Alle inzendingen over de taal die we zocht

is er nog een zin, een samengesteld woord, dat groter is dan de schaduw van een verloren liefde waarin kraaien zichzelf kwijt willen rondom hun eigen gekrijs vallen, altijd maar verder wanneer de bangste dromen beginnen is er nog iets, evenveel als een vroeger vertrouwen, dat in ons hart past, nooit hoeft achter te blijven met een vermomming…

Ik zocht je in de tanende tinten van de herfst wandelend langs de wind, blaren die waaien, langs de schuilplaats van merels en kraaien langs waar kilte haar klauwen kerft in de vouwen van de bergen maar nergens bespeurde ik de geur van je aanwezigheid zo sterk als in de kerk van mijn beslotenheid zoals je mij onbeteugeld overvleugelt…

Taal bezigen is in wezen liefde bedrijven.. Lichaam en geest overstijgen om meer te leven! Het over en weer aanvoelen en begrip tonen. Elkander in de ogen kijken, genieten van het schone. Om dichter bij elkaar te komen. Opdat de ziel luistert aandachtig. En alles wordt gezien als waarachtig.…

ze trotseert stoffige woestijnwinden hagelstenen hameren op het kleine weerloze lijf zo vaak verwond maar niet verslagen droomt ze van de dansende fee trappelend slaat ze haar krachtige veren uit moeizaam en vastberaden ontstijgt ze de zwaartekracht in de vlucht strijkt de wind langs haar vleugels en doet hen zingen zwevende…

Ik zocht je in kindergelach Zo onschuldig, zo teder en zo zacht Maar geen enkele lach Die jou bij me bracht Ik zocht je in zonnestralen Je ogen, je stem en je haren Maar geen enkele straal Die jou bij me bracht Ik zocht je in anderen Mijn hoop, mijn lot en mijn verlangen Maar geen ander Die jou bij me bracht Ik zocht je in mijn eigen…

Een woord om onrustige gedachten te ordenen Een hand Om dwalende ledematen te leiden Een oog Om een dolende ziel te hervinden Ik zag mij in jouw ogen In jouw handen In jouw woorden Maar ik wilde jou helemaal niet zijn Ga weg Uit mijn gedachten Ik orden Ga weg Ik stap zelf wel De wereld in Kijk maar Hoe ik mijn eigenwaarde…

Ik zocht je In de lucht In de bloemen In mijn hart vond ik waar ik naar zocht Toch wil ik iets tastbaars En jouw graf is concreet Maar met een steen kan ik niet knuffelen…

water in maar ik wil zwemmen in de zee ik steek een enkel kaarsje aan maar ik wil kijken naar de zon ik slaap graag later in maar sta vroeg op, gedwee toch wil ik dagen verder gaan dan de laatste droom die ik verzon tastend naar een peertje licht smachtend naar een druppel vocht maar het blijft een stom gezicht als zon en zee is wat je zocht…

Berlijn ik ben aangekomen in Berlijn zeker een stad met historisch zeer, doch Berlijn een beer van een stad Berlijn een heer van een stad Berlijn keer op keer om de 2 jaar op bezoek Berlijn meer en meer voor mij de stad van Europa…

Het rijmen viel die dag bepaald niet mee mij was gevraagd een kort sonnet te schrijven ik leek uit pure faalangst te verstijven en rende af en aan naar de w.c. Gehurkt ontsnapte mij een schietgebed en zie: opeens had ik een speedsonnet…

En toch was ooit taal, het hoofdvak op school, maar we spreken elkaars taal niet meer, luguber toch?…

In de oase zocht ik een schat, ik vond jou – We werden vrienden.…

Je zocht me maar kon me niet vinden Je zocht daar waar ik niet was Vraag waar ik ben aan mijn vrienden En liefste, geef het zoeken niet op Eens kom je mij ergens tegen Ach liefste, ik heb mij niet verscholen Maar zoek eens daar waar ik ben Zolang reeds heb ik daar staan wachten Eens als je me vindt zullen we feest vieren Samen dansen…

hij was de straat ontstegen maar in zijn taal kwam je haar tegen hij vocht en zocht zijn eigen wegen klampte aan aan grote kunst hongerde naar aandacht en erkenning wist het onbegrepen zijn als eindbestemming maar in een semi-artistieke bui kan hij de straattaal niet vergeten spuugt gal op allen die niet weten…

Zwart Afrika met bonte kleuren, zware geuren, het werd je dood, waar jij het leven zocht en stilte. Wij kennen niet, we hopen enkel en vermoeden. De Levende wil nu je toevlucht zijn, je hoeden, je brengen waar ’t bestaan heel helder is en wat we hier slechts kennen in gelijkenis. Bij de dood van Thérèse Heijne…

Vind je niet wat je zoekt En weet je niet wat je zocht Wanneer ben je blij Wanneer ben je verdrietig De focus op Maar waarop De zin in het leven Of is het de zin van het leven De keus is aan de persoon die zoekende is!…

de dichter in gepeins verzonken vindt plots het woord waar hij naar zocht in puur geluk zowat verdronken raakt hij aan klare taal verknocht niets kan het lieflijk vers nog stuiten verwonderd kijkend door de ruiten ziet hij het kant en klaar gedicht zomaar gedrukt op haar gezicht…

Toen we keken over het water en de wind toevlucht zocht achter een andere rug, of Toen we onbepaald flaneerden met het oog op een ander gezicht, of Toen we die nacht werden verlicht door mijn laatste sigaret, omdat er verder niets was Zelfs toen, was het er…

We spraken dezelfde taal Alleen niet dezelfde woorden, Wie kon voorzien in het abstraheren Dat onze taal heeft verstomd.…

vol vertrouwen leerde ik de kunst van het verhalen maar het schrijven vertelde mij niets ineens zàg ik mijn passie … ze was er eigenlijk altijd al geweest op een dag sprak mijn lichaam zijn eigen taal ik danste, niet in het minst verlegen voor andere ogen Eindelijk had ik mijn talent gevonden mijn lichaam gaf me alles wat ik zocht ……

We verstaan elkaars stemming. Hij is toeschouwer. Ik denk. We genieten woordeloos. Verstild. We zwijgen taal zonder woorden. Taal die vrienden verstaan. Zonder vals sentiment. Wat ik aan het worden ben, is hij van nature. Poes.…

op de bodem van de diepte lag als een oester een weerbarstig woord onderzeese stromingen kwamen en gingen bleven haar beroeren gestaag schuurden ze over en langs het gesloten fort ze werd weker minder stug een trage transformatie met het verstrijken van de tijd herrees ze aarzelend uit haar as de wedergeboorte van een woord…

sist en gist vertrekt en verdwijnt met pen en papier zwiert ze over de aarde speurend naar de lezende zielsverwant gaapt en slaapt vloekt ze vlucht voor vergetelheid zoekt licht in zwaarte tast met talige vingers naar een andere werkelijkheid…

in trage uren gist de taal in het duister later na het rijpen in de zwarte nacht lijkt wat ze zeggen wil zomaar uit het niets aan te waaien ze ligt voor het oprapen woord voor woord maar haar klank loopt vast zie haar ontsnappen fanfare zonder muziek hoor haar knarsende ledematen achter de huizen in een doodlopende…

we hoorden muziek samen zochten we de melodie om ons leven te verrijken jij koos de tonen zuiver en oprecht ik neuriede een octaafje lager wij klonken echt niet slecht toch konden we tot nu de dissonanten overleven maar stemvork niet te veel we hebben elkaar alles nog te geven…

Project geslaagd Toen ik ongeveer twee weken geleden een verzoekje kreeg van de Indische schrijver Eddy Lie met de vraag of ik hem wilde helpen met zo veel mogelijk vertalingen van zijn vrede(s)gedicht hoefde ik niet lang na te denken hij had een gedicht geschreven over vrede en we zochten naar vertalers. een sympathiek streven zo zette…

Je zei We spreken niet dezelfde taal Maar volgens mij doen we dat wel Ik kan me vergissen maar volgens mij hebben we hetzelfde dunne vel…

De stappen die wij zetten, zien we soms niet. totdat we aankomen, waar wij naar zochten. Is het verandering? Is het toekomst? Is het acceptatie? Is het te zijn, durven zijn, ons zelf?…

We kiezen onze eigen weg recht of met bochten We zijn onbekend, soms met wat we zochten We schrikken terug bij kruising scherpe bochten Dé weg voert ons naar schone oorden door zon beschenen kilte en kou buitengesloten Te gek voor woorden.…

Ik sprak die taal vroeger ook De taal die ze op dat plein spreken, De taal van al die pleinen De pleinen overal ter wereld Waar we spraken in de taal van het verzet, de stenen, de opstand de revolutie, de vrijheid, Die sprak ik ook, die taal Dat sprak ik, vroeger de taal van het plein Nu spreek ik de taal van de angst De taal van het…