Alle inzendingen over Wraak Schipbreuk Wegdrijven Redding

De gehate Witte Potvis laat het schip Pequod van zijn belagers zinken iedereen verdrinkt alleen Ismaël redt zich klimt in een drijvende doodkist glijdt dagen en nachten over slokgrage golven niets dan zout water mag hem tot voedsel dienen haaien komen aangezwommen hun bloeddorstige kaken gaan begerend van elkaar de ranke kist dreigt…

De mannen van Texel bevoer en de zee, ze vingen er gepen en ponen, soms kregen ze zegen dan zat alles mee en wilde een trekkie wel lonen. Maar hadden ze pech, zwom er niets in het net dan vloekten ze grove verwijten. Ze voeren dan huiswaarts met zout in de bun en moesten de houten weer bijten. De Texel Twee, hun ouwe trouwe botter was kuis…

Schipbreuk der dingen letterlijk uit elkaar gehaald, wrak op basis van tegenwind binnengekregen, overlevenden der hartsoverstromingen, een ontmantelde plaats waar geborgenheid veilig was.…

Ik ben laat Maar niet verlaten Ik heb gekeken Maar je niet gezien Ik heb je aangeraakt Maar niets gevoelt Ik heb gedacht Maar niet aan jou.…

Schuchter oranje straalt de zon fel in het oog voor een schoon schouwspel terwijl donkere wolken met gedonder wegdrijven.…

op het strand ligt een klok daar aanbeland na een ramp vlakbij een schip gezonken op en in de zee een man of vracht teveel, te veel de klepel op de bodem verstomd wordt dit verhaal niet meer gebracht dan door die getuigenis in brons in het mee vergane want zeilt niet langer wind maar waart het water door de gaten zonder voeten, zonder benen…

De nacht is gevallen, een droom die blinkt. Steeds weer hoor ik een stem, een stem die zingt. Een zacht gezang, zo rustig. Maar plots is alles guur en laait er een helder vuur. Een vuur stralend rood, maar zo koud als de dood. Uit het leven gedreven, angstig benauwd, door een duivelse stem, verraderlijk, gevoelloos en koud. Weer…

dit slordig vuilgeel hoopje veren, zwartgevlekte vlerkjes, kraaloogjes diep glanzend als zwart robijn, het weegt zo'n 25 gram, en het fladdert angstig heen en weer, tegen dubbelglas - pats - dubbelglas, laat veer na veertje vallen, mijn kleine bezoeker blijft nuchter, trotseert paniek en gefladder, hij pakt de witte kussensloop; en besluipt…

Jezus redt Had hij op zijn dak gezet. Het zijn toch onze medemensen Die ook zaken voor zich wensen Ook als Jezus redt. Als we nu eens proberen Dat redden zelf te organiseren.…

Redding! zaligend verblijden! Redding! zegen van het lijden, die de borst van vreugd doet slaan; door uw diepe zielontroering, door uw zalig hartontsnoering roepen wij met geestvervoering: ‘Wat God doet, is welgedaan!’ Redding! wellust na de smarte! O hoe schokt gij thans ons harte, en ontwringt ons traan bij traan!…

Vandaag droom ik van heimwee. Vandaag ga ik in gedachten, vol van verlangen hier, op reis. Op reis naar vergeworden landen, waar geloofd wordt in de liefde. Waar vrouwgebleven moeders, aanraakbare Madonna's zijn. Vrouwen naar mijn hart. Waar het vrouwelijke in mensen, de toekomst van de wereld wordt. Werelden zullen er worden gered,…

je zegt ik kan de pijntjes voelen van de bomen van de onrust in het gras van de twijfel in de wolken van de benauwenis onder vogels van de vrees voor kruipende dieren je zegt ik lijd met hartzeer om de broosheid van de bloemen om het verdriet van de kleinen om de domheid van de groten zullen we zoenen? vraag ik zullen we verdwijnen…

Geef maar toe dat de welvaart niet alleen op onze kennis dobbert geef toe dat in onze woestijn met Pasen redding gloort: geef toe dat de mensheid bij een Schepper hoort!…

Tussen strandpaal twee en zeven lagen omringd door mijmeringen, wrakhout en wier, de restanten van een zomerzot getij. Aan de hals van glas, gebarsten en door zoute dampen nog omfloerst en aangetast, een stuk papier, een vaag verbleekte konde. De boodschap sloeg me van mijn ankers: Woont er.... Woont er in jou nog iets dat liefde heet?…

Ik zou moeten zwijgen en deze gevoelens voorbij laten varen vervreemd en vervlogen een schip in de nacht terwijl ik in schipbreuk op jou heb gewacht…

Glimlachend verdrinken in de oceaan van ellende intussen kijkende naar de hemelse verlossing stralend vanuit jouw ogen. Dromen van genot gedragen door hemels geluk hemels geluk aangedragen door jouw aanwezigheid en mijn hart dat weet dat het voorbij is. Contouren van geluk welke vervagen in de mist wanneer jij weggaat en mij achterlaat en…

hij zag alleen wat hij wilde zien haar stille verdriet zag hij niet hij hoorde alleen wat hij wilde horen haar vraag om troost hoorde hij niet zij zag en hoorde en begreep hem niet ‘samen’ en ‘wij’ verlieten het zinkende schip ze spoelden aan op aparte planeten gescheiden van elkaar contact: verloren afstand: onoverbrugbaar…

"Covers"op triomfantelijke gelaat en op de boeg van tijdschriften, en op het verdeelde schip van staat, om de bestemming te kiezen op het kompas van kiezersbedrog, laverend door de platte landen in z'n zog een vertrouwd model laat zinken, in een kleur die naar polarisatie overgaat, zal een nieuwe wind de zeilen van het vaartuig…

Het heeft zo lang geduurd Zo godsgruwelijk lang Om afstand te kunnen nemen Mijn leven te hervatten Zonder jou opnieuw op gang Heel lang dacht ik nog Dit gaat me echt niet lukken Dit trek ik niet alleen Mijn leven lag in stukken Stond stil, kon nergens heen De dagen liepen uit naar weken Al snel volgde een maand Mijn stemming werd niet beter…

waar de liefde strandt ontbeert droevig drenkeling rede en verstand…

Ik wilde me inschepen voor een land waar ik nog niet bestond onderweg ben ik verdronken alleen om niet al te weerloos aan te spoelen later lieg ik een vlot lieg ik reddingsboei lieg ik mijn hoofd boven water --------------------------------- uit: 'Tegenspelen tijd' 1979.…

erodeert ons de scheepshuid de schaduw van dat verval overwoekert de passie voor ooit verbindende ambitie met sluipende muiterij lekslaand zijn dan de rotsen als ontgroeid dan de mensen van daaraf hun vleugels uitslaan naar nieuwe onbekende horizon in het nietig wordend bootje wurgt angst de ankers roestig verpletteren scheuring en schipbreuk…

In tijd van nood leert men zijn vrienden kennen, maar toen de nood het hoogst was, kwam de redding nabij, ik won de loterij! Ik heb nu bergen vrienden, hoe ze heten, geen idee maar ze vieren allemaal mijn redding met me mee.…

ik kan niet meer nadenken, ik kan niet meer ademen, mijn hoofd bonkt laat me uitwaaien aan zee, wegdrijven op de windgolven laat me lopen zo hard ik kan weg van alles laat me loslaten, laat me weer vrij, dus... laat me…

als je lacht hoor ik de echo van je bestaan ondeugend maar toch een onvoorwaardelijk gaan van blijven als ik zie in je ogen en kruitdamp van pijn langzaam zie wegdrijven droog jij je tranen en zucht je zonnige lindelanen…

in een suikerspin vond ik als vlieg met vliegangst een beetje redding…

Een genocide? ’t Kan hem niks verdommen De doden, puinhopen, de wanhoopskreet Hoe groot en diep voor Gaza ook het leed Hij werpt blokkades op, moordt uit met bommen Terwijl maar één ding nodig is voor vrede: Het wapen van de menselijke rede…

De schipbreuk, die ze leden in de baai, werd aan de overladenheid verweten. Een haai, die passagiers had opgegeten, vertoonde kuren, want de haai was high. Het was al gauw, dat wij de oorzaak wisten: een speedboat was het - vol met drugstoeristen.…

De reflectie van wuivende palmen In het glad blauwe wateroppervlak Zingende myna's die in mijn oren galmen En de dag die voortkabbelt, met groots gemak Kon ik maar altijd verblijven In dit tropisch paradijs Op de geuren van leelawadee wegdrijven Ver ver weg van het wintergrijs…

Wie uren zwemt in Indonesisch water, Op eigen kracht een schipbreuk overleeft, Die krijgt veel meer dan waarnaar werd gestreefd: Een heel aparte reis, maar met een kater. Het werd – geen woord hiervan is overdreven – De zwemtocht van Els Visser voor haar leven.…