Alle inzendingen over dennenbos

In het dennenbos staan ranke berken, verspreid, brengen hier en daar zacht trillende lichtstrepen door het diep donkere groen.…

Daar ligt, door riet en dennenbos omrand, de spiegel van het koele, stille ven. Met zwemmen zal ik geen medaille winnen, maar 't meertje stemt me vredig diep van binnen.…

Ik hoorde uw voetstap naadren op het pad, ik wachtte en zag u na een korte poze. - Hoe geurden 't dennenbosje en de rozen! - Toen gij mijn open woning binnentradt. Gij waart dien avond toen gij tot mij kwaamt, o dood, niet overmoedig, niet vermetel. En toen gij plaats naamt in mijn zachte zetel gelijk een knaap, zo schuchter en beschaamd.…

Dwars het dennenbos doorklieven. Een eenzame roze zwemband geeft zich over aan hoe grillig iets kan stromen. Rond de plek waar we toen aten groeien kersenbomen.…

Als hij lacht dan sneeuwt het rozen zijn wenkbrauw is een dennenbos of brandnetels, wuivend in de wind. Als hij lacht dan sneeuwt het rozen, ik heb hem lief, ik ben zijn kind. Zijn oor een vat vol fluistering, het fluistert er vol rozen en honinggeur hangt in zijn haar, zijn hand, een korenaar. Het sneeuwt, als hij lacht, vol rozen.…

speels pak ik weer de hand aan van de toekomst omdat het morgen is, omdat het regent en omdat ik graag de rest vergeten wil de vingers in de oren en de ogen sluiten de oren volgestopt met proppen was een zieke schaduw van mezelf zal zich vertonen het dennenbos is bruin en niet meer groen de zon gaat nog mooi onder ‘net…

Ik denk, niet te negatief, de Rode Kersen bij de taart focus op die ene prent naar waar het windstil waait naar daar waar blaren nooit vergaan en waar de zon koud schijnt Ik ga naar daar, naar ‘t dennenbos naar het koude hart van dennenbos Naar waar je ook maar wil Maar, lieg toch niet, mijn meisje, waar zat je gisternacht?…

een dennenbos in de buurt, bedankt,schaduw en zonlicht,die toveren de dennenbomen om tot sprookjesachtige figuren op een bouwvallige muur. een bevroren vijver weerkaatst het licht ongeremd terug richting hemel, een schilderachtig tafereel van jewelste versiert mijn gezicht.…

is een wervelend kleurenspel van regenbogen bundels zonnestralen doorbrekend in een koel en donker dennenbos omgeven door gouden zonlicht paarsviolette heuvels geheven door mistige velden vogels in formatie als miniaturen tegen het blauw boven een stille diepte wegwijzers naar de kosmos naar onze oorsprong sterrennevels lichtjaren…

We lopen hand in hand het bos is dicht en donker door de bomen zien we de zon het weiland sappig groen de koeien dampen in de warmte een paard hinnikt en rent onze hond blaft en springt een patrijs vliegt op de geur van het dennenbos gaat met ons mee we gaan zitten en genieten samen van de stilte een paddenstoel kleurt zijn omgeving…

De kleine inham schenkt wat bescherming tegen de triestheid van haar vak, waar ze met een verbitterde blik naar kijkt ze staat in het middelpunt en het zonlicht verlicht haar, maar groter is de schaduw om haar heen die in onze droom een groot, donker dennenbos rondom haar kasteel is ver weg van de Parijse demonen en de platte geilheid…

Langzaam wint hij hoogte, met een ruimere reikwijdte wordt koord gegeven al hij erom vraagt, een verzadigd zegevieren Hoger dan canadabomen en het dennenbos daar ligt het huis, waar ze woont. Hij hangt nu stil, ik hoop dat ze zich vertoont, mijn geschilderd hart bemerkt als van een albatros en zo de woorden ziet in de wijdste lucht.…

De gloeiende veeg van mijn vinger, fosforisch op de blauwe glaswand van een nacht; het grauw geraas van een levenslot aan de duistere bocht van een dennenbos waar God mij wacht.…

Het krieken van de dag Waarin jij het eerste zonlicht zag Het opkomen van het daglicht Duisternis mysterieus gezwicht In een wereld van dennen Waar het zonlicht de contouren zal mennen Als rood schijnsel door het heelal Een verschijning die snel verdwijnen zal De mysterie heeft je aangegrepen Wolkenflarden in een glanzende lappendeken…

De najaarszon zonk achter Het donker dennenbos, En wemelde in de stammen, En schitterde op het mos. De vluchtling aâmde dieper, Hij aâmde vrije lucht, Hij brak door braam en blâren, En slaakte een zware zucht. Hij glimlacht als hij weder Zijn strooien dakje ziet, En dwingt terug de trane Die voor zijn blikken schiet.…

In ’t dennenbos daar woonde bij een put vrouw Jansje in een scheefgezakte hut te samen met haar ouwe kater Piet in arremoe, maar klagen deed ze niet. Ook woonde er in ‘t bos een goede fee -de elfjes noemden haar ons Tante Gré- zij was met Jansjes eenzaamheid begaan, en ging daarom een keertje bij haar aan.…