Alle inzendingen over Veroordelen

Veroordeel niet, sprak hij want gij: die de waarheid spreekt kan nooit veroordeeld worden. Veroordeel je oordeel zonder vooroordeel want slechts zonder veroordeel kom je tot een zuiver oordeel.…

Te lang al, Eigenlijk al mijn Hele leven, Van kindsbeen aan, Ben ik weggezet Als een kind dat Er niet had moeten Zijn - Keihard heb ik Tegen die vooroordelen Geknokt met veel lof Als resultaat van hen Die ik lesgaf, Kinderen die in mij De waarheid herkenden, En kom ik er na Een leven lang vechten Achter dat ik niet…

'k wil dood zijn zoals de anderen op het slagveld van bloemen dood zijn alleen zijn zij moedig gestorven en ik dan niet,want ik ren weg van het leven door de buitenwereld wordt men bestempeld als laf maar de buitenwereld is niet in mij ze veroordeelt mijn hart, mijn gevoelens maar ze is niet in mij…

Het is de air van genoegzaamheid die ik niet genoeg veroordelen kan.…

Geboren worden is een veroordeling tot leven, sterven is de verlossing.…

De dam-doorbrekende klaagserenade vreet hysterisch aan mijn monter hoofd Likt in striemen en verdiept de façade, totdat het geenszins meer word geloofd Want door deze verwante taalblokkade voel ik het schrijnen, niet meer verdoofd Laat me door het walgingwekkende waden als ik ruik wat er word bekokstoofd Het kwaad maakt zulke rare…

Je vroeg om een oordeel dat heb ik je gegeven in alle eerlijkheid mijn hart open gedaan in weten vertrouwen het kan de vriendschap aan alles mag worden gezegd omdat we elkaar verstaan het doet me nu pijn dat ik veroordeeld wordt omdat ik oordeelde met liefde en fatsoen jou veroordelen zou ik nooit doen ik blijf er voor je zijn…

Kwade vreemde ogen kijken naar mij in het licht van woorden die veroordelen en niets meer geven om wat overblijft in de armzalige schaduw die niemand meer wenst.…

Hé Conchita ik kijk naar jouw foto in de krant wow wat een pure meid wat heb je sierlijke handen je mag er zijn! Hé Conchita ik lees onbegrip verwijten en stommiteiten maar ik voel vooral jouw verdriet hoe je je afsluit als een oester om pijn vergeefs te weren Hé Conchita je zocht en vond tenslotte de beste strohalm waar je leerde…

Ik weet het even niet meer, al doe ik zo mijn best; De duisternis van dagen bevangt mijn ziel en doet me alleen nog hopen dat er spoedig licht komt, dat ik zelf geduldig kan zijn en niet veroordeel wat me hindert, wat ik meedraag van een ver verleden, wie ik ben en toch niet zijn wil.…

of zelfs: in het érgste geval veroordelend! Is niet degene... die niet kan ómgaan met een kwetsbare getraumatiseerde ziel... érg oneerbaar? De kwetsbare ziel is weerbaar!…

Mens, oordeel niet, want je veroordeelt jezelf! Mens, jij heelt niet, maar steelt het hart in de ziel van een ander liefdevol, verlangend mens naar respect. Mens, oordeel niet, want u spreekt dan slechts over uzelf. U breekt uw eigen geweten... dit schreef ik, voor zij die dit niet weten. Om nimmer te vergeten zij die nooit wisten, slechts…

Hoe makkelijk is het te veroordelen als het gaat om een ander. Hoe veel makkelijker is het de hand te reiken de helpende greep doet meer en meest van al: het minste zeer. We staan met onze vooroordelen klaar als het ons uitkomt maar niemand is perfect dus zijn vooroordelen ONGEGROND.…

Om je heen Gevecht Oorlog Veroordeling Onenigheid Gevecht Verdriet Verlies Angst Ga dan Naar binnen En voel je Geborgen In je liefdevolle Diepe kern Je warme huisje De stille Oneindige kracht De liefde…

Natuurlijk verOORdeel ik de mOORdaanslag op de heer D. Trump maar ik OORdeel ook dat in de VS van Noord-Amerika met zoveel wapens en geweld zoals de door Trump aangewakkerde 'bestOORming' van het Capitool dit 'OORschapschot' van Trump in het absolute niet valt hoe ongewenst ook hoe afkeuringswaardig ook!!…

Gedachten Tot zwijgen gebracht Door andermans Openlijke hoon en chagrijn Over ieders bestaan In diens eigen domein Oordelen heimelijk vermomd Als veroordelen Niemand wordt meer zo Als hij eigenlijk graag Zou willen zijn Inspiratie: Daniel Lohues, As iederien nou zo was zoas wij mussen wezen - (c)…

Wie bracht jou daar bij Hem, de derde man, want naast de jouwe ging je bij een ander. Ineens is alles over nu, jou wacht de dood want zo zijn toch de wetten in dit land. Ze zijn met velen die een oordeel zullen vellen en onbarmhartig zal dit zijn voor jou. Je voelt al in je hart hoe dit zal lopen en er is niemand die jou hoop geeft, leven.…

Want oordelen en veroordelen is makkelijker dan je denkt. Het zijn toch de moeilijke tijden waarin je je ware vriend herkent.…

Vertekening van de werkelijkheid Verbeelding van de waarheid Verdediging van de trots Veroordeling van de onschuld Verspreiding van het slechte Vernietiging van het eigen Wij, die zijn ondergedompeld in het onjuiste Verdrinkend in de de diepte van het vloeiende Water als normaliteit Doorgebroken door de dijken, om de mensen te bereiken Onwetend…

Maak ik fouten, o jawel maar veroordelen, doe me dat niet te snel want niemand is foutloos geen mens is zonder zonde want stel, dat niemand fouten maakte dan kwam een mens nooit verder dan: De eerste ronde…

het werd laat en jij draaide steeds sneller het verraad, dwars door de cirkel van papiersnippers bedekte het sterven van ontvelde bomen met woorden, gewurgd door het zwijgen, losgemaakt van onschuld toen ik nog zocht naar de zomer tussen het gekwetter van vogels en de warme ramen van een voorbije dag veroordeel me maar…

Geen veroordeling maar rechte wegen wijzen naar hét paradijs. Zoals ík het zie, de aarde én de hemel: wijsheid én liefde. Diep medelijden met de verziekte wereld, en er iets aan doen. Dansend ten hemel stijgen van liefde voor elk ander.…

‘Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen,’ zei hij, doelend op de in zijn ogen onterechte veroordeling van priesters die zich vergrepen aan afhankelijke kinderen die aan hun zorgen waren toevertrouwd.…

zo schets ik mij in lege straten weggezonken achter klokgelui van eindige dingen zonder slaap word ik herkend zoals de steen die stilte uitspuwt blind en grijs de ademhaling het harde vocht aan het vlinderraam vertelt de nacht onafgebroken hoe waarheid schreeuwt in het vaarwel door het veroordelen van verwachting vergat ik…

bij binnenkomst struikel ik over de eenzaamheid die her en der verspreid ligt aan de muur tikt de tijdloze veroordeling van hen nog immer voort vage ideeën schieten wortel klampen zich vast aan dat wat al even was door mufheid omarmd baan ik me een weg naar een raam dat niet vastgeroest in de sponning zit om deze met een zwieper…

veroordelingen gaan je eigen "ik" vernietigen wij moeten onze complexen tegelijkertijd uitbannen elkaar vinden in een verstrengeling van harmonie, liefde, dankbaarheid, inzicht, tolerantie en vrijheid vloeiend samengaan onze toekomst tegemoet…

later hun vleugeltippen raken toen zij mij stuurden om de vlucht mee te maken werd recalcitrant scheerde snel naar de andere kant hopend op vrij baan zij lieten mij niet gaan doken achter me aan ik was de afvallige maar had hen niets misdaan kreeg geen vrije vlucht werd uit de lucht gepikt voordat ikzelf ook maar iets van hun veroordeling…

laat me eens denken mijn gedachten gaan diep ze worden blootgesteld aan kwaadwilligen… dus laat ik ze rusten mijn ziel afgesloten als u probeert me te breken u die leugen van waarheid niet kan onderscheiden denk dan nog eens na u bent niet kundig, noch wijs als een echo in mijn hoofd gonzen gedachten oordeel maar, veroordeel maar…

Hier zitten we in onze eigen wereld, waarin we verwonderd ons-zelf veroordelen Denken aan wie we zijn en waar we aan moeten voldoen Het is niet snel goed genoeg Wat is goed? Wat is genoeg? Indrukken. De betekenis geven, aan iets wat we zelf niet begrijpen. Teveel. Het zoeken naar de rust van acceptatie.…

Hey Je bent goed zoals je bent Geloof me maar Rustig maar Je bent Zoals elke mens uniek en waardevol Geloof het maar Aanvaard je maar Je mag er zijn Met je lichte en Donkere kantjes Met wat in je leven Is goed gelopen Maar ook waar het is misgelopen Aanschouw het Maar veroordeel het niet Laat het zijn En dan sla je de bladzijde…