Alle inzendingen over Spook

Ze zwerven in stilte om Geen trom om op te slaan Geen poot om op te staan Alleen de klok staat stil De eeuwigheid gelijk Ze hebben geen adem meer Die is opgegaan in lucht Ze hebben enkel hun angst Die hen als een wade omgeeft: Doodsangst voor alles wat leeft…

groot bleekwit gekleurd samen poppenkast spelen lakens uitdelen ongezien iets uitspoken 't verborgene gebroken…

Ik spook door jouw gedachten en laat je echt niet gaan hoe lang nog moet ik wachten je kunt me niet verslaan Jouw witte stenen toren die sloop ik steen voor steen kan jij dat kloppen horen? daar viel er dan weer een. Je vluchtte over grenzen jezelf steeds achterna maar niets kon het begrenzen gevoel kwam altijd na.…

De bronzen klok dreigt een duister uur als zij de twaalf slagen galmend slaat en waarschuwt tegen ‘t duivelskwaad verpakt in het helse hemelsvuur dat zich laaiend in het maanlicht baadt en bloederig langs de wolken schuurt voor het zijn gele gif naar aarde stuurt met de zwarte bezieling van zijn haat in het blazen nevelt salpeterzuur zijn…

Ze komen uit het niets en onbemerkt Onzichtbaarheid hebben ze onbeperkt Hun lichaam dringt door alle muren Maakt angstige en blijde uren Een uitnodiging slaan ze niet in de wind Subtiel en stil worden de ogen verblind De spiegel leert het ons het allermeest We zien dus niets, geen spoken en geen geest Zo overtuigd van inzicht en ons gezicht…

wat maakt mij zo bang vanavond, het is de aankomende nacht, de stilte die wacht, de terreur van zich opdringende gedachten. hoe licht ik 't ook is in m'n kamer, om t donker te bestrijden buiten, hoe hard ik ook de muziek zet, de stilte blijft. Ik zet de deur naar de gang toe open, kijk in het trap- portaal. Geesten vechten beneden…

Er was een spook dat spoken wou, maar bang was in het donker. En als er 's nachts gedoold moest worden door het huis, dan klonk er de hele tijd een stemmetje, 't kwam uit de hoek vandaan, dat angstig vroeg: 'O, mag er alstublieft een lichtje aan?' De mensen die daar sliepen werden wakker van 't geluid.…

Geloven doe ik in een tijd Periode jaren samen Tijd leert mij dat niet alles, niets echt voor eeuwig voor altijd is Hoewel wij soms best flink botsen Is onz' liefde waarlijk oprecht Zonder jou ben ik slechts een schim…

de wind blaast de vitrage tot langgerekte witte spoken abrupt gewekt uit hun bandplooiheid dansen zij van grip verstoken richting bovenliggende etage hun holle ogen zwart en wijd in de schoorsteen kermt de tijd als echo uit hun keel onloken een ijzingwekkende hommage aan de nietsontziende vergank'lijkheid.…

steeds rondom dichtbij maar lijkt bang voor alle spoken…

Omdat ik niet wil struikelen over jouw stilte over het gat dat jij bent in mijn duisternis zal ik delen hoe het voelt met jou weer een onmogelijke berg beklimmend met jou al lang geleden weggegaan Ik wil niet dat mijn leven geweven of gekozen wordt uit pijn die ik verberg uit brokstukken van mezelf uit jouw stem die in jouw slaap roept…

klein voor nieuws uit heel de wereld, zucht ik, het spookt in mij en ik twijfel aan de toekomst, aan de mens en aan al de wonderen die liefde zou moeten en ik zou willen verrichten Er spookt gekte rond in de massasteden, de straten vol winkels, vol problemen die de omzet bedreigen De doden liggen er slordig bij Ik droom van een spook…

op een nul Met stemmen op een zeven Dat komt niet door magie van mij Maar spoken die hier zweven!…

Mijn therapeut vindt geesten gewone mensen – spokend in je hoofd.…

ben je in het donker bang duren de nachten te lang denk je dat je daar wat ziet heus, spoken bestaan niet zie je schaduwen op het behang jagen geluiden je op stang geloof alleen wat je werkelijk ziet want spoken, die bestaan lekker niet…

donkere schaduwen in mijn hoofd als zwarte spoken in een verlaten huis zwervend overal ze drukken me de grond in omgeven door zwarte modder schaduwen verborgen in het donker is mijn hoofd eindelijk leeg alle spoken overstemd door stilte…

Witte winternacht als een spook- of sprookjesnacht met magie getooid.…

Zelfs na al die lange maanden Spook je nog steeds bij mij Zelfs na meer dan honderd weken Ben ik nog niet van je vrij Kan je me niet alleen laten? Met mijn boeken en muziek Of zal je eeuwig blijven spoken Tot ik weg kwijn van verdriet? Ik heb toch zo genoeg Van mijn herinnering aan jou Ach!…

Elektrisch licht heeft alle spoken uitgemoord maar schept geleerden…

als geesten ’s nachts hun wasgoed binnenhalen begint het spoken…

Hoe lang blijf jij nog door mijn hoofd spoken? Kan ik dan deze gedachten aan jou niet ontlopen? Je bent er als ik ontwaak, tot aan het slapen gaan. Wordt een spook dan nooit moe? Leg je nu eens neer en doe je ogen toe. Want echt ik ben doodmoe.…

Als spook dat pas hing rond te zweven zwoer de gestorven chagrijn Ik kom 's nachts kloppen tot ze beven maar zal eindlijk ook eens geestig zijn…

Eerst was het nogal donk, toen werd het nog veel donker, de stilte was te snijden, maar plotseling toen klonk er een gil, we schrokken wak, en daarna nog wat wakker, wat was dat voor geluid ? Het werd allengs wat zwakker, verstomde tot een haast onhoorbaar zacht gefluister. Intussen bleef het duist, inktzwart, maar dan nóg duister. Mijn…

Een rookmachine spoot de lichtheid onherkenbaar, maar ik zag ze wel, de op en neer dansende spoken. ik kneep mijn ogen en mijn lichaam dicht. Nu nog pleegt men mij te noemen: zonderling, gesloten. ---------------------------------- uit: 'Het ei in mijzelf', 2005.…

een sproeier met nat licht wuift langs de statige gevel de wind verdraait het zicht heen en weer snel of even in de doorgaans proestige nevel achter sombere ramen bewegen figuren in zwart zijn het weduwen of één persoon op iedere wand apart ik schuil aan de overkant en staar naar binnen zou men daar alvast de spoken wekken kruipen…

Geesten zien alles, ook ons, zoals wij hen zien: wazig aanwezig.…

Een Duitse opa mag nog graag wat stunten, Hij kiest nou eenmaal steeds zijn eigen weg, Al heeft hij daarbij dit keer vette pech, Zijn rijbewijs heeft nu ineens veel punten. Hij ramde alleen auto’s op de derde baan, Dus is hij, net als heel Europa, rechts gegaan.…

plannen hoe je dat doet en definitief van het spook af komt…

Liefde op het eerste gezicht heb ik nooit echt in geloofd maar juist nu ik al te laat ben spook jij steeds door mijn hoofd…

zie ik door de koude straten van de stad zwarte spoken waren, denk ik: het zijn mijn gedachten die penselen en schilderen op het stenen vlak. toch kruist zo'n spook mijn pad nu net iets vaker en denk ik: ík schilder niet die taferelen ík ben niet die in zwart verpak.…