Alle inzendingen over braak

het brakke verzwaard zodanig dat uitzichtloos zelfs het grensstellende grimmig krijgt…

geopend wordbestand in een ander pand van een ander mens niet dat ik me dat zo bewust was maar ik las: 'ik voel je om mij heen' meteen wist ik zo mooie regel zo maak 'k er geeneen werd hevig verlegen kon er niet tegen deez' inbreuk in privacy op intimiteit in tederheid…

ik las de gedachten in haar ogen sluimerende klachten in een mild gedogen de kleine trek die dieper werd in haar gezicht een schaduw vaak weggewuifd door zon en licht maar zorgen drukten met steeds meer gewicht tot zij brak haar spullen pakte en mij de sleutel gaf woorden konden de stilte niet meer helen die wij al…

om voor eeuwig te drijven op de golven van dromen die zich verbergen in elke ster en misschien had je moeten wachten was je droom reeds dichtbij maar je wou naar de schommel om te zweven door de hemel vrij om te gaan tot voorbij de regenboog je liep met glazen passen breekbaar als de papieren vleugels van je vlinder-zijn tot je brak…

misschien zien andere ogen het feest nog wel in mij de dansers die kwamen en namen wie ik ben geweest het leest hier als een grote leegte na een besloten bal masqué mijn lach werd in ‘t voorbijgaan afgerukt gelaten is de zucht geen mond meer die er mede zingt ik adem nu alleen vergeven lucht…

voor hen die binnen willen treden in de rijkdom van zijn geest verlangt hij goede wil afleggen van eigen ego vleiing tot brakens toe kritiekloze aanbidding pas dan is toegang mogelijk tot de selectie van zijn uitverkorenen…

zover je kijken kunt geen zicht, de stoppels op het land in onveranderd licht vol kleurloos onvermogen onkreukbaar boven ruwe aarde richt onverrichter zake deze zon haar warmte tot bij mij, want nu het landschap niet meer verder kon begint de wake dichterbij het voorjaar leeft al in haar ingeschatte waarde…

De vrede is weer ver te zoeken Het Midden-Oosten laait en vlamt Dwingt ons een monster te vervloeken De mens die van een beest afstamt Het Midden-Oosten vlamt en laait Uit zicht door zware, zwarte wolken Dat waar het werkelijk om draait Verdraagzaamheid onder de volken Gevolgen van bepaald beleid Die vallen nimmer te voorspellen Een keuze…

net zoals schrijven dichten over de rand ik besta dus geef ik mij over verhaal halen halszaken, kokhalzen ik ledig mijn keelzak en geef u te vreten tevreden zakt u in een maag gevuld en u vraagt niet wie dit heeft opgehoest…

zie hoe een pas geboren jaar zich voor ons uitrolt als een braak korenveld met sneeuw van hoop onder het bevroren dek kiemt leven en groei licht en warmte zijn onmisbare lokkers brengt deze zuigeling zegen draagt hij reeds bekende trekken of krijst hij onheil en verdriet wat een geluk men weet het niet…

Hij rijdt op zijn rails in 't rond,tot groot vermaak van de bourgeoise rede, een speelgoedtrein uit de volkse mond naar het " dichtershart" gemeten, de smart verweten aan zijn brandende liefde, een levensveer die brak en hem verslond. “ Vertolkt en vertaald uit de volksmond van Lissabon”…

uit de ronding van het water brak de lip de hand brak de woordgreep braken beelden. uit het spoelen uit het vloeien brak een eerste zin zich naar de oppervlakte. -------------------------------------- uit: 'Mijn duizendbladig boek', 2005.…

uit de ronding van het water brak de lip de hand brak de woordgroep braken beelden. uit het spoelen uit het vloeien brak een eerste zin zich naar de oppervlakte. --------------------------------------------- uit: 'Mijn duizendbladig boek', 2005.…

Jaloezie maakt mensen cynisch Jaloezie spreekt uit hun taal Afgunst voert het nog een beetje, jaloezie, een nare kwaal. Niemand hoeft jaloers te wezen, niemand hoeft jaloers te zijn, wat de een heeft wil de ander, jaloezie braakt veel venijn.…

ik proef brak water aan de lippen waar champagne vloeien zou en iedere dag een feest moest zijn wisten wij wel zeker in een wereld van verschil stroomt alles anders is er soms de smaak van bitter sijpelen zuren en zouten door in het bestaan…

zij is weggegaan hoe kon een wereld die eeuwen lang tussen eikenhout werd aanbeden met kruis en kralen worden gesust Veurne riep ze steeds gij mijn uitzicht op de brakke kreken geen steen is zonder een gebed op elkaar gestapeld zij is weggegaan…

Kolderiek periodiek (nr. 33 uit een reeks van 100) De snaar van de gitaar brak tijdens het spelen, maar het bier was zo goed dat het het publiek niets kon schelen...…

Langzaam herstellend van wilde feesten en de doedelzak aanblik van de wereld. Half languit op de bank liggend, lezend... mijn boek, welke zich al enige keren van m’n hand heeft verplaatst naar de vloer door een steeds weer opdoemende slaapattack, kan me niet méér bekoren dan een slappe appelflap die ik zie liggen onder de vitrinekast, bestoven…

Dan stap je brak Van proza naar Prozac.…

waar eerder grijze klei gebarsten door brak water drooggelegd woont het ritueel van komen en gaan zijn zijarmen in donkere contouren dichtgeslibd, teruggetrokken en lijkt de delta versteend, verstild, verlaten maar niet de branding die straks zijn zilte water zonder voorbehoud over de gebroken aarde laat vloeien.…

mijn lichtje dooft uit... na zwaar alcohol bezoek de nacht braakt mij uit!…

de flauwe winterzon heeft zo hoog ze kon haar rokken opgetrokken ze flaneert nu langs de lanen ze spiegelt in het helderblauw en kleurt het grauwe laken ze schudt nog even gauw wat witte vegen van de daken haar frisse adem blaast het water van de vaten die haar goudgeel vocht met het witte schuim in kristallen glazen koel…

als ik de halve waarheid spreek is dat nog geen leugen enkel als ik niet zou deugen geraakt mijn geloofwaardigheid week als mijn geheugen hapert zo nu en dan is daarvoor niet altijd een enkele reden soms ben ik blij dat ik vergeetachtig ben, heb zo minder aan het verleden geleden. sinds ik afstand deed van sigaret en sigaar kan ik me niet…

ik heb tal van omzwervingen gedaan ben in woestenijen langs peilloze afgronden gegaan het goede pad betreden maar later weer afgegleden naar diepe duisternis waar zelfs schaduw nog gevaarlijk is heb het land bezeild steile rotsen beklommen een zekering gemist in het gaan naar de verdoemenis alleen het brakke water heeft mij rust gegeven…

ik vond haar op strand ontgroeid aan het zand en zout van de zee rankte in onstuimig vallende golven met wit bloeiend schuim ik nam haar mee maar zij brak schoonheid in vertakte broosheid stalde haar uit op de scheidingsmuur tussen duin en tuin maar zij verdween slechts een spoortje zand dwarrelde nog op de rand…

God plukte de roos rozerood als ze was wiegelde ze broos op haar jonge steel priegelde een heel subtiele vlindertong het stuifmeel uit haar ziel rozerood als ze was de moedertak brak - ontzet heeft God recht op een boeket…

. de kom in mijn handen trilt en zabbert als de verschoppeling op de mat verwoed dep ik streel ik vervloek ik de schoft water druppelt langs de blessen van het beest versnijdt zijn bloed en mijn hart ‘t meest .…

Vinger in de dijk van een zee. Kattend op het meerschuim van het haf. Wenkbrauwen fronsend afdruipen naar een binnenwaterend land zonder ongerijmde kusten. Lonkend naar woorden van identiek karakter, overigens geschreven met allengs verwaterde inkt. Maar ach, het blijft stil rondom de borrelpraat naar het zilte zoet. Omdat ik niet…

ze braken mijn vleugels vertraagden mijn vlucht zijn jaloers op mijn kleuren moet ik uit de lucht mag ik niet meer vliegen of alleen in het dal geen helling thermieken wordt het net nu mijn val we vlogen ooit vrij en dolden de zon vergaten de bloemen jij speelde met mij vleugels die tipten in fladderend gaan ogen die blikten in…

rustend op de schouders van de vrijheid tegen het contrast van het firmament ontkend, ontrolde ze het ragfijne touw van haar dromen waarna zij voor ons oog als toeschouwer in de kluwen van gedachten ontrafelde zichzelf tot de verbinding brak.…