Alle inzendingen over Sluimerend

Ik wist, dat ik andere zaken wist als andere mensen weten... Ik wist, dat ik hele andere dromen droom, die bij geen man zullen uitkomen. Ik wist, dat ik zal weten, waarvan ik nooit had gedacht: dát het mijn wetenschap werd, zal worden!! Ik weet, en vergat juist daardoor sta ik open voor nieuwe wetenschap! Ik wist om te weten...…

Langzaam kom je zijn leven binnen zonder te vragen of hij dat wil 'Waar liggen de sleutels nou?' Soms ben je weg denkt hij dat je niet terug komt dat het een vergissing was 'Hoe kan ik dát nu vergeten zijn?' Opeens ben je er weer dwingend aanwezig 'Wat was die náám ook al weer?' Je bent ongemerkt binnen in hem geslopen neemt…

jij bent dichter bij mijn dromen koestert sluimerend verdriet zachter stilte voor mijn tranen dan flanel bestaat toch niet…

gedachten sluimeren in beeld van lach het onderstreept schoonheid in beroering…

Rustend op de bladeren van gemoed de zinnen langer laten groeien beelden van dromen, exotische kleuren oranje palmen met ingesmeerde decemberzon naakte schaduwvormen delven paden in een uitgestrekt licht, zo licht ver dragende fluisteringen in de sneeuw van stilte zoete sluimeringen sluimerwoorden levenszacht bedacht.…

soms hoor ik korrels specie schuiven tussen de stenen van buitenmuren vooral 's nachts maken ze lawaai in het duister schuifel ik op zoek naar sluimering…

de ploeg merkt niet dat de aarde in asfalt overgaat hij ploegt met slechts meer lawaai voort de vis hapt zo lang hij kan naar adem als hij tegen wil en dank op het droge belandt de wanen van de dwaze held botsen op de werkelijkheid niet voor de dolende ridder op de rand van de slaap wordt alles even anders…

de nacht in rust harten bedaren verstrengeld al één verlangen zo zacht tot het ochtendgloren maanlicht omhelst sterren verdwijnen een liefde ontwaakt die nooit wou slapen sluimerde zacht om ooit te ontwaken als de mooiste dag…

Weerkaatsing in helder glas schrijft lijnen in trage glimlach van zorgvuldig weten, met brekende tanden en hersenloze beten, die knarsen in scherpe kwatrijnen Slaap die niet wil komen maar verdwijnt in het licht van de gordijnen, die dichten zodat mijn zien onverblind kan zwichten als zijn beeld voor me verschijnt Tijdens de resterende dagen…

Nog sluimerend laat ik me de dag in trekken Buitenwereld is er nog niet veel, hoor ik Geen kwetterende vogels geen achtergrondruis alleen het lichter worden van het vierkant van het raam op het gordijn, het schijnt door mijn oogleden heen Ik voel mijn voeten Ze zijn wakker, ik draai me om, mijn benen willen nog niet het bed uit…

Sluimerend nog 's ochtendsvroeg kom jij zachtjes mijn gedachten binnenwandelen heel teder kus je me wakker en zegt nog even niets Mijn ogen houd ik nog even gesloten in de tijd tussen slapen en ontwaken droom ik van jou naast me en zeg nog even niets Tot het ontwaken dan echt begint weet ik jou in mijn gedachten denk ik aan jou en kruip…

ik droom de wereld achteruit in de hoogste versnelling wil pas weer ontwaken in het perspectief van gisteren ondertussen geef ik me over aan Orpheus die me uit de droom helpt in zijn armen gluur ik beschermd onder de nacht door naar de dag die ongeduldig wacht het donker in te halen verlicht koester ik de warmte van vandaag…

dat mijn hand in die van jou verdwijnen kon dat ik de eeltige hardheid voelde die mij deed rillen maar ook iets spannends en geborgens had deze momenten zo sporadisch heel soms nog zie ik ze voorbijgaan de neiging komt dan boven naast een vader te gaan lopen en hem stilletjes mijn hand te geven…

Ik voel me bevoorrecht, angstwekkend kwetsbaar, en wonderbaarlijk sterk tegelijk , maar niet de zwaartekracht maar een zwaarmoedigheid verhindert het vrije vliegen dan wel het sluimerend gevaar van angst, ik hoop die vleugels te verliezen, voordat ik zal worden afgewezen.…

Ik sluimer in en sluip in mijn nachtelijke dromen naar de wortels van het verleden om hen te voeden met de kracht en de liefde van het heden.…

als vroege klaarte binnensijpelt -voorspel tot de dag begint- nestelt ze zich dieper in de lauwte van het bed, de handen in de knusse warmte van haar schoot waar sluimer van vertrouwd verlangen weer vloeibaar wordt en zwelt tot aaibaarheid wanneer een hand zich achteloos tot streling kromt, en vingers traagzaam in beweging komen, liefkozend…

in de sluimer kus ik de zon en strijk de lucht blauw vanaf het palet waarop kleuren zich liefdevol vermengen licht nog dieper kleurt dan eergisteren omarmen zonnestralen mij zodra de droom over jou langzaam overgaat in alle dag…

Ik hoor een sluimerende melodie, En weet niet wat mij loodzwaar viel op de ogen...…

ogen die dichtvallen misschien jouw ogen wie weet die van mij een soort sluimer die je overneemt van de sluimerende ander in de schemer van de kamer op klaarlichte dag en buiten stemmen van jonge dochters in de eerste zon…

te midden van wiegende bladeren op het ritme van gedempt geluid voelt het licht de schaduw naderen drijven golven hun laatste rimpel uit er is geen dagvullende volheid de stilte is een teken aan de wand zo snijdend stil, zo wijdverbreid geen leegte is er tegen bestand het nulpunt is reeds lang verlaten getuige de verkalking van het been…

Soms in die tijd tussen ontwaken en weer opstaan niet te moeten niet te willen nog wat tijd dagdromen die komen alle kanten opgaan alles lijkt nog mogelijk ja, zelfs het niets…

sluimerende slaap ontwakend bij dageraad gapende dagen…

sluimerende slaap ontwakend bij dageraad gapende dagen…

gedachten sluimeren in beeld van lach het onderstreept schoonheid in beroering…

STRAND (haiku) stil en verlaten het rood aan de horizon sluimerend water…

Bezweet rol jij weg, een eeuwige sluimer groeit – kristallen op ons.…

Sluimerend is kwart over twee zowat half drie -- Afgerond: drie uur.…

een enkele traan drupt bezeerde de ziel handen gebonden waar woorden sluimeren zonder toekomst…

waardoor doorgaans het arbeidsmisbruik sluimerend begint verdienende werkgevers!…

O, sluimer zacht! 't Is al zo kalm: Geen vooglengalm Verstoort de nacht... O, sluimer zacht! ---------------------------------------- uit: Een lent van vaerzen(1884)…