Alle inzendingen over blubber

kikkerbilletjes bibberen in de blubber grauwe reiger spiedt…

De grijze blubber waar ik nu doorheen wandel was gisteren sneeuw…

opgesloten in je eigen riool zoek je al blubberend door je eigen stront walgend van de stank naar de niet meer te lichten loodzware deksel van je eigen beerput…

Boerend blubber moederschoot ademloos het riet de boot naar de bodem naakte voeten langs het spiegelglad karkas tot mijn tenen wroeten deze bel geef ik een naam want wie benoemd is mag bestaan ja ik weet het is maar even dan pats weg net als het leven.…

Uitgeblust In water zwevend lig je nu elegant sieraad te zijn aan het strand O, ik voel de jongetjes je straks al prikken met een stok in je blubberige bol En jij ligt te wachten op vloed, houdt rustig nog vol…

Ik blubber en bloed en zuig aan het leven de tijd is me nu voortaan om het even zo was ik voorbij, afgeschreven, verloren zo ben ik door liefde van jou herboren…

Het klinkt heldhaftig, 'doorzetten' en 'afzien', maar als je dag na dag wéér zo'n etappe verregend door de blubber loopt te stappen dan kun je de Vierdaagse ook als straf zien. Die wandelaars - jazeker, ik beklaag ze... Hun wandeltocht lijkt meer een zwemvierdaagse!…

Mein bratwurst ist gefallen Luid snikkend loop ik rond Daar ligt hij in de blubber Eenzaam stervend op de grond Rust zacht, mijn arme bratwurst Toch kan het nog erger zijn... Toen ik gisteren stond te jodelen Viel ik in een diep . . . . . . . . . . . . . RAVIJN.…

wel verwondering over de opschriften op de zwerfkeien die dienst doen als zerk van het eenvoudige "EVA" tot een spreuk zonder schroom "I love you in de blubber" doch voor wie zich daaraan stoort is er altijd nog het crematorium Lejo van Kuijeren…

Donderstraal mij liever eens flink in de kluiten, miezer, kluns eens in mijn blubber rond! --------------------------------------- uit: 'Jou willen is je missen', 2008…

Blubber modder, smerigheid en slik kunnen je overgoten worden, je kunt erin wegzakken tot je stikt. Al die viezigheid haalt je ego naar beneden, mits je dat toelaat.…

Mijn maanziek gejank kon jouw oor niet meer vinden Ik gooide die bloederige spons weg Die zoog aan de ribben (Tralies voor de blubber binnenin) En zocht de koudste steen. Samen wandelend naar nergens Knijp ik jouw heupen die gloeien Schrapende zolen en de nagalm van mijn bloed dat zwakker fluistert nu.…

Ik ben het zatter dan zat wil het weer ruiken Ja, weer gras op de mat dat de keeper in de blubber moet duiken en van die strepen op je vuurrode dijen in de rust smeren met vaseline omdat je hebt liggen glijen wat nou disipline? lekker in de regen op de grasmat eerst de man dan dan de bal “wat is er, had je wat? mot je een knal?”…

We liepen op modderige paden, vertelden over liefdes, kinderen en hun daden en gleden door een dikke blubberige klei kluiten bleven plakken als een loden brij We zagen medewandelaars en praatten, vroegen welke kant, ze waren vrolijk zoals wij en groetten terwijl wij voort, ik me verdiepend in een woord De late zon tussen de wolken…

de heldere dagen zijn voorbij de knisperende sneeuw is als blubber iedereen weer gewoon naar zijn werk het leven is grijs monotoon en niet vrij pijn is er of hij is er niet en niets helpt beter dan geduld en afwachten ondertussen stug doorgaan met werken tot de laatste dag aan wat voor licht en idealen je zag en wat je ook wilt doen of wilt…

heb alles nog eens overwogen Als jij zo door gaat met mij te behagen Is dat automatisch om moeilijkheden vragen Altijd ongevraagd het bad vol laten lopen Kleding ondergoed naar jouw keuze kopen Altijd die gestreken overhemden spierwit Begrijp je niet dat er ook een eigen ik in mij zit Dus laat mij nu de baard eens laten groeien En in de blubberige…

Keien gooien op de Parijse barricades Lijken stapelen in Duitse open wagens Kameraden meeslepen door de blubber Knalt het oogje er doorheen schiet ik door het rubber Watergeuzen die Spanjolen verbrandend slachten Germanen die Angelsaksen tot de diepste haat verachten Zogenaamde ketters in naam van God verbranden Als kruisridder rijden met…

blijkt er geen vouw jurken uit op zoek naar wat jouw maat verleden heeft gedragen een mouw spelt overdreven zomen, maar geeft geen prijs van lang verbleekte waarde etiquette verdorst de glazen en uit mijn hand slurp ik wat lichtgezouten druppels water net als aan zee toen zand er nog toe deed en jij een fort kon bouwen, rijk aan blubber…

Lijven tillen in de regen door een blubberig gazon, Jij staat liever voor een cursus mooie beelden te kleien. Met gehaaste tred loop je door, net op tijd op 't station, Zie je waar je je in de bouwtekening neer gaat vlijen.…

Met de hond op pad naar zijn favoriete plas met mijn ongrijpbare ideeën vooruit en ik werp ze in het meer, mijn trouwgezel springt ze na, terwijl ik in de blubber sta.…

gewoon domweg Met een verlichte zucht verdrijft Rondom liet ik met mijn zuur verdiende centen Een moeras aanleggen Waaruit zo af en toe Als je het oor scherpt aan de stilte De lokroep van een behekste nimf opwelt Die voor haar lust werd bestraft Met een nieuwe gedaante… Een vadsige, gebochelde pad Of ik ooit zal duiken in die groene blubber…

zijn vlees is wit gebroken in bruin als een oud gebit schimmel heeft zijn ringen gewist uit de holle stam groeit een tweede gevoed door wortels van jaren rupsen vreten bladmoes weg vele meters staal houden hem star we drukken onze duimen in de bast ik wuif zijn tak als een amulet tegen de beul die nadert op de tast een helm op zijn blubberige…

Toen klom-ie, te blubberig zijnde, de trap op, opdat-ie zo lijnde, ten toren in draf en hij viel ervan af. 't Was een dievenslot, immers z'n einde.…

schrappen maar later krijg je thuis weer klappen contactarmoe maakt leven pas echt schraal gelukkig is daar ook een shopje voor dezelfde trainers staan voor je klaar ze zijn er om je te helpen niet waar van sloot tot sloot in twee moeites door terwijl het ligt zo simpel als wat ik ken je toch - bij mij voel je geen nee hier sta je te blubberen…

Iedereen schrok zich de blubber en de sterkste broeders sleepten me naar een bezoekkamer, waar een opgefokte dorpsdokter mij plat spoot, omdat ik de abt voor de duivel aanzag en ik hem voor nazi-arts uitschold.…

't Blijft blubber waar je door moet waden Daar alles nogal gauw gekunsteld wordt Drie lange strofen strakgebaande paden Maakt, ook al is de vierde strofe kort Dat een ballade je in zweet doet baden Daar alles nogal gauw gekunsteld wordt…

tussen onze vingers weg ik behoor toe aan het land het heeft mij gemaakt ik heb geen ander land dan dit land prikkelbaar beledigd vergooien we elkaar en vergieten straffeloos elkaars leven we wilden een toevluchtsoord scheppen voor de armen de gewonen de helden de lieflijken de getalenteerden de verminksten maar onze begraafplaatsen blubberen…

Over de Nederlandse blubber. Niet omkijkend. Steeds maar rechtdoor. Dat is me zoiets. Een Nederlander op de fiets. Als kleine kruideniers. Of handelaren in oud ijzer. Op twee hoge wielen. Met hulp van de pedalen. Over grijze velden zonder lichtjes. Door een woud van verkeersborden. In rode driehoeken.…

en puur zijn huisarts -een roker- had gezegd: jij hebt de juiste genen, zo is de natuur nee, had de 93-jarige hem geantwoord zonder liefde wordt onze aarde behandeld wat we eten zit vol met allerlei giften logisch dat in mensen de ziekte wandelt de regering en al die andere hotemetoten ze zien niet meer met hun hart stront in de ogen, blubber…

Een vrolijke poets blijft bestaan Met kleurige fleurige, ik lach met te blubber, rubber handschoenen aan. Voor mij leven geloof ik een baan, een volwaardig bestaan. Hoe zwaar dat was in het ritme van de dag Dat ik dit mooie en wonder schone zag….. Wie herkent haar niet…..…