Alle inzendingen over doolhof leven plots

Het doolhof van haar laatste leven Zij geraakte er niet meer uit Wij geraakten er niet meer in Wij hielden zielsveel van haar Dat is wat ons nog bindt Over haar plotse sprong heen…

Je woorden raken me Ze snijden dwars door mijn ziel Het zijn ook steeds de juiste Je bent een woordenkunstenaar Je woorden zetten me aan Tot nadenken over de zinnen Gedachten die ik had verdrongen Verschijnen plots weer daar Je woorden raken me Ik laat me graag leiden Door jouw doolhof van zinnen Zoekend naar de uitgang Ik vind het raar…

Als ik mijn ogen sluit, kijk ik de toekomst in Kinderen die opgroeien, mensen die ouder worden Als ik mijn ogen open, stromen mijn emoties Vreugde, pijn, geluk maar ook verdriet Als ik mijn armen open, sluit ik ze Om geliefden vast te nemen, een knuffel te delen Als ik mijn handen uitsteek, draai ik me Om dierbaren een hand te schudden…

Een doolhof van doodlopende paden waar de uitgang niet te vinden is. Hoog opgetrokken hagen bebladerd uitzichtloos geen weg kunnen vragen alles is hopeloos. Op weg om mezelf weer te vinden omkijken naar niets blik op oneindig. Toch blijkt niets is zomaar verloren ik ben gewoon ik alles uit mezelf geboren.…

Ik loop naar links Niet wat ik wil Hier moet ik uit De doolhof is oneindig Niet voor mij Winnen wil ik Wat is winnen Eerst verliezen En opnieuw beginnen? Rechts of Links? Mijn hart of mijn kop? Doolhof Ik sta in het midden Steeds dichter bij het eind Het begin achter me…

Het labyrint van mijn bestaan verloren zoekend naar geluk ...Nog zo veel wegen te gaan Het doolhof sluit mij langzaam in de uitgang hopeloos onvindbaar ...Opnieuw, sta ik aan het begin Jouw hand, lieflijk toegestoken bleek weer een fata morgana ...Mijn hart, opnieuw gebroken…

Mijn leven is een doolhof Ik ben de weg steeds kwijt Wie zegt me waar ik heen moet In deze drukke tijd. Welk pad moet ik bewandelen Hoe krijg ik men leven in balans Harder werken, carrière maken Dat was mijn stimulans. Maar na heel veel jaren Van luxe, vakanties, stress Besef ik steeds meer en meer Dit is geen levensles.…

Ik huil mijn leven lang zonder tranen en zoek een eenzame weg om door dit doolhof te geraken Telkens vind ik een kleine opening en wil ik gehaast de aarde raken De hemel regent dan blije dagen meer dan ik kan verdragen Maar dan verdwijn ik weer in het klaaglijk geluid van de regenzang en word met elke druppel oh zo bang Ik wil rennen door…

men zegt dat poëzie verblindend is kristal van schoonheid toegankelijk is spiegelt in het water vloeiend in woorden over de ophaalbrug van een gedicht maar soms trekt het als een labyrint door het leven vol vraagtekens bouwt een doolhof van mysteries in de taal en legt een hypotheek van onwetendheid op…

Zullen we dat doolhof met rust laten wat dat gaat toch nooit werken echt, ik zal je nooit zomaar haten maar mijn hart zal de ruimte beperken…

en plots wil je meer meer dan je wil meer dan je kan je denkt keer op keer wat is het hier stil komt er nog iets van zo gaat je leven heel zachtjes voorbij je bent altijd te laat dan denk je even we keren het tij we komen op straat maar je bent wat moe leest liever de krant of kijkt naar tv je komt er niet aan toe je blijft aan de…

Het leven Werd jou ontnomen Heel bruusk Onverwacht Maar bij ons Laat je achter Een heel verhaal Vol herinneringen Nooit Zullen we je Vergeten Je bent In ons hart.…

kan zijn sluiten af om gedachten vast te pinnen op een lijn waar bij het gesproken woord intonatie zich nadrukkelijk manifesteert zijn de leestekens op schrift de leidraad voor interpretatie toch zijn zinnen ook nog gebonden aan de hiërarchie van alinea’s en hoofdstukken zij bepalen met proloog en epiloog de paden die het plot…

in de geschifte luwte zweefde de zeepbel vederhoog en in de kleuren van de regenboog spiegelden wij ons een lieflijk voorjaar jouw ogen waren het licht het zicht tot aan de horizon kleurde met het hoge gras in gouden gloed de lome toekomst gaf jij het sein of was toch al veel eerder het einde plots voorzien?…

't Is meie, 't is meie er jagen kikkers in de vijver kijk… ze vrije, ja ze vrije? bolle wangen: grote ijver.…

stopte mijn hart met kloppen tik tak tik tak de tijd verstreek zonder uit te glijden langzaam kleurde de grijze kamer, blauw vleugels werden vastgesnoerd bleek wat ik tot dan toe geleerd had voldoende om toegang te verkrijgen tot het witte licht opgenomen in een zee van liefde waar ik verder zal groeien tot daar waar sterren…

en dan zo maar uit het niets staat de wereld even stil even maar het verdriet van nooit meer biggelt over wangen van degenen die haar altijd een warm hart hebben toegedragen Nelleke rust zacht…

ben je uitgevlogen ons voorgegaan wellicht van hier waar je sinds ‘56 woonde ging je over in ’t licht nooit meer Maison Kelder gebakjes eten, met jouw verjaardag voor ’t Nieuwe Jaar zal de stilte ooit gaan wennen al voelt ’t voor nu wel heel erg raar…

Plots was 't alsof ik maar niet uit een droom ontwaken wou iets me wakker maken wou En kort daarop weer het moment dat ik verdergaan mocht in de droom alsof alles bij het heden heel gewoon Maar ook, dat dit juist en het enige echte is waarom nu alles draait…

stap je uit zonder iets te zeggen te hebben aangegeven kwam de dood als een dief in de nacht en zette jouw hart stop heb je hem gezien, gehoord aangesproken dat het jouw tijd nog niet was omdat het leven nog veel te veel moois in haar droeg of bleek hij meedogenloos snoerde hij jou de mond nog voordat…

de kleur van het behang gisteren goed voor discussie vandaag van geen belang…

Steeds maar weer lopende in cirkels, in dat doolhof waar geen eind aan komt en waar het begin van zoek is; verdwaald in het doolhof van eenzaamheid. Koortsachtig zoekende naar een uitweg, een zij-route of rustplaats ... maar niets van dit blijkt te bestaan daar, daar waar ik ben, helemaal alleen.…

ik heb bemind in armoede van hebben en groeipijnen van zijn liep vaak verloren in de doolhof die het leven als verleden tijd in gedachten achterliet in ouder worden kwam eindelijk de rust wat ik heb en wie ik ben vloeien naar een nieuwe morgen als een bron die naar de monding vliedt…

het woord grensoverschrijdend boers gestampt uit de losse grond is een gevaarlijk woord dat doet lijden komt nu wel vlot uit ieders mond alles is nu plots grensoverschrijdend woordjes zoals ”onnozelaar" of "Janet” men krijgt schrik om ze nog te schrijven laat staan ze uit te spreken, wat een smet grensoverschrijdend voor mij nu…

Met ogen dicht het blauwe licht met vele zwemen groen het licht wordt geel langzaam meer oranje dan bijna doorzichtig roze kijk in de zon die warme bron alle schaduwen voorbij je wilt ze openen zonder te verbranden maar durft het nog niet aan…

Dwalend door mijn woorden In de doolhof van mijn brein Onderbrekingen die mij stoorden Door de weg verloren te zijn Ergens zal toch mijn doel wezen Een einde na een zwaar begin Gaande weg is mijn hoop gerezen Ga ik zingend het paradijs weer in Laat mij mijn rug dan rechten Voorwaarts door die doolhof gaan Hindernissen voor mijn voeten…

door de beslagen vensters van mijn geest zoek ik naar vaste vormen naar waarden en normen en hoe het is geweest door de bestofte kamers van mijn hart dool ik door honderd hoven van onwetend naar geloven en voel mij zo verward door de bedauwde draden van het web verstrik ik in hersenspinsels van waarheid en verzinsels en verlies…

op een dwaalspoor heeft gezet Zoveel paden en zoveel wegen Zoveel kruisingen kom ik tegen En alles schijnt mij onbekend 'Van waar kwam ik toen toch aangerend' Omzwervingen waren er velen die nu wéér mijn oogmerk stelen om het voor elkaar te maken op de juiste weg te geraken Maar alles wat ik tegenkom vergrauwt in muren rondom De doolhof…

ik hoorde je lach langs de lichtgroene heggen fluisteren op de vlagen van wind en soms zag ik het zwart grijze haar van een schim verderop daar zat ik weggedoken zwaar ademend met kloppend hart oren en ogen wagenwijd open om jou te traceren in het doolhof waarin wij echt verdwaald waren maar jij zweeg ik keek naar opvliegende…

Ik hou inderdaad zielsveel van jou, maar wat voel je nu eigenlijk voor mij, Je weet dat ik je alles geven zou, nog steeds, na 7 maanden aan je zij. Weer heb ik een hele dag nagedacht, over hoe het nu verder moet. Bedacht me steeds hoe je lacht, en je blik na een knuffel, zo zoet. Ik heb de hele dag in doolhoven gedwaald, om jouw liefde…