Alle inzendingen over Wintermorgen

op een zeer koude wintermorgen een kletsnatte gebreide onderbroek aan moeten trekken…

wintermorgen jij bent al buiten en nu pas zie ik in de kamer van vannacht jouw adem : ijsbloemen op de vensterruiten…

Een vroege wintermorgen De stad die ontdooit Grachten verborgen De torens in dauw Zo vreedzaam maar nooit meer zo mooi als met jou…

De tuin is toegesneeuwd; 't gazon Ligt onder 't hoge witte duin bedolven. Maar veilig in hun warme strooien kolven Wachten de rozen (en mijn hart wacht ook) de Zon! 't Is late nacht, de lamp brandt laag, De ruiten glinstren van de blauwe koude, En koel is 't hart, dat gaarne branden zoude Van ongeduld naar Uwe komst. Vandaag? O, nacht en…

Nu op deze wintermorgen voetstappen krakend sporen achterlaten in de sneeuw blaas ik mijn verdriet als adem weg in de kou waar het door de wind zal worden gevangen om in bevroren takken van bomen te schuilen tot de zon mijn tranen omtovert in kleine parels.…

Week op het wit van het wazige land, Week door het grijs van de wolken daarachter, schemert de schijn van de zon, die met zachte goudglans de zomen omrandt. Blank als de glans op het wazig verschiet, week als de schemer van de zon door het grijze, weifelt het licht door mijn stille gepeinzen, schemert de vreugde door mijn lied.…

In wintermorgen houdt een merel zijn snavel op een kale tak Hoe heel bewonderenswaardig het is om het glooiend landschap te zien ontwaken in het vroege ochtendlicht waar stilte van afgelopen nacht nog even blijft hangen Langzamerhand word ik wakker zodat ik niets kan missen van dit bijzonder fenomeen.…

een wintermorgen fragiel als een dun laagje ijs zo ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren hoger schijnt hartverwarmend de mens broos als toast plukt hij de dag met lange tanden…

een wintermorgen in december fragiel als een dun laagje ijs... zó ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren hoger reikt 'hartverwarmend de mens' broos als toast plukt hij de dag met lange tanden…

Wintermorgen: blij zingt de merel zijn lied van de duisternis. Fijne sneeuw stuift voort: éven is de wereld wit, dan grauw als daarnet. De boer dwaalt en zoekt op zijn weiland, ziet ergens nog een witte zon.…

Daar in de verte tussen hoge bomen onbereikbaar voor onze dromen het stilstaande witte paard zo sierlijk onbewogen de rug lijkt grauw daar bij de vaart mistig in de wintermorgen we hebben dikwijls overwogen of het een mystieke schim was of een hoefdier met een staart.…

Maansikkel, koud schoudertje tegen haast donkerblauw van zonnige wintermorgen. Te klein om er mijn hoofd moe tegenaan te vlijen. Eerder geschikt om er een hand zorgzaam omheen te leggen. Gesteld dan dat ik groter was tot kosmische proporties uit kon dijen.…

Op deze wintermorgen voelde ik me sterk, stapte uit bed en kleedde me aan, ging naar buiten, niet voor een of ander werk. Zomaar in de sneeuw een beetje gaan en staan. Zonder jas en zonder das alleen tegen de kou. Dapper en trots: ik tegen de elementen. Iedereen sliep nog, en ik was een rots onder de hemel grauw.…

Musje op je ijzeltakje wacht je stil, ineengedoken deze koude wintermorgen tot de zon is doorgebroken. Wacht je tot het ijs gaat smelten tot langzaam de dooi begint wacht je, eenzaam wintermusje op de milde lentewind.…

waar in de kleur van gesloten rozen vol verlangen het ontluiken wacht opent pracht in die eerste stralen vervaagt een grijs vergane nacht fluistert de merel in zijn eigen lied de voelbare stilte van zacht ontwaken verdwijnen witbedauwde velden in de warmende adem van de zon omhelst het leven deze wintermorgen dwalende zielen in het dodenveld…

Een prins, te vroeg ontwaakt in wintermorgen, Dwaalt als een vreemde door zijn kille huis Tussen de trage slaven die bezorgen Huns here dag met onbeheerd gedruis, - Zo moet ik waken tot gij wederkomt En u nog eens in mensenaanschijn momt. ------------------------------------------- Sponsae aeternae - Aan de eeuwige bruid…

Een prins, te vroeg ontwaakt in wintermorgen, Dwaalt als een vreemde door zijn kille huis Tussen de trage slaven die bezorgen Huns heren dag met onbeheerd gedruis,- Zó moet ik waken tot gij wederkomt En u nog eens in mensenaanschijn momt. ------------------------------------------- * Sponsae aeternae - Aan de eeuwige bruid…

De wintermorgen laat de zon nog even slapen gordijnen voor de hemel zijn nog dicht. We gaan het bochtig paadje tussen beuken, wind blaast ons waterkoude tranen op ’t gezicht. Het pad is een oud laken vol met gaten, versleten is de sneeuw, zwart schijnt erdoor.…