Alle inzendingen over Stokstijf

stoelen zijn stokstijf mensen soms houterig recht de rug stijf op de stoel soms gaat er een weekmaker door de kamer een glas rode wijn alles een beetje vloeibaarder meestal na afloop is alles weer stokstijf en veel bezinksel in de glazen…

stokstijf als de dood ijzig turend naar leven splijtend het water…

stokstijf als de dood ijzig turend naar leven splijtend het water 2010…

naar mij toe; met in de andere hand een drankje; alsof de man was mijn beminde Ik voel mij bedrogen, en wil zijn lichtschuwe ogen trotseren; sta op en vlucht als een hinde Naar mijn huisje tegenover de boerderijen ordelijk gerijd In de stille straat de sleutel tevoorschijn straalt; verblijd Maar och, grote schrik , voor mijn raam blijf ik stokstijf…

Bekend in deze stad in dit oord wijd en zijd Zijn arbeid verstild zijn bewegingen verstomd Hij, ambachtsman stokstijf beeld van ooit....... van toentertijd.…

Tegen de avond egt de boer zijn schoonste land stokstijf kijkt een reiger toe van af de akkerrand drie eenden wiebelen langs een plas zo stil zo onvervalst zo waterpas…

Blauwwit is het licht er staan drie ezels stokstijf het vriest dat het kraakt je hoeft niet zoveel alleen maar een laagje sneeuw en dan dit landschap kraaien op het veld nog nooit zag ik ze zo zwart het is berenkoud…

Vergeet het stokstijf liggen op je buik, De nieuwste rage is om te proberen, Of je een voetbalvrouw kan imiteren, Met zonnebril, decolleté of pruik. Wel leuk, maar hopelijk staan op het veld De échte voetbalmánnen opgesteld.…

zachtjes prevelen stokstijf staan dit is te mooi om te beschrijven te duiden wat het met me doet laagjes stilte beheersen mijn hart het wordt me gegund drijfveertjes, een flits in een schimmig bos maakt een glunder in me los…

Je zou wensen dat je geest fier in het midden stokstijf stand zou houden bij het maken van een pirouette en, wat tegendraads, geneigd zou zijn de andere kant op te gaan. Maar nee hoor, hij zwiert net zo hard mee. Ziedaar een bewijs dat lichaam en geest onscheidbaar zijn.…

Een bleke reiger staart, stokstijf, kaarsrecht. Breeduit verheft zich een aalscholver op een hoge kale stam. Beneden verstommen de meerkoeten. In de wade van het water twee zwanen.…

Het had nogal wat VOETEN in de aarde: de fifa hield zijn POOT heel lang stokstijf en daarmee ook de video van ‘t LIJF. De SCHOEN wrong bij de toegevoegde waarde. Het was een FLUITJE van een cent, met beeld: er werd voor ‘t eerst met open KAART gespeeld.…

Als mijn hond een kat ziet dan blijft hij stokstijf staan totdat hij het verwerkt heeft en denkt nu moet ik gaan. Om dat beest te grijpen bij zijn kattenvel wat kan mijn hond dan rennen maar zo’n kat is ook heel snel. Die vluchten in de bomen En redden zo hun lijf mijn hond eronder blaffen zijn lichaam strak en stijf.…

Liever hang ik in het landschap met een hoofd dat scheef hangt van verbeelding de vijvers ontwaren met bootje iris de blote ogen van ‘t oeroude baarvoets badend in arcanum Liever dan de naakte essentie vangen stokstijf op het doek gedwongen veel weerglans gebroken met barre ongenaakbaarheid de bevangenis van blootte…

Het woud verlaten somber, ineens gekraak mijn hond gromt een hoge zoemend, fluitende dreun de lucht gloeit de aarde schroeit stokstijf en trillend verschuil ik mij doodsbang geschokt belevend landend snel secuur ze stappen uit naderen mij raken mij aan knuffelen mijn hond gebarentaal er is begrip meegegaan nooit weergekeerd…

de daken huilerig regen loopt over de ogen van de huizen huizen zijn onverzettelijke mensen doen alsof ze stokstijf zijn ongeboren wezens schuilen onder de bedropen wimpers de oogkassen gevoegd in verband de pupillen geëtst met kinderen zij ontwaren elkaar moederloos aan de overkant van de straat de blikken schuins en steels het erkennen…

De ziener ziet alleen als hij niet kijkt De ziener zit stokstijf en lispelt met droge lippen werelden en gods verlaten schepping en werelden aaneen. En ik, ik drink zijn woorden Manna, honing van de goden want ik ben ziende blind en wil blind zijn zoals hij.…

Op het veld dat de zeis maaide en dat ik aan de uitkanten proper houd met sikkels en scharen van licht staat een vogelschrik te kijk Hij is een mens waaraan de kauwen vreten, oud lichaam traag draaiend in de winden van een te vroeg april Een zotskap die de boer te gortig was staat op zijn halmenhoofd en armen stokstijf van angst wijzen…

In gewijde grond van onbedijkte welen blijven mijn herinneringen stokstijf staan. Mocht het verstotene in thuiskomst helen, dan laat ik mijn krankheid vliedend gaan.…

Ik slaap alleen maar Zachter Je ranke slanke lenige lijf Omwikkelt verstikt omhelst me Mijn lichaam gespannen, mijn adem stokstijf Zinderende kou in mijn denken De morgen bevrijdt me, ach kom nu toch snel Het licht zal me wreed verlossen Geen zachte gedachten, geen lief in dit spel Slechts de sleur die mijn dag verlichtte…

Stokstijf tuurt een reiger over het water. Het water spiegelt- een school vissen zwemt er onderdoor. Speels katje springt rondjes en probbert zijn staart te pakken. India- heilige zwerfkoeien eten plastic. Vlinders blijven vreemdelingen -ze spreken in kleuren. Zwanen zwemmen trots en gracieus -vleugels gevouwen.…

Een enkele vond ik er stokstijf in m'n tuin, m'n hof Deze rosrode stokroos verdient -in z'n eentje- alle lof Voor jou wil ik 'm niet plukken Mijn hand en vingers niet uitsteken naar z'n ziel M'n tuin... zoveel leger voor m'n hart,m'n oog.…

leegte van het veld en voel intens op dinsdagmorgen een onuitwisbaar verdriet Tot brakens toe heb ik een torenhoog verlangen naar de kleurrijke dagen hiervoor Ik reik en reik maar kan niet vatten Zonnestralen op mijn huid en haar maken plaats voor tranen van ijs Ik voel geen armen en benen meer mijn hart is met een grove duw geplaagd Stokstijf…

Een ridder reed eens door een woud Hij was moe en had het koud Er spookten lijken door zijn hoofd Wier leven hij eens had beroofd Verbijsterd bleef hij stokstijf staan Door schoonheid zichtbaar aangedaan Want hoor, daar zong een nachtegaal een herinnering… een vergeten taal Het oude lijf werd prompt vergeten De spoken floeps uiteengereten…

Dan valt zijn blik op een reiger die stokstijf naast hem staat. Terwijl hij nu ook het getjirp van krekels hoort en vogels fluiten naar hem. Maar het gekrijs van een meeuw is iets wat hem minder bekoort. Weldra wordt hij afgeleid door een konings- vlinder vlakbij hem. En een lieveheersbeestje kruipt over zijn hand.…

tot genezen slaat met elementen gooit het leven sommeert tot weerkaatsen tot kommen vloeibare ruimte tot vijvers van reflectie smeedt smaragd aambeeld van mezelf gifgroen met wat speelruimte de huid reeds bruiner mijn lichaam wuivend rimpelende golfjes lichtjes goud de gloed speelser dan ik zelf wil het lijf nog veeg van porties winter stokstijf…

Ze zag mij peinzend stokstijf in de kamer staan, "Of ga je mij vertellen dat je niet hebt meegedaan," riep ze. Nog nergens in mij begon een bel te klinken. "We zouden in heel januari geen alcohol drinken!…

ze mijn vastberadenheid blijven ze smeken ze willen me terug ze hebben me nodig ze stellen niets voor zonder mij ze zullen geen toekomst kennen ik draaide me om en zag een weerloos kind het kind weende het was nog een baby’tje van nog maar een paar maanden oud maar in plaats van dichter te gaan, of om te keren, bleef ik staan ik bleef stokstijf…

Stokstijf...onbewogen, alleen haar lipjes bleken niet van steen. Ik zag haar kleine mondje bibberen, van verdriet...of van kou?! Ik vroeg me af of ze het aan mij vertellen zou. Ik stapte op haar af en vroeg naar haar roerloze lichaam. Nu was zelfs dat kleine mondje van steen De stilte zo onaangenaam.…

Ik kan niets doen en blijf stokstijf staan. Niets kan ik doen. Niets.…