Alle inzendingen over de dichter leeft

de dode dichter leeft hij boetseert met zijn pen gevaarlijk als het zwaard alle beelden nieuw hij schrijft niet hij kneedt de verbeelding bij het puntje van zijn pen de dode dichter spookt in verlaten huizen hij heeft de dood onder de knie hij leeft binnen de ramen van onze tijd…

Ik leg mijn potlood neer en ook de oude dichter typt niet meer, hij blaast uit, dooft de vlam, rookt een sigaret. Nog leeft de oude dichter - als een vlinder dansen zinnen op papier. Wanneer de zanggodin zwijgt, hoeft het van hem niet meer.…

Voorjaar drijft mij tot het schrijven ener sonnet loflied over zonnestralen te bazuinen over vlakke land en vanaf blanke duinen reeds des morgens door vogelkoren in gezet liederen beschreven in poëtische woorden zoals het in het brein des dichters leeft hij het met zijn ziel en hart te kennen geeft dat hij bestaat uit enkel lofakkoorden…

Voorjaar drijft mij tot het schrijven ener sonnet loflied over zonnestralen te bazuinen over vlakke land en vanaf blanke duinen reeds des morgens door vogelkoren in gezet liederen beschreven in poëtische woorden zoals het in het brein des dichters leeft hij het met zijn ziel en hart te kennen geeft dat hij bestaat uit enkel lofakkoorden…

als de dichter zijn waarheid niet herkent als triviale duizendpoot, die al haar nazaten overleeft, een eigen aarde schept waar alle onevenwichtigheid aan kleeft als zijn gedicht probeert de schepping te bevatten om z’n schram-schap te bedwingen van drift en tastbaar onvermogen, zolang de dichter leeft, de lezer in twijfel achterlaat maar…

is het leven Een dichter is blauw noch rood Een dichter is oneven Een dichter is goud noch zilver Een dichter geluid maar stiller De dichter is een eenzaam hart Een dichter leeft van de smart Een dichter zoekt nooit Een dichter huilt en lacht Een dichter vevloekt de macht Een dichter die ooit ontdooit…

Huisjes op de dijk met wilde tuinen, waar ik wel eens doorheen wil struinen verfrissende wind door mijn haren naar heldere vertes staren Daar sta ik, blik op oneindig Ik wacht op dat moment dat ik vangen wil Ik zie geen verschil Verder is het stil Geen auto’s, geen treinen, geen fabrieken Geen massa, geen wind, slechts molenwieken hier…

Ze staat hier en kijkt om zich heen en wiegt haar heupen op weelderige klanken Ze neuriet wat en gaat zitten met haar teddybeer op haar schoot Ze sluit haar ogen en geniet van de muziek die alleen klinkt in haar hoofd De wereld gaat aan haar voorbij langzaam vanuit haar dromen Ze heeft een heerlijk leven maar vliegt weg naar vroeger naar…

Nog zachter dan een zedig streelgebaar Ontvouwt de roos haar vurig rode kroon Haar volle blaad’ren in het ochtendschoon Dodijnend door een zoele zucht aldaar De doornen deren niet haar zoete toon Zo vredig vlammend deze tijd van ‘t jaar Hier breeduit bloeiend, licht, helder en klaar Zulk woekerende weelde; ongewoon! Deez’ schone schijn,…

Geldt hier dan, “wie dan leeft, die dan zorgt”?…

Zorgen maken om een ander Doen we niet meer Je druk maken om een ander Doen we niet meer Wie dan leeft... Lief zijn voor een ander Zijn we niet meer Een aai over een bol Doen we niet meer Wie dan leeft...…

Water aan de kook brengen is een opwindende gebeurtenis. Elke avond beleef ik een wonder. Mijn waterkoker wordt kokendheet. Ik zie dolle belletjes ontstaan. Water verdampt terwijl ik kijk. Wat ijzig koud en stil was is razernij geworden. Zorgvuldig vul ik mijn kruik. Ik poets mijn tanden. Ik vul mijn glas. Met wonder. Met water. Slaap…

Er dwarrelde een kind mijn leven binnen, één en al lente en vrolijk jolijt. Haar leven moest nog beginnen; Het mijne was al bijna uit de tijd. De frisheid van heur haren danste om mij heen, bedwelmde mijn zinnen en bracht mij terug naar tijden lang heen. Vervluchtigd, Verloren, Vergaan in de tijd. Haar lipjes, zo roze, weken vaneen…

Een dichter van indrukwekkend formaat denkt niet in een cocon... Zelfs zijn meest sublieme gedachten worden tot op zekere hoogte bepaald wat wel... en niet... bekend is in de tijd waarin Hij leeft...…

in de ruimte tussen woorden en gedachten  leeft de dichter zich uit  met vleselijk genot sterfelijk want de volgende dag  resten slechts de woorden, de botten van de gedachten, het vlees is al verrot een gedicht gelijkt 'n geraamte gereed voor forensisch onderzoek door aspirant-gedachtenlezers met een dichters-woordenboek…

Wie deze vragen heeft, Moet zich wel bedenken Er nauwelijks aandacht aan te schenken, daar alles verder leeft. Het einde lijkt misschien dichtbij, Maar voor een dichter, immer dichterbij.…

Bedachtzaam vond hij steeds het juiste woord, Hij leeft nog lang in zijn gedichten voort.…

Ik ben dichter bij de waarheid, nu ik dicht en zo mijn tijd slijt Ik ben vrijer dan ooit, nu ik vrij en alles dooit Ja, ik ben, als jij er bent.…

Bedek de ogen met zijde, de oneindigheid staat er vol van, daarin verdrinken beelden in stromen tranen, die ons besprongen , verlaat de kuise wil, waaraan je bent ontkomen in een achteloos gebaar, de choreografie van een gefascineerde beweging, beloften gevoerd met zachte woorden, een dans die leeft in mijn verstrikte handen.…

wat geweest is, is niet geweest, maar leeft voort!…

Maar de woorden zijn vervaagd Al voordat hij er erg in heeft Dus langzaam komt hij weer bij zinnen Opent luiken, ramen, deuren Verdrijft de eenzaamheid naar buiten En vertelt, tot in den treure Dat hij leeft…

ze kan het moeilijk begrijpen ze wil alles bekijken en het één met andere vergelijken maar de wonden spreken boekdelen haar stem is weg ze probeert te praten met een uitweg langzaam aan te herstellen maar haar boze dromen die kwellen door de zanderige, heuvelige wegen en de modder onder haar voeten zal zij meer weten dan ons hoe het is om…

onbewogen, “al zwevend de zon tegemoet, wolkenhoog, in al de mooie kleuren van een regenboog, voor al de mensen, zonder onderscheid, van ras, kleur of gender, gelijk in vrijheid, in eerlijk respect voor ieders mijn en dijn, het eeuwenoud verhaal, in elk zijn welzijn, de wijze les over wie liefde krijgt en geeft”: “Heb eerbied voor al wat leeft…

De dichter houdt het voor gezien. Onze zon stijgt boven de horizon. Vandaag.…

hemelgewelf De levenskunst als basis om de poëtische daad te heiligen die langer leeft dan de dichter zelf Bij deze wens ik eenieder een mooi en poëtisch 2013!…

Hij had warme, biologische soep, waarin al wat leeft ontstond, en droge kleren nodig!…

Terwijl magische woorden van mijn hart via mijn hand het papier oprollen speelt mijn lach voor zon het zoekt een uitweg uit mijn getorste hersenpan het blijft een bevrijding van wat leeft in de dichter het blijft een wereld van mensen ontdekken maar als je leert te accepteren dan is de helft van het leed al geleden…

Dichters dichten. Wonderbaarlijk. Wonderlijk. Gewoon.…

Mijn grootvader en ik, waren jarenlang vrienden. Ik sprak met hem zoals ik nu, met mijn kleinkinderen praat. Hij vertelde mij, zestig jaar geleden, dat zijn opa ernstig bij zijn wiegje stond. In het jaar achttienhonderdzesentachtig. Hier, mijmerend op mijn zolder, waar foto's in oude dozen rusten. zie ik mijn goede, bloedeigen opa, en…

Mensen die dichters zijn.…