donkergrijze regen
zo schets ik mij
in lege straten
weggezonken achter
klokgelui van eindige dingen
zonder slaap
word ik herkend
zoals de steen
die stilte uitspuwt
blind en grijs
de ademhaling
het harde vocht
aan het vlinderraam
vertelt de nacht onafgebroken
hoe waarheid schreeuwt
in het vaarwel
door het veroordelen van verwachting
vergat ik plichtsbewust
te sterven
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 28 juli 2007
Geplaatst in de categorie: psychologie