Alle inzendingen over Zandpad

De Coöp keert terug van weggeweest, Maar nu wordt het een zaak van louter hoeren Die met elkander het bedrijf gaan voeren, Een winkel waar gepijpt wordt en gepeesd. Waar elke meid haar eigen raam kan huren, Je kunt er mannen om een boodschap sturen……

LANGS HET ZANDPAD Langs het zandpad door de duinen waait het helm gedwee met de streek zuid zuid west het zand spoelt door mijn tenen kleeft een beetje als hoort het daar elke stap - ingezakt mijn voeten schuiven weerloos het zand - brengt mij dichter naar het midden de zilte zwoele adem van de zee…

Op het droomerf Van mijn jeugd Zie ' k mijzelf Dartel huppend Over goudsbloemen Springen die zwierig Hangen langs het Tuinpad van mijn Vader - een niet In woorden te vangen Geluk maakt zich Van mij meester - Want wat zich nu Aan mij voltrekt Is korststondige Extase over wat Hopelijk mag zijn Mijn levenspad…

Plezierjachtjes te huur aan ’t mooie Zandpad! De prostitutieramen zijn gesloten Het baasje had er jarenlang genoten ’t Is logisch dat hij dus enorm het land had Droefgeestig denkt hij aan die del, dat blondje en woedend speelt hij met zijn korte lontje…

Daar elk van hen een soortgenoot helaas niet bij de hand had, behielpen zij uit paringsnood zich ieder met een zandpad.…

Ik liep langs zandpad en groene hagen het dorp was oud je zag het aan de stenen de tijd had er ruimschoots in gebeten aan de goten en de daken er hing verschaalde regen maar 't liet hen koud…

zandpad vol sporen, diepe groeven van vroeger weten waar wagens reden getrokken door het paard vorstelijk verglijdt de vaart onder scherpe klanken van ijzers die ploegen door een oudhollandse kaart…

Hoogtij van zomer tooit zich nu menshoge varens onder bomenschaduw omgevallen stammen takken, mos en grassen wandelaars slenteren over ’t zandpad de wolkenzon aait zachtjes… ‘t irreële sprookje van een thuisloos dromenbestaan.…

over ‘t zandpad volgt de klankgazelle in samenspel van kind naar volwassen vrouw teerheid vermengt zich melancholiek langs de tijdgeest van ogen op gedeeld geluk koost zij echte liefde kind aan huis langs de vloedlijn van het menselijk bestaan…

het volk van het slaapstadje schrikt wakker van trappelende paardenhoeven die al briesend galopperen langs de uren van tijd het zandpad van verleden wil de hoefijzers van deze trappelende benen behouden zij zijn de soms onmogelijke weg naar overmorgen met leidsels vrij geteugeld soms steigerend maar altijd dansend…

dan wiegt de mei haar blije woorden als kleine klokjes nog even klinkt haar lied langs het water over het zandpad door het groen als een fluister ik ben stil, luister ze nodigt juni om in haar vroege zomer te verschijnen de mei zo mooi klingelt wat woorden slotakkoorden zoetjesaan zal ze verdwijnen ……

Voor Hennie Een kleine zestig jaar Ben je met me meegefietst Op het verharde zandpad Van ons leven - pad Waaraan we geboren werden En dat we levenslang met Ons mee zouden dragen - En ook al heb ik je Nu moeten laten gaan En weet ik dat jouw Lichaam er niet meer is Merk ik dat ik jouw Schaduw naast mij nu al Zo ontzettend…

Vrijmoedige wandelaars slenteren over het slingerende zandpad vol bont gekleurde bladeren in vroege verte zien zij het herfstkind alleen met zijn onvoltooide schoonheid de wildernis op zijn jonge gezicht op zoek is hij naar zijn enige vriend de onvolwassen wolf die met hem speelt en alle nare kinderdromen deelt in stilte.…

Mijn acryl trekt al twee jaar duinen van helmgras kleine meiden en hun opa wind waait van het zandpad vingertjes volgen de zee vlak voor het licht steeds vragen of ik het zie zie dat het niet af is ga er opnieuw over heen zodat alles opgaat in leven tussen fantasie en werkelijkheid…

laat je ogen in ruimte dwalen er is plaats genoeg voor ieders verhalen zie de vlinders, vanwaar zijn ze gekomen misschien uit muziek in nog net niet verlaten bomen gonzend door losgeraakte momenten die als zwermen naar het onverklaarbare zwenkten ergens halverwege het zandpad van de wind bezongen door verbeelding en alles dat…

De vernietiging begint zijn geschiedenis te tekenen er ligt een eindeloos landschap volledig in puin ver weg, het donkere duister in gedachten geen blauwe hemellucht of heldere zon die het naaktstrand kust het zandpad leidt uiteindelijk naar een zompig moeras waar regentranen vrij spel hebben triest onder sombere wolken.…

“Wandeling” Ik loop ik wandel het zandpad slingert de oneindige horizon Ik loop ik wandel omlijnd door stilte haar stem verloren Ik schreeuw ik fluister ik roep ik luister De stilte zwijgt vertelt niets meer en de wind,… waait het antwoord van mij heen!…

waar hij om vroeg en in die dagen reist hij door het leven, luistert naar alles wat stilte hem geeft het gras verstaat zijn verlangen het lief en leed, het hebben en houwen het geruis van het heelal en al de andere plekken die in een antwoord naar binnen keren vogels, zwartglimmend, krullen zich op in het licht als een schaduw op een zandpad…

Als ik kleumerig ga over het zandpad En even sta te kijken bij een uitgestorven poel Denk ik nog weemoedig aan de zomer Toen was ‘t wat droger en geen modderboel Stonden de bomen weelderig vol lover En boden schaduw voor de warme zonneschijn Nu staan ze langs ’t pad, kaal als ik, te kleumen En ik denk; “Laat ’t maar gauw weer zomer zijn.”…

Het oude zandpad lopen wij af over de heide bij de oude beek en kreek stilstaan en denken naar ik meen aan dit leven te been dromen overgeven zij overmeestert mijn geest schrijf en herleef het verhaal tussen engelmensenbeest rode gloed op haar wangen zij is gevangen een gevallen engel vangt haar op en samen vliegen wij terug naar de top…

als ganzen boven 't taaie veen in tomeloze vlucht of glinster van het zonlicht op het dreigend zwarte water zo min kan ik nog hechten aan dat wat mij beweegt langs de immer saaie snelweg als in een flits de heidevelden en o, het late zomers zandpad dat ons het vrijen geeft de melodie die niet beklijven kan verlangen in een fado die…

Het verschil tussen de goden en de mensen is op de vingers van een linkerhand te tellen mensen doe niet groter dan je bent de nietigheid valt niet te vieren de natuur heeft geen geheugen voor verdriet het zandpad leidt uiteindelijk naar een moeras waar het rotten de gassen van weemoed verspreiden alles alleen zonder erkenning, het uiteindelijke…

Het sukkelen in een fietsdrafje over zandpaden, die vertraging waarmaken. Het voetstoots een boswandeling beginnen, waar kraaien uit de bladeren opscharrelen en triest zijn. Het stil liggend dood zijn. Liefde in stilstand onmeetbaar geworden, onleefbaar in dood.…

Het sukkelen in een fietsdrafje over zandpaden, die vertraging waarmaken. Het voetstoots een boswandeling beginnen, waar kraaien uit de bladeren opscharrelen en triest zijn. Het stil liggend dood zijn. Liefde in stilstand onmeetbaar geworden, onleefbaar in dood.…

De weg van het zandpad.…

Het zandpad langs de akker krek twee bunder Gert, de oudste, niet de slimste van de drie broers ging die middag maaien Ik, stadsjongen, mocht mee op de zijplaats van de tractor gebogen staal, rood geverfd met ronde gaten ruikend naar ijzer Heen en weer, over het land strook na strook steeds keek ik naar het huis dan weer naar de andere…

Aan het einde van de reis, die leven heet, kom je terug op het laatste zandpad het pad van aanvang, is tevens het pad van ’t einde!…

Het landschap neemt de vrije hand van de schilder mee in haar zonnebad verfstreken kenmerken specialiteiten die in het groen zo vruchtbaar zijn oker zijn de dromen van de oude man zonneschijn op het eelt van zijn hart een zandpad kronkelt zich in vergezicht zijn blote voeten voelen warm nu wordt het tijd voor een groots gebaar een kleur…

De naamborden zijn met de hand geschilderd: Dekevelaer, Adriaanssens en Vergauw Zij zijn mannen met betrouwbaar en vertrouwbaar open gelaat Op het land bij de stijgende ochtendzon En 's avonds bij de haard waar de lamp is opgehangen Over het zandpad gaat een vrouw, bezweet en stoffig Zij draagt een kan petroleum en een roggebrood Haar kind…

Praten over hout en de stenen in het bos bomen stevig in de schoenen het verschil als je niet kijkt een wandeling, een tijdje terug het zandpad op de oude rug fluisteren over houden van en de bloemen in de wei schoenen stevig in de wind verandering met ogen dicht een wandeling, niet lang geleden zinnen die buiten paden treden luisteren…