Alle inzendingen over Zijn eigen lied

hij wist zijn eigen lied nog niet toen de koren zomer zongen speelde met madeliefjes als een griet terwijl jongens zich al om de bal verdrongen heeft de noten toch gekraakt een schitterend zomerlied geschreven ik ben mezelf gebleven…

Een musje hipt van tak naar tak en zingt zijn eigen lied 't is net alsof hij zeggen wil "vergeet je Schepper niet".…

Speelman speel Voor ons het Lied van wat Je leven met Je deed - deel Met ons je vreugde, Maar ook je leed En leer ons ook Ons leven te bezingen In ons eigen lied Om zo een plaats Te geven aan wat Ons dwars zit, ons verdriet…

Hoe stil is stil En waarom hoor ik stilte De stilte huilt Zijn eigen lied De stilte zwijgt Maar toch kan ik dit horen Hoe stil is stil De stilte hoort verdriet…

Hoofdschuddend, horen zij aan zijn onbezonnen, eigen, lied want zoals zij zingen...lukt hem niet... .....-alleen-..... Verlaten, uit het niets, liep hij weer heen waaruit en waarin, hij vervolgens, opnieuw verdween ....-alleen-......…

kan hoog en laag springen mijn eigen lied gaan zingen maar de lezers bepalen wat zij uit mijn beeld en melodie gaan halen laat ik bloesems kleuren ontwaken jullie vlinders spontaan door het gebeuren als zon de aarde op zijn zomers kust zijn zand en zee een lieve lust ik zoek schelpen bij de waterkant leg daar mijn woorden mee…

W-A die daar zijn moeder apprecieerde En en passant aandoenlijk derailleerde Als was het Ewbanks uit zijn eigen lied Na dagen van lawijt, gedruis, gegil Maak ik me op voor twee minuten stil…

zie je het riet rust niet ruist een eigen lied wiegt in de wind zie het buigen recht veren nijgen en kiemt kiemt kiemt het kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt…

Want het eigen lied is de Dichter nader Dan het eigen bloed in het bonzend hart. Het leven voert langs vriend en langs verrader, Het lied verlaat niet in vreugden en smart.…

Ze hoeven nimmer goud of drugs te kopen Geen wapens, spiegels, iPhone SE 2 Noch tongpiercing of ei van Fabergé Geen bankaccount ging ooit voor mezen open Zij volgen zingend hun natuur, meer niet Hoe klinkt ook weer óns echte eigen lied?…

lied…

zoals elke vogel zijn eigen lied beluisteren laat, in gedreven klanken kenbaar blijft zo krast ieder mens zijn sporen in de aardse tijd om niet in vergetelheid te geraken voor wie zich met hem verbonden weet hij zich onderhuids vermoeden laat schuilend in stillere, onuitwisbare dagen (aan Ad.B)…

De ether zingt een eigen lied nieuwe morgen nieuwe Mei zo anders een uur vervoering samen merels en meesjes, duiven vinkjes en fiere haan al door elkaar uniek danklied voor zon in natuur betoverend mooi zachtjes en teer hoopvolle tinten plots open opnieuw geboren Enchantee…

We zijn onszelf kwijt En juist nu komen we Elkaar tegen - In de muziek van de Avondstad worden we Opnieuw geboren - Je neemt me mee naar Je blauwe kamer En we beleven de kracht Van die machtige muziek Die leidt tot de ontdekking Van ons eigen lied waarin wij Elkaar mateloos bezingen In een avond die naadloos In de morgen…

Jij kleine slaper met je stille ogen De lente is je vriend Sprankelend zijn je dromen Jij wilde vogel met je schalkse lach Onstuimig in je zomer Krachtig in je vleugelslag Jij mooi mensenkind met je eigen lied Helder in de herfst Zoekend naar je eigen stem Jij lieve, kleine engel Als sterren in de winter Meedragend in mijn hand…

De zon schijnt aan de hemelsblauwe hemel en laat de mensen genieten van haar warme stralen De vogeltjes zingen luid hun eigen lied en toveren de stilte om in prachtige muziek De wind waait zachtjes door de bomen en laat de bladeren dansen op haar ritme De vlinders vliegen voortdurend rondom mij en doen me denken aan de liefde die ik voel…

ik heb een lieve tic beleef af en toe een regenererend ogenblik wordt de realiteit te eng in maatschappelijke verbanden weet ik mij gevangen dan lacht een sprookje haar lieve uitnodiging pak ik als begin haar hand in softe kleuren ontwikkelt zich ons gebeuren woorden zingen hun eigen lied niets dat ons gebiedt de…

vaak als jij je hart laat spreken tekenen lijnen al in je gezicht een lieve lach geven je ogen net even dat zicht aan woorden die niet uitgesproken zijn maar oplichten in zielenkracht het speelse in jouw mimiek zingt zo zijn eigen lied voor ieder die jou van dichtbij kent jij vonkt uniciteit door lichaamstaal laat jouw stukje…

De bladeren bewegen traag als de wind even ruist een eenzame zwarte kraai krast schor zijn eigen lied achter de heg loeit een koe als antwoord op een andere met in zijn snavel een worm rent een merel hippend langs Lang staar ik naar de overkant van het beboste dal gehypnotiseerd door een roofvogel die zweeft met de stromen tot hij langzaam…

Een kind van alle seizoenen zingt vrolijk zijn eigen lied kent niet de gevechten en ziet nog niet het verdriet. Laat dit kind toch een kind zijn spoor het aan bij het spelen want wat kan dit kind nou oorlog en onrecht schelen.…

waar in de kleur van gesloten rozen vol verlangen het ontluiken wacht opent pracht in die eerste stralen vervaagt een grijs vergane nacht fluistert de merel in zijn eigen lied de voelbare stilte van zacht ontwaken verdwijnen witbedauwde velden in de warmende adem van de zon omhelst het leven deze wintermorgen dwalende zielen in het dodenveld…

jou verjaardag kan niet meer stuk Een drie en een zes en ieder zingt z'n eigen lied vooraf aan het leven krijgt niemand les Het is intuïtie wat heel eventjes meer ziet…

Zacht bloeien de snaren in kleur Iedere klank een eigen lied Temperament dwingend als geur Stampend snakkend naar adem Als een arend spiedend vanuit de hoogte Snijdt de eenzame klank door het hout Danst en wiegt als dons op het water Spiegeling van smaragd in goud Timbre, kracht, gevoel, melancholie Snikkend, helend, in passie gebracht…

even stil weg van de drukte we hebben wel wat rust verdiend omdat de wil en wet niet lukte is er best wat af gegriend even weg van ouder wezen zo eenvoudig is het niet even stoppen met de les te lezen morgen draaien we ons eigen lied even tijd voor onszelf hadden we vaker willen doen puberstrijd Van acht tot elf ...…

hoor een vaag geluid voel het zacht gebrom dat eeuwig leven heet het is alom ik kijk pas om als het octaafje hoger wordt waar bestaan zich ook laat zien in groei en bloei misschien in het spel van harmonie dissoneren valse tonen schaduw in de melodie het zijn oneffenheden die men moet leren in het zingen van een eigen lied…

lied wie niet weg is ziet een vleermuis welkom thuis astarte…

idee boetseer, kneed mij of beeld mij uit in zwart /wit maak mij de David van je ultieme dromen naakt en honderd op een rij genoeg om dagelijks klaar te komen stapel mij op in glazen urnen versier daarmee het eiken dressoir stof mijn potten dagelijks steevast af met de rafelige rand van je vette peignoir zing dan jouw eigen…

zien bouwen de torens van babel maar niemand was er ooit thuis zij kozen voor muren in scheiding van wolken hebben geen buren genaast wel haast om elkaar te ontwijken nooit mocht er iets van enige warmte blijken er waren slechts blikken uit donkere ogen die een schuw contactvermogen lieten zien talen zongen hun eigen…

lied verzinkt, kies de vuurdans van het leven, in dat éne glorieuze moment, al was het maar voor even.…

antwoorden zijn mij altijd ontvlucht ik zag de golven spelen jij een kalme zee ik liet de zon verdwijnen je lachte, zei, ga mee je sportte om te winnen die strijd bond je wel aan ik speelde met de knikkers voor winnen ben ik nooit gegaan jij loopt terwijl ik wandel ik kijk als jij het ziet muziek is te genieten wel iedereen zijn eigen…