Alle inzendingen over dieprood herfstblad

Wie op zijn pad te dromen liep zag niet hoe diamanten dauw in wilde roos te blinken lag en hoe een mees een nest zich schiep zo licht en teer van bouw dat slechts een elf het wiegen mag, maar schramde zich aan doorn en braam viel onbegrepen pijn ten deel waar zoetheid niet was voorgegaan; bleef nooit bij dieprood herfstblad staan en…

Vlezig zijn ze dieprood steengoed en lekker knap…

Als een sluier hangt de nevel trots over de maagdelijke grond niet van plan op te geven wat de gretige wolk op aarde vond Droevig, neerslachtig geeft de aarde haar bezit al haar prachtige juwelen opgeslokt in oneindig wit…

Na vierentwintig jaar stond jij ineens weer daar En evenveel rode rozen had jij voor mij gekozen Ze bloeiden vanaf de start steeds roder in mijn hart Ik liet ze stuk voor stuk drogen de tranen in mijn ogen Nu spreken ze op een schaal nog steeds dezelfde taal…

Onder weg zwierende zomervogels tegen teder geel gesneden horizon sluimeren driften gezwind en ontvlammen kussen naar lomer bindt de wind ons warm witte lichaam dat kronkelt oneindig tezamen op vocht groene mossen rond dieprood knisperend berk en beukenblad zojuist gevallen door de herfst zacht uitgelegd in geulen van ons verhittend…

Wit en lila en dieprood etaleren rododendrons het uitvoerig al die schoonheid zat van binnen…

~~~~ na de ontgroening leeft herfstblad zich uit in kleur als mobiel tapijt ~~~~…

Het eerste herfstblad Ineengedoken, verstijfd Ligt het voor de deur…

In de verte hoor ik een stem, jouw stem, ze zegt fluisterzacht "Ik...Ik hou van je" Rozen, rood dieprood, laat ze!…

verlaten bospad alleen een vallend herfstblad draagt de stilte weg…

dacht ik aan haar terug Haar overlijden al vier jaargetijden achter de rug Herfstblad ligt op haar zonnewarme steen Ik ben even herfstwind de baas Helaas gaat haar naam weer schuil onder herfstblad Door de aders heen zie ik haar handpalm ze zwaait.…

Een herfstblad laat los en zeilt mee met het water. De boom gaat op reis.…

waarschijnlijk in een vlaag van creativiteit heeft de etaleur de etalage gevuld met herfstblad van fors formaat…

Als een dor herfstblad in het hart van de zomer voel ik me misplaatst © C. Estmoi…

Herfstblad in rivier Slowly going with the flow Panta rhei in mij…

Herfstblad Dwarrelend in mijn zicht. Vol leven; toch stervend of dood. Niemand zou geloven dat Jij een regenboog bent in dit licht. Eerst bruin met geel, nu bruin en rood. Langzaam legt de wind je neer Naast mijn voeten op de stoep.…

‘Hoogste tijd’, zo dacht het blad - al turend in de grauwe lucht - ‘ik heb mijn seizoenen nu gehad ben klaar voor de finale vlucht Krijg kramp in al mijn nerven mijn huidje wordt al droog val ik nu in duizend scherven of zweef ik naar de regenboog ?’ Beneden dreigt een modderbad of de klauwen van een hark egels, muizen, zelfs een rat…

gouden blad met bruine randen ruikend naar oud en nattig mos ‘k ving het op met beide handen boomvriend liet je node en aarzelend los het is gedaan, je zware taak zit erop, de boom heeft van je werk genoten je begon als nieuw en kleine knop nu als oud en overbodig afgestoten daar lig je in al je glorie en pracht op mijn houten tafelblad…

Ver boven in de kale boom hang jij het laatst, dor blad, heb je geen haast, maar overzie je lege grauwe akkers. Zo troon je vroom hoe kouwe wind je striemt, jouw leven trillend breken zal, je neerhalen, de regen je taaie huid doorweken zal. Je j’ over donk’re aarde erbarmen en haar warmen zal. Zo eenzaam, hoog daar, sterk tot…

herfstbladeren vallen nemen jou mee door de mist van morgen naar een meer vol herinneringen gevangen in een boek vrij in mijn dromen gesloten in mijn hart liefde sterft nooit waar jij bent is liefde oneindig bodem van het meer mijn herfstblad in een veilige haven…

Opgetogen en dronken van vrijheid, weet ik dat mijn tijd gekomen is. Ik tuimel en ik val, bestemming onbekend, nagewuifd door hen die nog blijven mogen. Het korte afscheid van de kalende takken Even heerlijk zweven in de grote leegte. Los van de boom aan wie ik was ontsproten, zal ik straks in herinnering vervagen. Nog plak ik mij krampachtig…

Wat blijft er over van zo'n blad: de geur, de kleur, iets van de nerven, iets dat verwijst al naar het sterven of naar het eind'loos levensrad? Zo leert de herfst ons wijze lessen in dood van bladeren en bessen.…

Een rood blad dwarrelt als de stilte voor een storm en verlaat de straat.…

Maar nog zwierend als herfstblad dansend over de velden daal ik, als de wind mij niet stuwt, ergens op een luwe plek even als mijn soortgenoten.…

trots in het najaarslicht bladeren aan de boomtrots het eens lentegroene pracht is nu een bont palet kleuren de herfst roept zacht het is tijd voor vertrek ieder blad verkleurt elke op eigen manier de wind komt fluisterend met stormkracht soms ze dansen en zweven hun kleuren strooiend als lotgenoten vallen ze soms samen één voor één…

Twee dauwdruppeltjes glinsteren in het zonlicht: een blozend herfstblad verkondigt het najaar met vrolijk lachende oogjes.…

somtijds leef je hemels omdat het herfstblad dood de aardkern raakt geniet maar de heerschappij straalt feller door de openheid…

Vreugdevol wakker in beneveld dageraad fris als een druppel dat water laat cirkelen op grond van eerste herfstblad.…

in alle maten strandbloot uitgedroogde eeltslippers dieprode zweetoksels en gebruinde spataderkuiten een donkere zonnebril is geen overbodige luxe want het is weer volop genieten buiten…

Zomer lang jaloers op vrijheid van de Gaai, die huist in bladerdek - herfstblad, zeilend op de wind mag zich even Gaai voelen.…