Alle inzendingen over Verloren paradijs

Deze plaats heeft zwarte bloemen De bloemen branden mijn ogen Mijn ogen springen in een brandveld Het brandveld is mijn verloren paradijs De donkere duivel staat ook hier voor de paradijsdeur, Hij staat met zijn glimmende hart in zijn handen Hij offert zijn ziel zodat hij het paradijs weer kan binnengaan Nu is het paradijs herwonnen, Nu is…

Al van bij die eerste noten word je weerloos meegezogen en gevangen in dit smachtende verlangen naar verloren liefdesgloed. Warme tranen koelen de kille pijn om het verloren paradijs vol zonneschijn.…

Het verloren paradijs is alleen te herwinnen door los te laten wat ooit was.…

paradijs…

paradijs ontdekt en deel met anderen deze hemelse plek het is geen groot geheim alleen het aardse loslaten en in een nieuw begin jezelf zijn…

paradijs liefde..........…

misschien een utopie als vruchtbaar land, waar een andere kiemzucht uit ontstaat, met een overlevingskracht nog kwetsbaar, maar in tijd sterker dan verwacht, als je daarin gelooft blijf je uitverkoren, zelfs in een verloren paradijs moet je het verlies nemen, al komt er veel voor terug, een om met elkaar in creativiteit en duurzaamheid te delen…

Je was onaantastbaar, een Heilige Graal, een zoektocht naar het verloren paradijs. Misschien wilde ik dat het zo zou blijven, als een lichaam dat niet verouderen mag, rimpelloos van tijd en ruimte.…

oncontroleerbare energieën ondergraven met onbekende kracht ons geestelijk gezag aarde roert zich in een donker verontrusten dat aan de horizon oprijst in een laatste oordeel over het verloren paradijs…

paradijs Zie 'k schem'ren in haar ogen: 't leven smeet Haar weg, een leeg gedorste korenschoof; Ik zie haar suf gejongd, gedweeë sloof, Met uitgezakte buik, burgerlijk breed.…

paradijs Zie 'k schem'ren in haar ogen: 't leven smeet Haar weg, een leeg gedorste korenschoof; Ik zie haar suf gejongd, gedweeë sloof, Met uitgezakte buik, burgerlijk breed. ---------------------------------------------- uit: Brahman, deel I (1919)…

Vanaf het hoge duin verbeeldde hij ons land, verloren paradijs dat wij beschaafd vernielden.…

paradijs Lach dan nog één keer naar mij Zonder een traan te laten Dan weet ik, zelfs zonder te haten Dat in ieder geval jij Wel gelukkig bent…

Al bieden ze jou een reis naar het verloren paradijs, het is enkel scherts, want zij weten absoluut niet wat het zielsmatig betekent om zonder jou te moeten zijn.…

Lig je eenzaam en vergeten in de eindeloze stilte van het verloren paradijs te dromen? Ben je bezig om jezelf als een krankzinnige overal te verwonden? Heb je de lente geschrapt? Wantrouw je ieder onbekend gezicht? Zoek je troost in de meest vreemde ogen? Rijd je met 200 kilometer per uur tegen een boom?…

Ik besta in het uur dat wacht Handpalmen wuiven mij van verre toe Mijn ogen reiken duizend ramen tegemoet Schampen langs heuvels van gebalde pracht Er ritselt water in kleuren van gesmolten lood Een deining smoort tegen de veilige oeverrand Het gouden licht getuigt van een afwezige dood Ik mompel duizend namen op voorhand Rollende kiezels…

Luister op het duin naar golven der zee Daar spoelen ondersteund door branding Verhalen van lang verleden met zich mee Verhalen van verre landen onbekend Met kusten van rotsen of palmenstranden Landen vol schoonheid zo niemand kent Daar in Atlantisch heerste enkel vree Geen haat of nijd verscheurde de band Helaas, ’t is verdwenen in…

Door harmonie van Engelenzang bezield tot inspiratie schiep God in grootse scheppingsdrang de kroon op Zijn creatie. Een wezen boven mens en dier volmaakt en onwaardeerbaar een symfonie van lijn en zwier Gods meesterstuk: De Leraar. En Satan zag vol afgunst neer op zoveel geest en gratie; riep al zijn machten in 't geweer tot tegen top…

Er waren ooit mensen in Eden Die ´t dagelijks met elkaar deden Ze liepen er bloot En gingen nooit dood Toch waren die lui ontevreden Ook kroop daar een slang, een heel wrede Die duivelse plannetjes smeedde Hij gaf hen wat fruit Dat men naar verluidt Op dat moment 't liefst had gemeden Want God die keek net naar beneden En zag wat ze…

er waart een sterk gerucht door de immer groene tuin over een groot, ros konijn dat met hondsdolheid is besmet het dier eet liefst vers vlees in plaats van blad of gras sluipt langs struik en plas waanzin huist in het beest in de tuin schuilt pijn en leed een merel breekt laf met een doodskreet zijn laatste liedje af…

Twee silhouetten drijven een brug te ver de zon legt het vast in tweehonderd asa en alles ziet groen bosachtig groen Even komt het paradijs iets dichterbij toch is het verder zoveel verder dan hier slechts één stap opzij is alles voorbij *gedicht bij de coverfoto van mijn op handen zijnde bundeltje Eva, waarom?*…

in het deinen van de ochtendziel in wiegende schaduwen in slome jazz van dik bloed wil ik tralies van twijfel ontlopen, giftige kreeften, vale sluiers van onmoed een eiland zonder randen lijkt me wel wat schemerend in eindeloos blauw zoals alleen een hemel of zee diep kan zijn zoals stoffige landkaarten in de geest; daarop lijken alle vergeelde…

ontnomen niet door eigen wil te vroeg gebroken mensen-dromen als rose bloesem op een lentepad gisteren nog paradijs vandaag verwaaid verloren rust zacht…

geordend buiten Haags paradijs van toen Adam & Eva verheven op pilaren zomers domein van een zwaan kleef aan op wielen die vast allang verloren is gegaan…

een geordend buiten haags paradijs van toen Adam & Eva verheven op pilaren 't zomers domein van een zwaan kleef aan op wielen die vast allang verloren is gegaan…

Aan Louise Ik droomde deze nacht, dat, door de min verbonden, Ik de uwe als Adam ware, als Eva gij de mijn’: Ik weet niet welke snode zonden Er toen door ons bedreven zijn; Maar, toen de dageraad mijn zoete dromen kwam storen, Heb ik het paradijs verloren.…

jij kribde in een stal jouw ster straalt overal het licht van vrede uit weet dat god weer mens geworden is zal sterven aan het kruis dan wederkeren naar zijn thuis hij heeft de vrede teruggebracht die in het paradijs verloren werd gedacht…

elke herinnering is in de aard van de zaak beschreven blad in de nerven van mijn brein heeft zich een idee postgevat dat de groenheid van de weide nooit hier is maar altijd ginder dat de maagdelijke lente broos is als de vleugels van een vlinder dat de koelte van de avond en de ijzige stilte van de nacht een voorbode zijn van het onvermijdelijke…

Ik heb haar lief, die grazige eenzaamheid, Waar ik de zachte hartslag van de tijd Nog kalmer dan het eigen bloed voel kloppen, En, schaduw werpend langs de heuveltoppen, Gods zegen in een wolk mij tegenglijdt. Maar soms, wanneer ik bij mijn kudde wacht Op hem, die straks mij aflost, op de nacht, Komt eensklaps een geschal de stilte storen.…

Elk altaar is de verloren schaduw van bevroren dromen en geluk dat elk woord bedwingt in het zwijgen van het paar dat alleen maar zoekt naar de liefde die hun naar dit paradijs van eenzaamheid bracht waar ze alleen gestorven nog samen een oude fantasie kunnen delen…