Alle inzendingen over cirkelgang

Ooit vol van groene pracht valt het oude blad tenslotte, gekneusd door een late najaarsstorm, neer in de donkere en verlaten gracht. Met nerven diep gegroefd sterft het blad, verweerd gelijk een oude huid, in slagregens en barre winterkou. Dit eenzame verval, zo ver van mij. Zo gaat het ons ooit eender af: eens vol overmoed en tomeloos…

er gingen heel wat jaarringen aan vooraf als cirkelgangen in de tijd wat er groeide was het hout van jonge loot tot middelbaar en oud...…

ik pas niet in het kader van ‘t futuristisch schilderij ik ben te groot voor dat hok met kaalgevreten muizen maar tieren kan ik nog in een slinkse cirkelgang van de digitale luizen…

Cirkelgang We schuifelvoeten langs de oevers van met zon beschenen rivier Die al sinds eeuwen druk bevaren water naar de zee jaagt Je geeft verwarrend antwoord op de dingen die ik vraag Je lichaam is aanwezig, maar je geest is niet meer hier.…

Blaast miniaturen op tot dreigende kastelen waarin verstikkende lucht de ruimtes weer verkleint angstzwart zwetend regeert duizellicht zwaar verduistert deuren blijken onvindbaar in opeenvolgende cirkelgangen alles lijkt uitgebrand opgeblust tot niets…

Zien hoe je terugkijkt vol vertrouwen, terwijl ik niets meer zeker weet De aarde voelt bewegen zelfs de regen niet meer troost het laagste punt opzoekt Vervolgens stromen naar zee en verdampen tot lucht en verder zweven…

heel voldaan is de mens voor zijn geboorte daarna staat hij alleen als een verloren god hoe omstandig hij tracht te voldoen grenzen te slechten terwijl hij zich aan materie hecht hij weert en wringt zich ongewild in bochten de gezochte vervulling blijft weg zijn bereik ver te buiten tot hij ooit oprecht liefde kan uiten…

Alles keert weer: de schoonheid, het verdriet en de haast, de herfstige avonden en het verlangen. Alles keert weer: de vriendschap en het verraad, de daagse dingen van luisteren en praten, van zingen. Alles keert weer: de val van de bladeren en het kiemen van het zaad; geboorte en dood, de eindeloosheid en de traagheid. Alles keert weer…

[Senryu] secondewijzer met afgemeten passen doet hij de ronde…

bestaat het te keren wat weder komt de seizoenen, de legio braakliggende uren die niet te bezaaien zijn. dode grond bevat geen kiemen en zal opnieuw verwaaien, het stof zal steken in ogen van drooggelegde haaien blauw van de nachten drijven dagen als makke schapen voorbij, de avonden vallen aan, hun bek vol van een stuiterende maan wekken…

lui, loom, niet vooruit te branden slaperig dromerig als een slak kruipend door de dag om uiteindelijk over te gaan in de nacht met duisternis, helderheid onrust, rust luiheid loomte…

Vanuit het onbeweeglijke is de beweging zij gaat in cirkelgangen die geen ruimte zijn haar vloeden in de tijd zijn beelden van het tijdloze. Slechts in de as beleefbaar. Slechts in het punt volstrekt. Ter plaatse roerloos, het schouwen.…

In kelders huist het ongewervelde en draait en draait zijn blinde cirkelgang. ------------------------- uit: 'Boze wolven', 2002.…

ik aanschouwde verlichte geesten in devote kleuren gevangen door het zachte lood handen open zonder stigma alleen hij bekende wonden en zijn dood zon tekende door cirkelgang de heiligen naar rang en stand in religieus verband ik heb die hemel snel bekeken zij overkoepelt de gebreken waarmee wij dagelijks leven…

Solange denkt de dingen op zij hoort niet meer zo goed haar ogen fladderen naar binnen gaan een eigen innerlijke weg Buiten schijnt de zon de noordenwind bijt in een ontbloot gezicht het wit tot avondrood Aan de ronde tafel maakt zij opnieuw de cirkelgang weer een jaar, twaalf maanden twee en vijftig weken Om haar heen vloeit de tijd…

geen ander uitzicht dan het stukje hemel dat tussen de tralies als gevangen ligt geen vluchtweg staat nog open dan de weg naar binnen, waar een soort leven verdergaat alle dromen afgekapt; de trein rijdt nog wel verder, maar jij bent te vroeg uitgestapt elk denken ingekort; als in een cirkelgang rond en rond gedraaid tot je er gek…

je cirkelt in mijn mond waarom is rond uitdagender dan hoekig of kaarsrecht ik volg je lijnen van alpha naar de omega geen plaats om te verdwijnen daar waar het leven snijdt zijn cirkelgang vermijdt zal ons bestaan gaan botsen het kruisen hoekt met schaduwen van pijn, wie laat de ander meerdere zijn je cirkelt in mijn mond je zachtheid…

met elke zenuwvezel met alle wakkerheid en energie niet als een papegaai of parodie en evenmin als woelrat of als wezel Wil ik mijn hele nucleaire wezen de hele firma mens en compagnie en zelfs de extra troepen der genie sommeren in het licht van mijn synthese Gespleten leven is verspilde tijd dit zal van nu af antithese zijn: de cirkelgang…

noten langs de bosrand de laatste bessen geurig en zoet en ik sprokkel de goesting een aanvuring, de moed om te feesten bij lichtjes in kleurige pompoenen wil de betovering ervaren van de stilte luister in de deemstering het vroege duister bedenk hoe een meesterwerk die confettidwarrelende tinten van bladeren met gouden nerven de cirkelgang…

De cirkelgang steeds lager ingezet een noodzaak brak de wet, behoedt je zelf, een doel te zijn. Zijn waakzaamheid nog amper ingedaald de scherpte van een dof geluid een golf die raakte, snijdend binnen.…

Er klinkt geen roep die verder leidt dan de dag die doodloopt in een cirkelgang van taken, buiten de incidentele aanlooppoes die om wat aandacht vraagt. Tot boven het dak stijgt warme damp vanuit de ingeperkte bron en het uitzicht krijgt een waas. En dan nog is er geen storm voor nodig om de dingen los te wrikken.…

Jouw cirkelgang versper ‘k Ik hijs mijn wapenschild in de vlaggenmast Zodat het uit is met jouw duivels werk!…

Zoo zweeft de dichter, blij met eigen zang En blank gevoel en kleur'ge woordentooi, In duizelvaart, door levens cirkelgang.…

een eeuwig sterven en groeien daarboven staat de zon hij gaat onder om terug te keren alles lijkt zonder doel en einde wij ervaren deze kringloop en zijn wijzer dan ooit kennis maakt ons droever echte wijzen richten de blik omhoog ervaren deemoedig dat ze uniek zijn enig in een eeuwig goddelijk proces zij zien de liefde in deze cirkelgang…

woonden er een wijl de torenspits benam het uitzicht half, maar wel de ganse dag van opkomst tot zonsondergang de bronzen slag tot middernacht wijl zonderlinge dorpelingen sliepen, stierf de laatste klank weg na het middernachtelijk uur en legde je je oor te luister dan hoorde je de hese roep der nachtuil in de duisternis obscure cirkelgang…

Solange denkt de dingen op zij hoort niet meer zo goed haar ogen fladderen naar binnen gaan een eigen innerlijke weg Buiten schijnt de zon de noordenwind bijt in een ontbloot gezicht het wit tot avondrood Aan de ronde tafel maakt zij opnieuw de cirkelgang weer een jaar, twaalf maanden twee en vijftig weken Om haar heen vloeit de tijd…