Alle inzendingen over chaos in de woonwijk

de woonwijk in mijn hoofd brengt ogen naar het straatlicht als een oude vogel vlieg ik traag langs huizen ik zie de linker en de rechterbuur en de bovenbuur rimpelt in het raam mijn naam de buur drie deuren verder lijkt ook op mij ik voel hun binnenkant, hoe ze tasten aan chaos in de winterkamer en steeds wisselt de scherpte van…

Filadelfia, zo heet het kerkgebouw In een voor mij onbekende straat, In een stad die ik nog maar Een heel klein beetje ken, Als eerstejaars worden wij Verbannen naar dat eenzame gebouw Aan het eind van deze straat In de volksbuurt die Oosterpark heet Om daar tentamen idioom te doen, De laatste zware toets die ons Toe moet laten tot…

Omdat het schoon was, was het gauw geschonden – Wie mocht het schenden, o mijn harde Heer! Omdat het nog maar nauwlijks was gevonden – Wie mocht het nemen, al zo spoedig weer! Het oud gemis heeft mij opnieuw gebonden En trekt mij naar de diepte, als weleer... In déze liefde was geen zweem van zonde. Geef mij het heil van deze liefde weer…

Een geluid Een snik verraad Een gevoel Een emotie te veel Een gehuil Een traan te veel Glinsterende ogen Er is licht te veel Happende tanden, die verscheuren willen Er is geweld te veel De stilte van de dood Er is stilte te veel…

Zijn celstraf zal dus worden afgebroken Wie weet hoe 't bij de Hoge Raad uitvalt Maar één ding blijft: die woonwijk is verknald (De hoofdverdachte van de vuurwerkramp in Enschede is door het Gerechtshof in Arnhem vrijgesproken; de officier van justitie gaat in cassatie)…

India is veel meer dan chaos: door en door -- logische chaos.…

De gordijnen tegen het winterlicht Gesloten voor het godsdienstonderricht En vanachter mijn schoolbank staar ik strak Naar een heeroom in terlenkapak Die ons met zijn toverlantaarn Tropische binnenlanden laat ervaren Van Indianenkinderen in regenwouden En zonder mijn pas in te houden Door de straten van een winterse woonwijk Met de slingerlianen…

Nu de tijd van herdenken Weer is aangebroken en We het met zoveel woorden Hebben over de inval door De buren die achteraf toch Niet te vertrouwen waren - Heb ik zo maar ineens een Inval, zo maar een gedachte Die bij me opkomt en die mij Op nieuwe gedachten brengt - Niet meer haten, niet langer Nadragen van zoveel narigheid -…

onder de luifel aan de overkant van de straat staan kinderen met rode jassen verwelkt kleven krullen op hun hoofd in de tuintjes wacht alles nat er hangen lakens aan een waslijn waar iemand niet thuis is om ze binnen te halen of waar iemand wel thuis is maar achter het raam staat en kijkt hoe de wind ze tot zwaaipoppen blaast -------…

Ze zeggen dat het niets betekent Omdat we nu eenmaal spiegels zijn die vriendelijk teruggroeten Maar toch, de bakker kent mijn naam en de postbode is blij dat ik thuis ben voor de pakjes van de buren Gelukkig Nieuwjaar Vooruitblikkend houden we moed met goed nieuws, al zeggen ze dat het niets betekent dat er de rest van het jaar…

Geen kerstboom te zien, En toch lopen hier allemaal Mensen voorbij met een kluit In hun handen geklemd - Langs de scheuren in De aarde - hun aarde - Zijn ze op zoek naar Het riet dat hieronder Ergens moet groeien, Zo hadden de beleidsbepalers Hen in vertrouwen gezegd; Maar net zo min als de huizen In hun luxe woonwijk verkoopbaar…

Bevrijd me uit dit web van onrustig gevoel Rondraaiend gelijk een wervelwind Bevrijd me je weet waar ik op doel Verward gelijk een labyrint Wees mijn redding, kom dichterbij en schep orde in mijn woestenij…

Een vroege morgen bij het wakker worden Hoorde ik de chaos razen in de stad. Ik boog mij uit het raam. Verwarde horden Vochten in de straat en boven mij had Zich een eskader tot de strijd gewend, Ik zag hun bommen in de huizen slaan. Mijn eigen huis werd nauwgezet verkend, Reeds drongen er soldaten op mij aan.…

Pas als de chaos is geweken.…

halfvolle glazen, lege schaaltjes dwalend door het huis vind ik de weg in m'n leven een oranje gloed van zonnestralen dromend van de toekomst het verleden verwensend en naïef blijvend vond ik de weg in m'n leven verblind door blauwgrijze nevels vind ik de weg in m'n leven terugkijkend en me oud voelend sommige mensen noemen dit een depressie…

Een wevelende storm raast door mij heen Een chaos aan gedachten Maar ik begrijp er geen één Weg willen rennen Overal vandaan Nooit hoeven stoppen Laat me alsjeblieft gaan Oplossen in het niets Ik wou dat ik verdween Niet straks of morgen Nee, het liefst nu meteen Laat me maar dromen Laat lopen die traan Ze is een enkel bewijs Van…

Het is een chaos in mijn hoofd van woorden buitelend over elkaar heen op zoek naar volgorde een begin een eind wat is zijn slechts elementen van taal los zand verstoven in de eindeloze wereld van gedachten…

chaos op twee benen gedachten in de wind een acajou 'k-vergeet-je-welletje dat geen enkel kattebelletje met haar afspraak verbindt zo zegt ze, zo vergeet ze zo belooft ze en zo weet ze dat geen enkele agenda haar belofte waar kan maken maar één sorry van dat smoeltje en ze meent het, want dat voel je dan wil niemand (dus ook ik niet)…

huwelijk meer blijkt te zijn je langs elkaar heen leeft, de ander niet meer kent je samen geen eenheid meer vormt een kluwen van liefde en haat je van elkaar vervreemd bent, onverschillig er kilheid en gewelddadigheid opborrelt elke betrokkenheid is weggeëbd het vanzelfsprekende niet meer vanzelfsprekend is is de ooit geknede liefde een chaos…

niemand kent de noorderzon waar de fluittoon galmt en droomt uit de trilling spoort het licht door de dalen van gebergten iemand wekt de taak der taken om de wereld neer te leggen water vuur en aarde buigen om elkaar en strijken tijd toen er brak een zwaar gelaat door elementen die het zwart van de zon met woorden weefden en een straal…

je wist me op te rapen uit de goot met handen die enkel geven kenden bedaarde stemmen in mijn hoofd zonder te verdoven mijn eigen geest kwam schuchter in de stilte boven samen hebben we de ruimte afgetast om naast elkaar te leven zonder chaos delen ze mijn hoofd dat hebben ze beloofd…

Er heerst complete chaos in mijn hoofd alles buigt krom om mij heen mijn hart voelt zwaar en ik ken mijn plaats niet meer ik ben stom geslagen in mij raast een storm en hij wil maar niet gaan liggen ik ken de uren, dagen niet meer ik verdwaal in de straten van de stad en het ergste is dat ik hun verhalen niet meer ken.…

de kleinste dieren kruipen onder de tralies van emoties door vogels reizen ongeschonden over de heilige zones van het territoriale gedachtegoed, niet gebonden aan enige orde, zelfs de sterren niet zijn te onderscheiden uit de diepten van hun stralen, want vanuit het onbekende ontstaat een nieuwe chaos van het licht, niet wetende in…

Vlagen wind waaien door mijn hoofd Van links naar rechts en op en neer Het duurt erg lang voor het dooft Maar alsjeblieft, ik wil niet meer De donder op de achtergrond De wolken alleen nog maar zwart Druppels en regen vliegen in het rond Maar ik vind dat al lang niet meer apart Het is even stil, maar dan een knal Ik draai, ik woel en lig…

niet langer in staat te voelen hoe schoonheid groeit open bloeit met liefde stoeit dwing ik mij in het alleen zijn zonder herinneringen omvat de eenzaamheid die het sombere uitvergroot…

Wie woeste avonturen wil beleven En op een kermis in de CHAOS stapt Die krijgt zijn zin als er een boutje knapt En hij een tijdje ongeremd kan zweven. De fabrikant treft uiteraard geen blaam, Gebeurd is wat beloofd werd door de naam.…

Ik ga op in de stilte waardoor ik even verdwijn uit de chaos van het moment…

Chaos het volk is van god los onzekerheid armoede ongelijkheid treft burgers in hun hart Boos op straat tot het uiterste gedreven hier wordt geschiedenis geschreven De top bewaart afstand men wil geen chaos in het land De echte mens De echte arbeider vechten vanuit hun duurbevochten moraal tegen onrecht van het machtige kapitaal…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

De helft van het eten ligt reeds op de grond, het kind zit te gillen, ze houdt nooit haar mond. Geraspte kaas ligt naast de pannen en borden, hoe moet dat in Godsnaam ooit opgeruimd worden?! Sausvlekken zitten op handen en mouwen, die hadden we misschien beter om kunnen vouwen. Gesmijt met bestek Heeft de aarde doen beven, ik wou dat…