Alle inzendingen over Vrouw Holle

Twee schollen - ach twee schollen hoe ze vielen op het pad van de viskar van de bode die Vrouw Holle had ontboden alleen was het wel wat snode dat de Genius vergat dat vrouw Holle zoals altijd wel weer iets te hollen had Vrouw Holle - ach vrouw Holle viel gestuiterd met haar gat in de hemel van de Goden waar ze rondjes rent voor doden…

‘k Wou vragen aan Vrouw Holle heb je niet net iets meer, waardoor we krijgen een pak sneeuw?…

Vrouw Holle en twee dwergen zeiden: ’We zagen de dader nog rijden.’ Mij lijkt het niet raar als straks het spoor naar een pater in Moeskroen zal leiden……

Na jaren dienstbetoon aan moeder aarde Verstrengeld met haar foliagebroeders Verbond van onbespoten nestenhoeders Die wijdvertakt in 't voorjaar dochters baarde Vereenzaamd tot verweduwde vrouw Holle Geofferd na een veiligheidscontrole…

Je roept me bij mijn naam ik hang mijn haren uit en wacht het daglicht klimt ergens speelt een pad voor prins ik hoor het aan zijn kwaken weer een spinnewiel te gaan voor een dag vol goud vrouw Holle lacht ze droogt de schone was strijkt strakke plooien in tijd maar alleen het daglicht weet dat ik geen Repelsteeltje heet…

De put van vrouw Holle? Een wolvenklem? Ontelbaar vaak.…

Ik kijk liever naar de maan dan naar de mens. De mens, ik word er zó moe van. Dat roepende, smekende, lachende, verlangende, niet wetende, willen wetende ik hou van jou zeggende, of denkende, op schoenen of op eelt lopende, van de een naar de ander rennende, met sieraden en muziek beklede mens. Ik kijk liever naar de maan die altijd hetzelfde…

dichter met buikloop verpakt zijn holle kreten in gebakken lucht pruttelt nog wat na griepend tegen zijn vrouw dat het papier op is die denkt maar één ding: Schijterd!…

elke keer weer stuk Haar leven ging niet over rozen En toch geloofde ze er nog in Op een dag zou ook zij het vinden En had haar zoektocht zin De liefde van haar leven De prins voor haar bewaard Iemand die nam, maar ook zou geven Dat was het wachten waard Ondertussen zou ze blijven zoeken Naar het geluk in elk klein ding Want deze vrouw…

De schapen lagen in het groene gras er was er één die met zijn kop in een holle wilg lag, alsof hij een prentenboek voor schapen bekeek of als in een nis een schapengod vereerde Er kwam een vrouw op een fiets die stopte en er was een groot schaap, die naast haar fiets ging liggen, zodat de vrouw haar over de kop en de rug aaide, heel…

Ik lieg mee in de waarheid en laat een holle lach de stilte verdoezelen, verstard in mijn eenzaamheid.…

me van haver tot gort vandaag ontzie ik jou te kwellen heden geen overpeinzing of nutteloos ongerijmd gedicht op jouw overdadig besmeurd bord ik reik jou de doodsaaie verveling aan vol met nietszeggende woorden ik dacht nog over mijzelf te praten, het eeuwig wederkerend fileleed of de vlieg die ik wilde vermoorden maar nee, ook dat zijn holle…

ze schreed haar nachten als spiralen in een ivoren stilte vibrerend in een ruimte die ze droeg als kleed in nachtelijke malen woelende kilte als onwezenlijk spugende zeeën vol scherven tot suizende namen kervend in haar oren in holle huizen…

Mensen die veelal praten, hebben toch meestal het minst te zeggen…

rand gevuld met gerstenat, verlichting vanuit het tapgat, waaruit ik alleen mag tappen, alleen daarop rust het voordeel van de twijfel, de overgave telt in onverzadigbare teugen van gelagerd bokkig bier, de grappen te weerleggen,met de lippen van een halfvol vat te nippen, in een stroom van onvertogen woorden die in de ontstane holle…

hete adem van z’n souffleur, tovert gouden bergen uit zijn hoed, door geveinsde verontwaardiging, het dunne koord van het applaus hangt slap, het is het woord waarop hij gebalanceerd, de show gaat altijd door als een pathetische voordracht voor een sprakeloos publiek, wat huivert voor een smakeloze grap of z’n intellectuele en holle…

Slechts de herinnering aan de droom bewaren, Waarin ik bellen blies met holle wangen. --------------------------------------------------------- uit: Kussen door een rag van woorden, 1944…

De holle mens Rent Vliegt Holt zijn eigen Virtuele leegte Tegemoet Holle mens Hollend ontdaan Van elke menselijkheid…

Holle mens je Rent, je Vliegt hollend Je eigen Virtuele Leegte Tegemoet Holle mens, jij, Hollend ontdaan Van elke menselijkheid ------------------- Thema: Mens Anno Nu…

holle voetstappen dreunende laarzen klinken door de stille dorpsstraat straks zullen dronken brallers vernielend zuipend en brandstichtend de hemel verduisteren zullen vrouwen en kinderen in doodsnood vluchten voor het kwaad waarvan ze het bestaan niet wilden weten en dat hun leven voor altijd zal verwoesten als ze maanden later zullen…

haren - heeft u wat over voor een ziek kind vraagt de oude vrouw opeens stond ze voor me als een seinpaal op rood kon haar wel omhelzen…

De mensen vonden haar nogal omvangrijk, omdat de vrouw de vorm had van een bol. De middellijn bedroeg een meter tachtig. (Vermenigvuldig dit - 't is idioot - met pi, dan blijkt de vrouw d'r omtrek groot.) D'r stofverkoper vond 't echter prachtig.…

De echo verdwijnt in een verstild niemendal door holle woorden.…

In een holle weg - nagenietend van 'Oudjaar' - een vos met pluimen...…

De mensen vonden haar nogal omvangrijk, omdat de vrouw de vorm had van een bol. De middellijn bedroeg een meter tachtig. (Vermenigvuldig dit - het lijkt wel idioot - met pi, dan blijkt de vrouw d'r omtrek groot.) D'r stofverkoper vond 't echter prachtig.…

De stad dompelt zich in plezier tassen en winkelende etalages terrassen vol riet van lentebomen het plein met overvolle kraampjes de straat bezaaid in volle glorie badend in zonlicht en opgejaagd ik zie vrouwen met holle ogen de begeerte is hen voorbij geraasd mannen met vergadergezichten witte hemden en grijze sokken op het bankje aan de…

ergens zal alsem zich een weg banen in ondergrondse stromen, vertakte aders van holle bomen onder de Linden of misschien wel naar het Leidseplein zal het vloeien langs muren van de metro terloops ontspringen uit een rugtas, voert het langs een draad onder rokken van ingelijfde of onderdrukte vrouwen ligt de oorsprong soms aan ieders voeten…

door de eeuwen heen hollen verkapte tranen iedere steen uit…

Het stijgt, zompige damp van ijle nevels zwieren als spookachtige slierten, fluisteren van her en van vergeten hoeveel schreden deinden over de holle weg waarop ik mijn stappen zet hoeveel karren spoorden hun gewicht voor mijn dromerige voeten kromgebogen bomen zegden gedag terwijl hun versteende wortels trilden onder het verloren gewicht…

verleden, de ruimte herbergt de eenoog , eenling in z'n soort, spiegelt zich niet met achterdocht, erodeert niet in getal, houdt het oog gericht op de ingelegde treden waarin zool en ziel, in oordeel wordt beleden , de ware uitkomst zich berg afwaarts waagt terugkeert op z’n sluipende schreden van verval, vertekend beeld, gelaagd in holle…