Alle inzendingen over Stiltes

Zo hoog voerden hun woorden dus en dat was dan nog niets weet je vergeleken bij hun stiltes.…

Niets meer te zeggen hebben geeft van die dode stiltes nooit doorbroken door een enthousiaste opmerking of lach. Niets meer te zeggen en dus is het oorverdovend stil want er valt niets meer te zeggen!…

Woorden verwrongen in een orkaan Gedachten wervelen door elkaar Opzoek naar het oog, de kern, het hart Van wat ik wil zeggen Woorden zijn wat ik zoek Leegte is wat ik vind Alles loopt door elkaar Twijfelachtig Verdwaald in een mist Zo dicht, dat ik mis Stilte is het resultaat Dat mij niets doet zeggen…

blikken kruisen woorden vallen lege stiltes hard geruis lege blikken harde woorden stiltes vallen net als thuis...…

Er vallen stiltes, die er vroeger niet waren, gaten die je niet op kunt vullen, hiaten in gesprekken, je stokt in een verhaal, kan het niet meer afmaken, weet niet meer waar het over gaat. Ik denk, wat nu, wat moet ik nou, je verhaal afmaken, je hiaten opvullen, moet ik zeggen dan waar 't over gaat?…

De stoere stilte van verzwegen zaken Is telkens terug hard lawaai De slappe stilte van niet vernoemde zaken Is een oorverdovend in slaap wiegend kabaal Rust in vrede is er niet bij, al is de oorlog gedaan De dodendans ontsprongen Herkerende herinneringen wegen Stiltes vallen ... uit balans…

Soms Zijn de stiltes In het geschreeuw Pijnlijker Dan de woorden…

Gevangen in weemoed wacht ik met mijn ogen op ons afscheid van woorden die stiltes maken en je fluisteren wat je wilt vinden in nieuwe gebaren en momenten. Waar je geen spiegels hoeft te vragen. En waar ontmoetingen wachten die je zult verzamelen met wie je wil kennen en ook de stiltes die je geeft wil bewaren en begrijpen.…

zoveel meer stiltes onder deze stilte als vissen stilgevallen onder een ijsplaat waar ik de weg niet vinden kan…

hart ondanks het vele falen het hapert af en toe hij heeft de stiltes aan mij doorgegeven hij wekt mijn wrevel op…

Ik zie jouw beeltenis Telkens ik mijn ogen sluit Omarm de rust die er dan is En hoor de stiltes in je stem Elke nacht opnieuw…

Elke bom is een bewijs van angst en macht die valt en elke leugen laat winnen omdat de dood alleen met onverdragelijke stiltes terugvecht…

het denken moet steeds opnieuw beginnen zoals het vliegen steeds opnieuw beginnen moet zoveel stiltes te doorbreken om niet te verstikken vrij te zijn van angst…

de onvolprezen hoeder die in vuur over ons waakt het zijn de stiltes die weer keren het is je traan die alles dooft het zijn wij samen die dan huilen nooit meer schuilen nooit meer blijven in elkaar…

Soms is zwijgen beter Woorden maken het alleen maar erger De stiltes leggen intuïtief uit wat ik bedoel Want weet je Spreken is zilver en zwijgen is goud…

toen dansten we nog vanzelfsprekend door de muziek geleid naar hogere sferen waarin niets of niemand nog bestond alleen wij en de muziek het voortbewegen leek zo gewoon een eeuwigheid geleden dat we dansten we praatten toen vanzelfsprekend in woordeloze stiltes naar toekomst en verleden over alles en niets alleen wij en de stiltes…

staan nog altijd te wachten op niemand stiltes duren langer nu argumenten zijn verdwenen geheimen terug naar waar ze vandaan kwamen de zin tot oplossen was al eerder kwijtgeraakt…

De engel viel aan Als Nachtvlinder En legde een Bom In de stiltes van mijn geheugen Een Antidote Voor een Stralend leven en sterven Voor een Patrones iemand die 75 wordt Dit zijn de dagen Van mystieke aard Puur natuur Als het je overkomt…

Onze dagen worden langer, onze nachten worden klein onze stiltes worden dieper zou ik liever bij jou zijn wonen mensen altijd samen die elkaar steeds lieven hebben vogels nog een nest als alles anders is?…

warm, respectvol luisterend verhalend een lach, een traan onzichtbare banden gewonnen vertrouwen eindeloos begrip gesproken woorden bijzondere momenten zwijgende stiltes een houden van een mens ... een vriend…

Wat jij me wenst zal ik delen zonder de koude woede en de stenen woorden die je werpt waar ik nooit kijk als ik zwijgend vraag aan de tijd waarom jouw woorden onze stiltes altijd zo onoverwinnelijk maken…

Rood gedrapeerde stof, sierlijk wonderbaar, langs het toneel waarop wij ons meesterwerk ten uitvoering brengen. Lees nu tussen de regels door, en neem meteen een kijkje achter het doek des levens. Ware identiteit verscholen, achter glanzende kostuums. Genoeg te repeteren. Doch, geen woorden te vergeten, Want alles lijkt reeds gezegd…

Sommige stiltes zijn niet mooi, je valt aan een paniek ten prooi Je hersens werken op volle toeren om 't gesprek verder te kunnen voeren Welk onderwerp snijd ik nu weer aan, oh help, ik wou dat ik weg kon gaan zodat die ander mij niet meer kan kwellen door geen enkele vraag aan mij te stellen…

er zijn soms van die innige stiltes die op dwalen lijken het aftasten van wegen waar geen einde aan komt T-splitsingen die twijfel wekken welke kant je moet inslaan hier is de wil geen wet en is het weer stilstaan bij het begin het is niet door te drukken een keuze te maken in gokken hoewel de uitdaging om beslissing roept maar als er…

wanneer al veel is gezegd en de avond valt na jaren wat voeg ik dan nog toe om toekomst te vergaren het heden te vullen dan wel het verleden te verklaren het blijft dan vaak afwachten in zwijgen en als passief de stiltes aan elkander te rijgen…

In de stiltes van mijn geheugen, vind ik nu de rust en schoonheid, wat mijn bewogen leven meemaakte, en wat ik meedraag. Soms is het een last, waardoor ik gebukt, alleen nog traag door het leven ga, de donkere jaren loodzwaar moet dragen.…

ik zag ze staan de lange rijen naast elkaar de phone in de hand wachtend in de weerschijn van stiltes zelfkant communicatief vrij gestoord socialisatie nog nooit van gehoord zag ze in bus buiten en tram volumeknop op super ad rem zijn specialist in afkortingen van de tiktoktaal in synchroon bewegen op een simpel patroon…

soms kan ik de wereld niet meer raken die anderen met eigen beelden maken hun werkelijkheid vol met emoties die als los zand langzaam door mijn vingers glijdt geen enkele affiniteit om toe te treden tot het spel dat in hun ogen leven heet maar het verleden snel vergeet de diepgang is verdwenen stiltes worden niet gehoord zij genieten…

Jaren worden gebonden door het delen van stiltes in woorden door het doorkruisen van gedachten. In gesprekken worden banden geschapen door eenzelfde ontdekken van een verwonderd begrijpen en betrachten. Onze vriendschap wordt een houden van, een beleven, een ontmoeten van een mens, een verrijking van mijn leven.…

weeg de woorden langer ween de stiltes korter woedend ongeloof en wranger dicht lang niet zo als Gorter droom de dagen lichter drink de nachten zwaarder dronken ongeluk en dichter wees mijn engelbewaarder…