Alle inzendingen over diffuus

diffuus word ik belicht deze morgen de zon wil mij verrijken vraagt mij naar buiten te kijken stof en vette vingers hinderen het zicht het is goed zo! om alles zuiver te zien kan men beter naar binnen zijn gericht…

Zelf sta ik op de rand van een innerlijke beschaving verklaart zich het onwrikbare van deze telg, hierin zijn de melancholieke glitters niet weg te denken, verstrooiing heeft zich in formule van de taal vastgelegd, Het zwijgt, maakt stil, de duisternis wordt diffuse en is mij kwijt, ik zie de schaduw die met zijn ego vecht en bedriegt…

deze morgen, het is nog vroeg, eerder dan andere dagen is daar een engel die naar licht komt vragen; of ik voor haar het aardse kan verklaren ik breng haar vurig verlangen in een tijdrovende stilte tot bedaren immers zulk een wezen die dat wenst is veelal de weg kwijt, heeft de zin laten varen ik kijk haar in de ogen en zie ze voorbij…

we willen openbaringen zien wel in een zuivere speeltijd van het leven. herschept het verlangen naar een zwervende bruid die mij in haar val heeft gelokt het zwijgt, maakt stil, de dagen worden diffuse zijn mijn sporen kwijt, ik zie hun schaduwen in spiegels die om meerdere ego's strijden, in het uur van de uil die naar zijn…

mist laat oren hangen naar de morgen weilanden laven zich aan diffuus licht…

leven diffuus in de wind…

Helder is iets willen schrijven wat is en dat is iets willen schrijven over wat is dat dat is dat of wat is wat en intussen nog veel meer onna- volgbare volgzinnen die geen volzinnen zijn of wilen zijn of misschien wel kunnen zijn Helder is dus zeer diffuus maar toch duidelijk ontelbaar…

Ik droomde van wapens die van gruwelen vreemd uit bloemen opgetrokken in mijn landschap dromden nu lig ik hier met vezels van verval in een diffuse stroom van sluimering en ontwaken gebutst doch zichtbaar aan jouw levensboom…

het begin het diffuse mistige begin is het mooist er is hoop opwinding en angst alles ja alles is mogelijk en dan het broze verloop van het feest het verteerde vuur dat als as de luwte buiten het blikveld vindt…

lief vergezicht onbekende van veraf je kunt je naam nu wel verklappen louter mijn notentuin vol met amorfe schaduw zo diffuus dat vogels blind verdwalen tussen bladerdek en bergen van water…

Eindelijk herfst bladeren waaien met weinig woorden zoals al het grote in het leven aangespoeld diffuus licht je praat nog steeds met mijn hart straks als ik hier niet meer ben reis ik met je mee op de cadans van jouw hart…

Ook dwaze dromen moeten het ontgelden In amors overmoed en 's mensen hybris Waar liefdes schijnbeweging vaak diffuus is En ook geleerden ons niets echts vertelden De ratio keert in tot ironie Als onvoltooide Schubertsymfonie…

ik waag er nog een vraag aan tegen binnendraadse gedachten of draadloze geur door het dal trekt met wonderen als dagsluiers of een streling de berghelling raakt met lichtvoetige tred, hoewel diffuus ondanks het antwoord, de juiste plek op het verkeerde lichaam…

onder een luifel van bamboebladeren rekt de tijd zich uit als elastiek vanuit het schemerduister vindt zij het bleke licht daarbuiten ze gist naar diffuse geuren in de koele ochtendlucht een mens verzamelt verhalen de arend tekent cirkels in de lucht…

en huizen verliezen volumen en vullen zich in onderscheid met wat hoorbaar overblijft deze mêlee van leven en bestaan kent een vitaliteit die als dag en nacht samengaat waar donker en licht geluiden met seizoenen kleuren oogst warmte het schaduw gebeuren pas als de nacht gevallen is krijgen randverschijnselen een eigen diffuus…

waar mijn pad altijd begaanbaar was scherpen nu keien de rest is spiegelglad sporen van mijn lange leven zijn verdwenen angst bepaalt de stap dikke mist omringt mij met stilte het diffuse licht maakt iedere richting ongewis ik mis je hand de compromissen die wij altijd sloten als we weer waren gestrand zonder schaduw zal…

het is nog niet vergeten een stukje nostalgie uit heel intens beleven met knikkeren en pot flarden mist losten op langs hoge lantaarnpalen er vlaagde etensgeur onze inzet werd hoger honger en hebzucht groter de mooiste stuiters blonken in het diffuse licht spanning op ieders gezicht ze rolden weerbarstig door spaarzaam gebruik…

een hand in de golven de arm gebogen vingers gespreid een wenk zonder lichaam en ogen schuim tart het zicht diffuus is het licht onvoorspelbaar er zijn geen passanten die mijn angst kunnen delen ik spring wil die hand vingers gespreid duik tot mijn longen gaan barsten adem zee maar haar ben ik kwijt…

Moeizaam vertragen de uren In de schaduw doden vergeelde boeken de tijd Diffuus licht schildert nog kleiner voor wie de nachtrust niet kent en op de duistere dagen ervoor waant iedere stilte zich alleen Is het donker zo diep dat schaduwlijnen opgaan in het niets…

dromerig schemeren woorden door de diffuse hersenpan over emoties waarvoor we nauwelijks begrippen hebben gevoelens die gevangen zitten in de rationaliteit vang je ze dan klinkt het alsof je ze in een kooitje zet sticker je label er maar lekker op het gevoel is allang weer naar een volgende client.…

Je moet wel kijken naar die overgangen van geheimzinnig licht die de zon strooit met kleurrijke banen in een ronde boog de weergoden vieren feest hebben weer vrede gesloten tot aan de volgende storm ik kijk tot hij diffuus oplost in de horizon roep hem nog net na: hopelijk tot ziens…

de nacht sluipt voorzichtig naderbij de zon geeft haar nu de ruimte het licht wordt diffuus en dun de bomen worden zwarte dreigende personen ze lijken mij aarzelend te willen grijpen en spreiden hun takken en het besef groeit dat ik moet zien weg te komen de nacht behoort hun…

Grijpende schaduwen vangen de dageraad schuiven langs aarde schilderen muren grijs Tastende vormen omhelzen elkaar, in gemeenschap maken zij het stille schemer Groeiend naar het duister dat ooit weer sterven zal, als het diffuse licht haar zacht de dood inleidt…

Met het water op rotsen uiteen spat, in een klaterfeest, en het licht diffuus in regenbogen breekt, waarvan het rozig groen toch wel het allermooist.…

diffuus word ik belicht deze morgen de zon wil mij verrijken vraagt mij naar buiten te kijken stof en vette vingers hinderen het zicht het is goed zo om alles zuiver te zien kan men beter naar binnen zijn gericht bovendien verleidt de zon; aan de andere kant van mijn venster toont celcius een ander land…

ik zag je lichter worden intenser stralen alsof jij nieuwe energieën in jezelf had ontdekt je ogen leken te verdwalen in de nieuwe horizonnen die zich openden op een vroeger wat diffuse plek de magie in je lach reikte aan de mystiek in nieuwe sferen die meer bij het universum pasten dan bij de oude aarde van weleer…

Tijd draagt de uren naar december en verder naar waar de laatste verlangens worden geblust contouren vervagen tot amorfe schaduwen in diffuse schemering en alles lost weer op tot herinnering straks vertakken wij weer in dromen van gevleugelde momenten en demonen we leggen ze te rusten op het kussen van de nacht.…

Zwanger van water ontdoen grauwgetande flarden zich van hun neerwaarts ijlende last in hunkering de aarde te zogen, landschappen van stromende beken in mistige waas op glas, grijze lappen worden ijler waar blauw tevoorschijn komt, uit diffuus licht wordt zon weer geboren, liefkozend haar aarde als minnares.…

Achter jouw raadsels is vluchten simpelweg onmogelijk de deuren van jouw huis zijn diffuus en laten je lijden in alles waar jij voor staat gedrogeerd door het snelle kloppen van de tijd spin je jouw jas op de klos van het leven en ben je slechts diegene die ik ken ontvangen heb je reeds en ergens aan de kim schittert toch het voorbije…

Dit is de plek waar mijn ziel brandt waar de boombladeren fluisteren in diffuus licht waar ik mijn hielen licht als de tijd gekomen is als ik voorgoed naar binnen keer verdwijn in een innerlijk vergezicht slaap ik hand in hand met zilverster, zo ziele-zacht levend in nalatenschap zo anders dan gedacht immer weer…