Alle inzendingen over donkert

het donkert deze dagen grijze nevels slingeren door de stad langs de gevels sluipen mensen ineen gedoken op weg naar het nieuwe jaar vluchtend voor het oude wat afgedaan is barrevoets door de sneeuw maar tintelend aangezet tot iets nieuws in de fletse straatverlichting worstelend in een drang om iets goeds te doen in slenterende voornemens…

is er de melancholie van overvloed als gevoelens zijn uitgeput door veelheid in nuance lijkt de ziel beboet door aangereikte kansen, van woorden die nu rusten in de geest of in mijn hart, vaak met gesloten ogen roep ik in de leegte van een woestijn van vergane glorie of word ik binnenkort door de natuur dan wel mijn gemoed naar…

Uit balans en eens te meer drink ik veel en haal me neer. Gruwend van de matigheid en bij nacht ook wel eens spijt.. van de mens die ik nooit bejegen als mijn zuster of mijn broer Samenleven is geen zegen liever sta ik zelf aan het roer. Laat me leven, mateloos zonder rem en zonder wetten tracht toch niet dat te beletten anders word…

het donkert in handen die de wereld met vrede omvatten waar eens muren water een droge doortocht gaven spoelt de tijd met donderend geraas herinneringen naar realiteit weer leven zij met bekende gezichten als vreemden terwijl zij als kind samen speelden nu als vijand die elkaar het land betwisten dat hun vaders ooit deelden…

Het donkert vroeg maar bij de zee is altijd toegift van het licht…

Het donkert al vroeg De dag is aangevreten Kaarsen verlichten…

Licht dat maar moeilijk Tot me komt - Soms te donker, Soms te koud - Zon die voor mij Niet meer zichtbaar is De donkerte vertrouwd In al haar somberheid En toch, zonder het Te weten, zonder het te zien Leef ik ongemerkt vaak In het licht van de achterzon, Zon die zich achter mij Verscholen heeft maar Door de donkerte heen…

Soms donkert het in je hart, maar het licht wint het altijd weer van het zwart.…

de bomen gesnoeid het bos weer netjes gekapt donkerte geveld…

Het licht gaat dagen voor mij uit De donkerte voorbij Waar ik hoop te vinden Een nieuwe dageraad Verveeld ligt zij te wachten De komst zal er niet minder Om zijn Schouders hangt hij teder De gedachten van weleer Te drogen voor een nieuw Begin ermee Waren mijn gevoelens Plots van kou voorzien En snel voorbij Oh lentebloesem Verwelkom mijn…

Van uit de donkerte in de lommertuin zie in het binnenlicht ik haar bewegen, de stroken in het neergezegen borduurwerk openvouwen en plotsling voel ik mij zo diep alleen, zo star verlaten, dat met wild verdringen duizend verlangens in mij wakker springen en mij bevolken stormende dooreen, terwijl dat in de zijde tergend nijpt een…

ik heb je gezien nooit was er schaduw van anderen je straalde een eigen fel licht een sterk gezicht met fonkelende ogen waarin blauw en groen net dat tikkeltje bruin moesten gedogen je lach is innemend en parelt je tanden handen gebaren de taal van je lijf je donkert je stem als je vraagt of ik blijf mijn handen zijn open…

Als de donkerte zich op rukt tot aan de ramen en deuren van mijn huis, dan haal ik mijn kracht uit de luwte van het Morgenlicht.…

Fluisterend doorbreek ik de stilte zij de donkerte met haar licht, ze houdt de nacht in handen brengt dagen in evenwicht en zij danst zachtjes door de seconden, maakt de uren tot minuten als ogen diep tot in haar gluren Zij doorbreekt stilte en ik donkerte met smeulend vuur, zo overleven we samen dansend tot een hemels nieuw ochtend…

De dreigende Dender dondert dadelijk dwars door 't dal, en donkert 't dorp Dendermonde.…

Langer worden de schaduwen en je weet dat niets duurt. Toch is er vreugde, overgave aan dit uur want je weet het uniek en onvervangbaar, net zoals de mensen die je ergeren of die je op handen dragen. Waarom toch al die vragen, het gekanker, het gezeur? Waarom enkel in de herfst die kleur die je hevig doet hunkeren? Langer worden de schaduwen…

De dag breekt aan Geen doel, geen zinvolle gedachten Met geen stok uit mijn hoofd te slaan deze donkere negatieve machten Opstaan, naar buiten kijken, ontbijten scheren, douchen, aankleden Aan mijn bestaan valt geen woord te wijten Weer tijd om de leegte te betreden Ik loop wat wezenloos in de kamer Ik voel geen grond Liever had ik een hamer…

(T)HUIS Nog één keer wil ik gaan bij schemering als het donkert tussen de bomen want ik mag daar niet meer binnen de spleten tussen de muren bewaren gestold de echo's van mijn vroegste uren nog één keer als een onbekende de weg gaan vragen aan de voordeur met vers vernis nog één keer gaan bij schemering als het donkert tussen…

dit is een trieste dag waarin het grijst en donkert wat sporen sneeuw die nog gebleven sieren de rouwkaart met een wit randje van hoop…

Het geluid van geluk is voor mij de stilte waarin de zon haar eerste stralen over de aardbol schijnt, en de merel weet dat waarna mijn angst voor de dag met de donkerte verdwijnt.…

Verdwenen de donkerte van angst geen zorgen voor de volgende dag Diepe liefdes echo duurt het langst ik had eerder willen kennen wat ik nu weten mag…

Nog sluimert melancholie in haar nevelbed of romantiek hult zich in dwarrelende winterpret De donkerte staakt zijn verzet tegen plaagstootjes van licht en aarzelend tovert de wereld zich een nieuw gezicht…

het begon nog maar net de duisternis toen een sperwer door het bos jakkerde geen blad bewoog het begon nog maar net de melancholie ik liep op tenen toen roerloze donkerte het licht niet vinden kon…

uit de donkerte van de nacht ziet ze in de verte een tunnel van licht en als ze er heen loopt rijst de dag op in gouden ochtendschijn en alles achterlatend in de duisternis van de tunnel grijpt ze het licht van de dageraad…

Een leven aan rijkdom gevuld, is niet gehuld in donkerte of in de duisternis maar is open en eerlijk vol gratie aan liefde genoeg en geven en nemen zijn in evenwicht en kunnen en worden goed ontvangen: voor liefde is geen angst.…

hoe licht ze leven op in tegenstelling met andere gebedshuizen waar nadruk wordt gelegd op de zwaarheid mijner zonden donkerte eindelijk me hemels waardig niet langer een onheilskind voel dat het moet doen zonder liefde van mijn schepper…

Licht kiert donkert het jaargetij strekt zich in verticale vormen laat in stilte weten hoe mijn thuiskomst is geregeld groeven vol oud zweet telt uren voor een nieuw begin.…

er is een ster geboren heel stilletjes en onverwacht ben jij van ons weggegleden in het donkerte van de nacht een vader uit duizenden niets was ooit te veel verslagen door een ziekte blijft het ondanks onze mooie herinneringen voor altijd stil…

In schaduw en donkerte gaan we onze weg, zoeken naar het licht de hoop Dood en verrijzenis Blijvend fundament We kijken naar de toekomst Telkens opnieuw Een levensgeluk dat het hart raakt…

Groot in nederigheid Sterk in naastenliefde Heugelijk in humor Gedurfd in werken Onverstoorbaar in spreken Lichtje in de donkerte Verkoeling in de strijd Even aan je denken is een verademing temidden van zoveel gebakken lucht…