inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 374):

Zwartwitfoto

De wintermorgen laat de zon nog even slapen
gordijnen voor de hemel zijn nog dicht.
We gaan het bochtig paadje tussen beuken,
wind blaast ons waterkoude tranen op ’t gezicht.

Het pad is een oud laken vol met gaten,
versleten is de sneeuw, zwart schijnt erdoor.
De stammen zijn op lengte-as gespleten
in zwart en witte zijde, scherpe voor.

Nog plakt het wit aan windkant tegen bast,
maar kruin begint te lekken, telt de sneeuw.
De berm is vuil, vol zand en dorre blad’ren,
maar blank nog is het veld. Dan klinkt een schreeuw:
een zwarte kraai is, draaipunt van ‘t heelal,
op weidepaal in 't centrum neergeplant.

En boven alles cirkelt buizerd rond,
zijn mauwen doet de winterwereld kond
dat lente komt en hij verliefd is op zijn vrouw.

We lachen naar elkaar, we weten wat er komt:
’t Is tijd voor kleurenfilm, zwartwit wordt grauw.

Schrijver: Leidje Berg, 22 juni 2002


Geplaatst in de categorie: natuur

3.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 277

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)