden onthuld armoede was de schuld maar toch met geluk en geduld zijn alle stukjes van de legpuzzel ingevuld helaas is gebleken…

Mijn rugzak roept en roept me maar, steeds vaker en steeds harder, geen kind noch lief noch boze buurman meer, ga waar de zon zo heerlijk schijnt en het nooit regent.…

Het dendert maar door mijn hoofd mijn schuld, mijn schuld, mijn grote schuld ik ben niet rooms, niet katholiek ik was gereformeerd protestant de schuldbelijdenis in de kerk was een hele grote opgave en nooit na de vergiffenis voelde ik mij echt bevrijd en dan denderde het ook door mijn hoofd dat is ook mijn schuld, mijn grote schuld daar zal…

Het was weer een nacht met zware donkere vleugels mijn slaap lijkt te zijn gestorven in het diepst van mijn ziel langzaam neemt het verleden afscheid het was een mengeling van schuld en verwijt mijn ogen zijn niet meer doorweekt van tranen jouw lach ontmaskert mijn diepe gevoelens - als jij weer stralend naast mij staat…

verder gaat Die schuld en schaamte Op je eigen schouders laadt…

bezit is bagage een rugzak vol pijn en waar je ook heen gaat het zal er steeds zijn…

in de kleine werkplaats verft de zon de krullen goud, terwijl de hand van de timmerman snijdt en zaagt en schuurt aan het kruis van hout, waarop hij nagels ziet en bloed en 's-nachts als in de hoek het manshoge kruis te wachten staat op wat morgen zeker komt, droomt hij vreemde dromen vol van geweld en tranen, maar niet op zijn gezicht…