Alle inzendingen over Somber weer

Ik erken het nut van de winter Tijd voor kou, slipgevaar en inkeer Alhoewel het sombere weer de stemming dempt Haast eindeloos leefden we in een donkere atmosfeer . U snap het al. Deze man is op zoek naar het licht Liefst door de zon aangestuurd En hopende op kleur in de natuur Of al was het maar dat nieuw opkomend gras geurt .…

Het is niet het sombere weer vandaag een zeer donkere dag in wintertijd het is ook mijn machteloosheid als burger Het maakt mij depressief zelfs met obsessieve neigingen hopelijk helpt me dit schrijven…

Ze zijn somber en in gedachten Het was mooi weer Toen ze tegen me lachten.…

Mijn dochter is een meisje zo’n giebel meisje zo’n giebel giechel meisje zo’n giechel giebel geitje Laatst waren ze met zijn twee Dat giebelt dan nog extra, dat giechelt in ‘t kwadraat dat griebelt greit en griechelt maar wat raak Maar drie geitende grietjes bij elkaar dat giechelt in het oosten, dat giebelt overal en moeder weet bij…

Lange, rechte weg Noordkaap komt maar niet in zicht Weggekaapt door 't weer…

Donkere wolken en sombere gedachten gaan ook weer voorbij.…

December komt, maar gaat ook weer met al zijn feestdagen, groot en klein, zodra het 1 januari is, wordt alles weer gewoon dus niet triest, niet droef, niet weemoedig of somber, want soms, heel soms komt er een heel klein wonder....let maar op.…

Mijn gevoel zo kristalhelder Zeldzaam als ruwe diamant Liefde zo diep en zuiver Ontneemt me al mijn verstand Dromen zo prachtig van kleur Maken de mooiste beelden waar Wakker worden in eenzaamheid Geen tederheid geen lief gebaar Gemis maakt alles zo somber De zon is niet meer de zon van toen Ik mis de stralen die mij omarmden Je lippen…

Een droeve dompteur uit Almere Moet positief denken aanleren Het lijkt dan wel sterk Maar laatst op zijn werk Zag hij enkel leeuwen en beren…

op de tafel stond een asbak vol sigarettenpeuken met korte grijze stompjes ik had het gevoel of mijn handen van iemand anders waren net als mijn stem je richtte je ogen op mij alsof het de loop van een geweer betrof in de verte bonkte het klonk het gekraak van woeste golven die braken op statige rotsen het maakte me somber…

Kale, leeggeslagen takken Mistroostig onder een grauwe lucht Schrale, braakliggende akkers Verzamelplaats van wilde ganzen Samenscholend voor een vlucht Koude, klamme korte dagen Restant van een stervend kalenderjaar Fantasieloos, kil, geblindeerde ramen Kou uitsluitend, isolerend Functioneel en ronduit somber Voor de kouvrezende mens aldaar…

ik was onheelbaar mijn geheugen liet me toen ook al in de steek, zoals dat gaat met verwarde mensen, je denkt je drinkt je vlucht wat en staat altijd langs de kant van het levenspad, kijk, zie je? daar gaat het leven aan je voorbij in sneltreinvaart een automobiel, en alles wat je zegt verstomt in de regen daar sta je met je paraplu…

Als jij zo oeverloos somber denkt enkel het zwart ziet en ik zie geen liefde in je ogen zakt mij de moed in de schoenen ik moet ze trouwens nog poetsen zwart…

Hier zit ik dan midden in de nacht te denken, na te denken over al hetgeen er mogelijk op me wacht Midden in de nacht somber te zijn gedachten springen door mijn hoofd het doet continue pijn Het denken gaat maar door waarom moet het zo nou ik sta er mee op en ga er mee naar bed ik weet niet hoelang of ik dat vol hou Hetgeen op me…

Niet mijn humeur, nee zeer zeker niet, maar als je de buitenwereld momenteel ziet, is somberheid troef! De zon, vergeet te schijnen, de regen valt gestaag, toch lijkt het me het wijste, veel te lachen maar vandaag, want; Morgen is alles anders!…

ogen liggen diep gelegen, kraters vol met rag, de nacht huisvest enkel donderslag met af en toe een stem die schreeuwt naar het volk dat niet meer is het uur is zwaar bepakt en slentert van tijd naar adem, beelden uiten zich in stalen constructies, het is koud in de graden waarin het bed is neergezet ergens begint het licht te gniffelen…

Ik ben niet somber, maar iedereen vraagt het me -- Hoe maak je het nu?…

Maar als de wereld mij gewekt heeft, zie ik het toch weer somber in.…

Verdrietig is nietig is somber is zwart het rottend blad bevestigt dat vergankelijkheid verstilt de tijd klaagt de viool verdriet lijkt vandaag mijn parool…

Voel ik mij somber, treurig en alleen, het liefst drink ik dan zonder rantsoen, maar ‘k geef me niet over aan geween, ga mijn weemoed in een versje doen. ‘k Geef mijn somberheid een haven, is het volbracht, dan ben ik opgelucht, de treurigheid is weer begraven, en soms tevreden over mijn pennenvrucht.…

Oké, het is een sombere dag, die ik zomaar beleven mag, de regen, deert me niet, de wolken zijn prachtig, zie je dat niet? Niks geen sombere dag, doe zolang je kunt en LACH!…

maandagochtend bij luwte van dit traag ontdooide lichaam ik kijk in mijn zeespiegel en zie een naderend eiland het tijdstip is onbeduidend want niets blijft bijvoeglijk voornaam de vroegte oogt nogal waterig aan het einde van de sneeuwrand met mijn hals over kop trekken tranen over beslagen glas blauwe maandagen, grauwer dan grijs…

Tranen druppelen op de bank Geen zorgen Je ziet ze niet Warm en nat rollen ze Over mijn wang Ik ben alleen Mijn hoekje van mij Zo alleen Alleen met duizend tranen Elke druppel Een zee van spijt Een zee van teleurstelling Een zee van angst Help me Help…

Even dacht ik, verroest daar komt de zon maar het was van korte duur, de wolkenpartij won en nu is het weer somber.…

Te donker was het vanmorgen, toen 'k m'n bed uit moest te somber was het ook, eigenlijk was dat al genoeg maar plichten riepen, dus vooruit maar weer alleen hoop 'k oprecht dat morgen de donkerte verdwenen is.…

soms een zomerse zon, warme warmte, blijken van blijheid dan weer regent het, eenzame somberheid de jutter met zijn potten en hout, zonnig goud op een eenzame somberheid, alleen. hij brouwt vanalles, uit de zoute zee hij kent de kleur en weet de waarde van het kleine beetje Glimmend Goud op aarde…

is het laat geworden de nacht naakt in slapen gaan een dekbed dekt mij toe ik geef mij niet bloot ik ga de nacht in speel ik nog een fps of patience reversi via internet uitdagend gvd, ik doe het, weer…

Nu het herfstbruin weer door de bomen snelt en de zomergloed haar laatste dagen telt vlucht dan niet naar sombere oorden beluister het bos, de klank van de verwaaide woorden.…

ben ik billijk als ik zeg dat ontlasten in uw heg een groot genoegen schept? want hoewel geen watersnood 't zou toch zonder hoge nood zijn dat uw buxushaag verlept…

Wij overschaduwen vorsten Wij slaken gaarne Onz’ boeien Wij zij geprezen Door Wij en door Ons Wij schuwen daden niet, dorsten Wij immers niet te verfoeien Wij, Ons gelezen De les, met een frons? Wij bonzen luid op Onz’ borsten Wij talmen niet uit te roeien Wij die niet vrezen De wrake van Ons…