Alle inzendingen over Verborgen verdriet

verborgen verdriet er is niemand die het ziet niemand ziet je angst niemand ziet je pijn niemand ziet die ene traan niemand is met je begaan moet het alleen dragen aan niemand wat vragen verborgen verdriet dat door je ziel heen schiet en je hoopt in het verschiet dat iemand die ene traan van verdriet wel ziet…

stille tranen getuigen van verborgen verdriet huilende gedachten daar waar niemand het ziet verlangen druppelt naar binnen vermengd met heimwee ooit is er het weten ooit is er rust ooit ga je op weg…

De één wil nog meer mijn aandacht dan de ander, Het vreet al mijn energie uit mijn lijf, Maar omdat me is geleerd om te helpen elkander, Zet ik mijn eigen verborgen verdriet buiten kijf.…

is Zoals je ziet Een gedicht, een klein gebaar Wordt de warmte al gewaar Verdriet, verborgen emotie Voor mij niet...…

fluisterende dromen het einde verwacht leg een wens in jouw tranen gehuild door de nacht laat de wereld horen dat een liefde zo zacht jouw verborgen verdriet omklemt in haar hart en zacht wil omsluiten tot de schaduw breekt waar jouw dromengefluister de stilte verwacht…

Alleen in de stilte verborgen verdriet Kwetsbaar alleen en jij ziet het niet Jouw ogen gesloten voor mijn gevoel Je hart zit op slot je houding te koel Alleen in de stilte de nacht is te lang Hoofd vol spinsels mijn hart is zo bang Je woorden beknopt de liefde lijkt nihil Zo anders dan toen toen je echt voor me viel…

Regen valt in vlagen, het weer doet recht aan verborgen verdriet en spoelt ze weg, de sombere vragen naar het waarom van kleurloze dagen. Ontvang het licht, al is dat nu wat grijs van treurigheid. De regen is bewijs dat tijd resteert, er schoonheid op je wacht.…

Je hoeft je niet te schamen voor de warboel in je hoofd je mag het aan me vertellen zodat de pijn iets wordt verdoofd Je hoeft je niet te schamen voor wat je hebt meegemaakt gevoelens waar je mee worstelt en alles wat je zo diep heeft geraakt Je hoeft je niet te schamen als je praat over het verleden of over het verborgen verdriet dat…

Jij kon zoveel geheimen bewaren achter de glimlach verborgen verdriet ogen staren, de spiegel van morgen herbergt een schaduw die niemand nog ziet uit liefde voor leven werd angst geboren niets meer te geven hoop ging verloren toen jij als vogel, moegevlogen, zoekend naar die bron van licht in grijze mist verdween...…

pijn die niemand ziet is stil verborgen verdriet daardoor gaan hemelse dromen soms aan jou verloren beheerst het doen en laten moeilijk over te praten laat jouw lachen vergaan in het huilen van een traan pijn is nooit te meten gaat langzaam aan jou vreten toch pogen mensen in lijden anderen met een lach verblijden dit zou ik willen…

op een bijna lege dam in de stilste stilte ooit zichzelf niet sparend spiegelt ons de koning meer vernietigend nog die wie de haat zaait is het hulpeloos zwijgen van hen die wegkijken de willekeur van waanzin kunnen wij niet wissen met verborgen verdriet in voorbij kijkende woorden juist als eens gestolen vrijheid dat ons vraagt…

van een diep verborgen verdriet, onkunde of niet te bevatten (on)menselijkheid wat je niet onder woorden kan brengen omdat het niet onder woorden is te brengen, laat staan uit te spreken, te vertolken!…

verdriet Na ’t huilen sloot ze daags het gordijn tranen drogen doet men..immers niet Droge tranen gaven haar zoveel pijn ’s nachts als ‘t bestaan in donker lag Dàn pas..mocht zij even zichzelf zijn en parelden droge tranen van de dag…

Alleen wind en regen zingen hun lied het ééntonig geruis van verborgen verdriet mijn ziel neemt die droeve klanken van de dood met zich mee en alle leven ebt weg, lijk een ster-re-vende zee. Ik had met de zomer mijn hoogtij gevierd met zijn klanken en kleuren mijn leven gesierd.…

Gaf de geboorte je een vanzelfsprekend gezicht jij straalt nu gevoel uit met het je eigen gemaakte, soms zo vreugdevol of dat met verborgen verdriet. Niet de rouw van wat we innerlijk dragen je blekere huid of je haardos kleuren de dagen, het is om wat we soms zelf tonen of zelf zo zien. Zien en voelen met eigen ogen, met ons hart.…

Onder elke steen ligt een verhaal Achter elke berg een onbekende schat In elke glimlach een verborgen verdriet Door je eindeloze landschappen De wielen over het grind Indígenas in en uit Kinderen in doeken op ruggen Eten wordt verkocht in zakjes Vieze nagels en lijnen in het gezicht Vlaktes gevuld met leegte Zover als je kan zien Ergens…

bevroren door de tijd verloren door onzekerheid de nacht maakt dat haar ogen sluiten de vorst vormt bloemen op de ruiten zomers en toch winters koud vrolijk lachend en toch eenzaam een man die in alle stilte rouwt verraden door die ene traan…

Het is zoals de pijnen die in de zomerse sterfte op zoek gaan naar de streling van de herfstse smart verdrietend en wegkwijnend de zonnestralen achter de wolken van een gebroken hart.…

Kijk het eelt in mijn handen Ontstaan met keihard werken Hanterend de slopershamer Bij het afbreken van kerken Moge ik het tot aan mijn dood toe doen Gewraakt zijn hardheid en natte zoen Handen tastend onder mijn witte buis Snikkend toegelaten bij het heilige kruis Bij de gratie van gezegend te zijn Onder de mantel van het geloof De vunzige…

Lacht zijn tanden bloot, maar in het diepste van zijn geest gevangen is hij al evenzeer zo bang en troosteloos; zacht in niets verdwenen. Zij nam de sleutels net als de benen. Gooide daar nog haren in een tas.…

De intense lach verdringt in de schemering waar een wolkbreuk stort.…

Jij ziet mij, maar niet echt Ik zie mij, enkel slecht Blij is vals, verdriet verborgen Ik draag mijn masker gisteren, vandaag en morgen…

onder oude mantels geurt aarde in het verborgene waar land langzaam groeit in beschutting van veréénzelviging vogels doorvliegen in middag van eeuwigheid eenden schuilen in rietkragen van golfslagen en wijde armen om de hemel slaan ze telt de diepste gedachten in het één gevouwen licht…

Ondanks hij haar eens met liefde bedekte Haar dienstige volle lichaam prees Haar beminde en plooibaarheid hem niet deerde Onderging zij dat de tijd zich tegen haar keerde Zijn niet aflatend minachting altijd weer tergend Maakte haar onzeker soms zelfs bang Noopte haar schoonheid te verbergen Hunkerde zij naar liefde haar levenslang…

ik aanvaard de reis naar winter, er is maar één richting en misschien alles wat ik wens de kamer blijft binnen terwijl daken voorbijtrekken, uit ieder huis een adem ruist en dan de slaap hervat welke naam zal ik geven aan het kind dat aan iedere deur vragen stelt, over spiegels glijdt, half in het huis en enkele seconden later, half in vlokken…

je zit verstopt onder rotskleed en een koude dag ligt de vaste tred van toen ik zie schoonheid bloeien zwijgzaamheid verkleurt gevouwen handen hun palmen schuilen in verdriet achter zorgen scheurt de maandkalender uit jouw schrijverszucht wat woorden die je achterliet…

Mijn lichaam schreeuwt het uit Het laat me weer eens vallen De pijn kruipt onder mijn huid Soms ben ik zo kwaad op dat immuunsysteem, dat mij keer op keer verraadt Het is soms moeilijk want je ziet het niet Het richt hier schade aan Mijn lichaam zit in een soort van oorlogsgebied Ik wil niet klagen Ik krabbel weer overeind Ik…

veel ligt verborgen onder het puin en onder het zand in versteende beelden onpeilbaar diep in de stille oceaan zoveel verborgen in stilte in woorden in hart en ziel zoveel onuitsprekelijk verborgen in jou in mij…

Als je hart huilt Maar je ogen niet Als je lichaam pijn doet van verdriet De zere plekken verborgen Geen emotie tonen en geen zorgen Ben je dan flink al is het niet waar Of is het praten erover al te zwaar Schaamte dat je hebt geloofd Schaamte dat je toeliet Om alles wat was beloofd Eindigde in nog meer verdriet…

In de verborgenheid van onze geest komen soms gedachten naar boven waarvan we vluchten willen ze veroorzaken pijn en verdriet maar daaraan ontsnappen kunnen we niet omdat gedachten niet zijn te stillen ze horen bij ons "zijn" toch is het een verademing om je hart eens te luchten dat verzacht verdriet en pijn…