Alle inzendingen over beschijnen

Ik leef Ik huil , ik lach Ik schijn Ik zeg de zon straks weer gedag Draaiend om mijn eigen as Draai ik om haar heen Dynamisch als een waterpas Beschijn ik haar horizon alleen…

Als een zonnetje wil ik je beschijnen en laten schitteren. Als een maan wil ik je schouder zijn om de rust op te vinden. Als een dolfijn wil ik je overal volgen en bij je zijn. Maar het liefst van al wil ik mezelf zijn en zielsveel van je houden.…

De zon verlicht het leven met haar licht Zonnestralen van hoop en geluk beschijnen de ellende Het zwarte leed krijgt kleur De zware last wordt draagbaar Verlicht door zonneschijn wordt alles een stuk lichter…

Mijn jeugd is helder, lichtvlekken weet ik mijn rug beschijnen en almaar meer verdwijnen in een grimmig grijs, terwijl ik somber stijg.…

Ik sta deze morgen Uit het duister op En zie licht dat Elk hoekje - ook Al is 't nog zo ver En donker - liefdevol Beschijnt, 't is laag, Zacht gefilterd licht Dat in mijn donkere Binnenste schijnt Waardoor het zwaarste donker In mij uiteind'lijk zwicht…

Het glinstert als zilverkristal als ze met ingetogen stralen de natuur zal gaan beschijnen.…

Als mijn laatste dag is aangebroken en de zon ophoudt mij te beschijnen Worden mij wat handen toegestoken gelijk in de potdichte mist de seinen Mijn ziel is warm, mijn lijf zo koud achter mij vervaagt wat ooit bestond Vergeefs zoekend naar enige inhoud zie ik de wereld dicht bij de afgrond Puur stil hangt als een deken om mij mij rest slechts…

lange ritten zit rails hem achterna de middag tuurt, duwt de tijd vooruit voortijdig zet donkerte in, waardoor koplampen de eindeloosheid beschijnen, zijn komst haalt en brengt berichten uit een ver verleden tot ze zijn aangekomen op hun plaats van bestemming…

in gebroken licht sieren lijnen mijn avondbloem die haar tinten tonen, verbeelding beschijnen en zwoele zuchten nog verder bevruchten schaduw verschonen van een belegen dag zo’n fluistermoment maakt van tederheid gewag schept vertraging die tot verwenning leidt…

o, dunne ster lig tegen mij aan beschijn reeds van ver huid bij onsterfelijke maan hier naakt licht tussen bladeren ochtendzweem ijlt aan lucht voorbij verlegen ademvocht doorstroomt aderen hemels lichaam, blijf nog even dichter bij mij…

Mijn ogen morsen tranen totdat de rem is bedrogen zoetjes zwevend in wolkjes slaap ook al snijdt het scherpe riet Mee die seinen beschijnen ons met Het Licht in donkere dagen Mijn grijze stopverf draait toeren Een vermorzelende molensteen Veel te veel pijn schuurt veel te veel vragen draaien…

in helder licht sieren lijnen mijn avondbloem die haar tinten tonen, soms mijn verbeelding doen beschijnen een zachte zucht geeft vaak aan de ouderdom wat lucht die schaduwen kan verschonen van een belegen dag zo’n fluistermoment maakt gewag van tederheid schept vertraging die tot herkenning leidt…

Daar in de wereldse duisternis Kondigt de Heer de komst van Christus aan Daar in de wereldse duisternis zal het licht der wereld opgaan Daar in de wereldse duisternis Zal Jezus de schaduwen beschijnen Daar in de wereldse duisternis Zullen alle zonden verdwijnen Genade spreidt haar morgenrood Over de zwarte schaduw van de dood Daar…

Langzaamaan worden de straten stiller, steeds meer mensen zijn thuis, alleen op straat, beschijnen de straatlantaarns de dieper wordende plassen.…

Ik voelde mij als een maan die zichtbaar werd door het beschijnen van de zon mijn ware leven ontwaakte sereen waar zoete melodieën weerklinken vervlogen op de adem van de wind jij hebt de fundamenten weggeslagen het zwarte tot puin geslagen voel mij gelukkig gegijzeld door hartstocht een versmelting van ons beiden en ben blij…

rond jouw gebogen slaap verdroomde niets mijn harde werkelijkheid de dichtgebonden stoel hield vast wat niet meer verder kon bleef zonder zon de dag beschijnen bloemen kwijnen in een lichtloos raam rimpels schreven over wie we waren nergens sprak vertrouwd gevoel van strelen over haren of mijn kus op je wang -levenloos verkoos je…

Zonnestralen beschijnen onze wendingen die glinsteren als lichtpunt achter de schaduw van de zon. Ruimdenkend wenken de schitteringen in het heelal als rustpunt met reflectie zoals jij dat kon.…

Tradities blijven gewoontegetrouw noodzakelijk uit hun verband gerukt door onverschilligen en goedgelovigen die brakke letters braken in de nacht hoor het fluitconcert voor dove oren in het gemis van werkelijkheid waar sterren de nacht beschijnen met wonderlijk fonkelend licht als muze van ons vaderland tussen de eenzame woorden hangt…

Zij schenkt nog ongedachte perspectieven aan degene die zich laat beschijnen; hij kan dan verder leven zonder grieven. Het is een blauwe maan-dag.…

schuif ze open de gordijnen laat je heel subtiel beschijnen en voel: je bent niet alleen want daar staan de sterren die jou al wenken van verre daar is waar jouw ziel heen gaat daar krijg je het inzicht en wordt je ook verlicht met en door het eeuwige licht ooit … vroeg of laat…

Soms voel ik mij een lenteblad, dat zich brutaal laat beschijnen, vroegtijdig, een pionier of een verkenner, kwetsbaar, dat wel. Een nachtvorst of een forse windvlaag, abrupt een einde. Toch ben ik sterk, trotseer de wereld, en laat de wind mij zacht bespelen, zuig de regen gulzig op, verrukt over mijn jonge leven.…

Bleke maan beschijn mijn zangerige zanderige pad hoor haar zingen, de muze van dit gelaat.…

Veronderstel al de energie wat nodig is om het licht te herkennen, ontstaat binnen in onszelf en ook de pijnen in het hart, in tijd gemeten, ons misschien verlaat, lach als we elkaar beschijnen, treur als het folteren begint, verzoen, bemin en verblindt, verhef de zon tot wond, als bewijs dat alles tijdelijk verdwijnt, en weer een gepaste…

antwoorden uit het geheel liggen besloten is de weg die mij door onzekerheid leidt de juiste de gang naar ontspruitende loten als ik de massa een weg door de trechter gun en mijn ademen daar op richt dan zal een nieuw antwoord, ook al is de straal nog zo dun, einde, eigenlijk voor even weliswaar, de aanvaarding beschijnen…

met 'wat' erbij De zon zou ons -na de plensbui- weer gaan beschijnen Gek ben je.... op zoete koek met vlakken blij met lijnen Je blik rustte op de koek 'n ster misschien? kon je er in zien Was het niet.... op dit terras? dat ik je plots op m'n schoot trok Je kleurde rood tot in je nek 't stond...…

Mijn hart gesloten Voor jou, voor iedereen Want ik wil je niet kwetsen Kwetsen met mijn pijn Jij bent mijn licht Mijn pijn het donker Jij bent mijn hoop Mijn pijn de afgrond Dus ik verberg mijn pijn Laat je licht me beschijnen Zo is de afgrond verder weg En onze eeuwigheid eindelijk in zicht Al hoop ik soms dat de eeuwigheid niet meer…

op een hoogte planken met tafel en stoel bekleed zit hij met woorden in zijn wereld haast roerloos slechts zijn lippen bewegen de ogen schuiven in stille gang achter glas in korset hij zucht zijn gedicht naar oplopende treden in de schaduw voetstappen verwijderd van beschijnend licht een karaf siert zijn verstilde mimiek…

Al kent een jaar ook wind en stormen en zal het zonlicht geen kim beschijnen zal nog geen duister mijn leven vormen geen tegenslag mijn hart doen kwijnen. Al nemen de jaren toe in getal, onafgebroken de vele dagen, onmerkbaar leiden ze tot verval en doen zoveel herinnering vervagen Begrijp mij wat ik met dit vers bedoel.…

De stralen van een nieuwe morgen beschijnen elke regel schrift: ik leer te leven en te zorgen. En diep verscholen zonder drift houdt zich een vreemd verdriet verborgen dat langzaamaan raakt weggezift.…

Dag lief kleintje Dat dit gebeuren kon Je leventje geëindigd voor het begon Ook al zal de grond nooit jouw voetjes voelen En zal de zon nooit je hoofdje beschijnen Toch zul je nimmer meer verdwijnen Je bent voor altijd in herinnering Als een wezentje, teer en klein Onwetend van wat had kunnen zijn Je bent nu op een plek Waar geen verdriet…