Alle inzendingen over dreef

Leeggeveegd de dreef tevergeefs blaast hier de wind populieren kaal…

Identiteiten op dreef. Gebrek eraan doet lijden. Leugens leven soms een leven lang. Halve waarheden doen vaak voortijdig scheiden. Eerlijkheid is een schoon streven. Maar wie durft zo zijn hart nog te geven. Als de basis voor een symbiose ook het sluitstuk kan zijn van de negatieve neurose.…

De kamelendrijver Dreef zijn kamelen tot wanhoop Slappe bulten kregen ze ervan Lekke roeiboten werden het, De schepen der woestijn Wolken dreven over Foetussen dreven af En de kamelendrijver Dreef door Door en door Bij iedere temperatuur…

Eindeloos leek de dreef van herfstige kastanjelaars in de mistige oktobermorgen. De grond lag vol blaren. Wij stapten daarin majestatisch en speels. Het geritsel drong door tot de wortel van al onze zintuigen. Links was het blinkend water en statige zwanen staarden volkomen bewegingloos naar hun spiegelbeeld.…

Ik dreef in de zee van jouw ogen, ze loodsten -- mij jouw haven in.…

Drie futen drijven vanzelf mee met stroom en wind, slapen ongestoord. Eikenloof hangt dof, glanst opeens; dat geeft trek in een hap boerenkool! De mestkever kruipt over een mierenhoop, wordt betast... Overleeft!…

Er dreef een poedel voorbij de kale kimmen van het alpenland.…

Ik schreef letters, schreef-, Maskeerde maskerade, -loosde woorden en dreef Mij naar zelfblokkade.…

Zo klaar was lang niet meer het water van de gracht er dreef een zwaan zo wit als had zij het kasteel gepacht…

Eens in de buurt van Portugal Dreef er een kwalletje bij de wal Die vroeg zijn mama: "Lijk ik op papa?" "Ja", zei zij "je wordt net zo'n kwal"…

ik verdwaal in mijn gedichten terwijl je deze leest in plaats van te verlichten verzwaren zij mijn geest ik voel mij langzaam zinken terwijl ik altijd dreef ik zal nog eens verdrinken in alles wat ik schreef…

Een geur van hars een tapijt van naalden een dreef vol plassen een beukenhaag van hoog karaat een miezelregen een krasse wind een schuur van tijd en niets van haast…

Het over de brug gegooide dreef langzaam uit zicht lang genoeg was het gedragene meegezeuld plots verbrak zon de stilte er bloeide 'n glimlach…

Het nieuws viel In de zee, Dreef even En verdween…

Betrekken van vroegere kamers Vertrekken van een jong verleden Zeer lang rekken om te merken: Steeds meer op dreef met haltes Trekken op de snelweg naar oud…

Walging overvalt me keer op keer als ik denk aan de perversiteit die jou dreef. Want verrot is het gedrag waarmee jij de stoornis van je ziel verried. Maar ik leef ondanks…

Twee hondjes waren uitermate speels en deden uitgelaten 'n spel waartoe de lente dreef. Ze waren na een dartel hollen vrolijk aan het rollebollen: 'n rolmops en een wentelteef.…

Al zolang ik leef Ga ik graag over de schreef, Dan ben ik pas goed op dreef. Want wil je volop leven, Zul je vaak moeten overschreven, Een mooie schreef Is waar ik voor leef.…

jezus dreef ze uit nu zitten ze in banken zich rijk te slapen Een interessant interview met Joris Luyendijk in TROUW prikkelde mij tot bovenstaande haiku. Zie http://bit.ly/1HOswe6…

het laken dreef als een ijsschots over mijn bed zo helder zag ik hoe het nog even was en hoe het worden zou boven droomden kinderen het kleine grote leven stille tranen vinden alleen de weg…

ze hielden elkaar gezelschap de zandstorm kleurde de lucht geel een smalle zee dreef hen voorgoed uiteen ze dansten verlangend het water tegemoet ze waren twee koningskinderen…

Ik vond je onder sijpelende rotsen naakt in weerloosheid stilte schreeuwde wind tot huiverende golven en ik reikte verder dichter tevergeefs je dreef als tanend schuim traag over zee…

Zo kalm als op een vlot van helderheid en rust, gelegen op mijn rug dreef ik de ochtend in, het ochtendlicht, land, lucht en water waren één en zonder dat er van hun eigenheid maar iets verloren ging. ------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 2011.…

Daar, over de Duitse grens Voel je je een ander mens Je komt er aardig op dreef. Ik was er steeds maar even, Tekort om te blijven kleven.…

Daar zit iets binnen in mijn borst, Dat volgt mij overal, Dat dreef mij uit het ouderlijk huis Langs de heuvels en door het dal.…

ze draalde op het kruispunt in haar hand de vogelkooi voor de vergeten vogel het was bijna ochtend in de donkere vijver dreef een rozenknop ze dwaalde af met open ogen verdween ze acher de pieken van het gebergte…

bewolking dreef voor de zon opdat zij nooit meer schijnen zou nooit meer je oogopslag noch je lieve warme glimlach de hemel huilt haar wolken leeg nu je bent weggerukt de leegte immens…

zij kon leven in de dode zee vormde zich uit zoutkristallen bewoog met zeeniveau dreef op het watervlak tot ze verdampte met regen en wind mee op voeten geland langs de vloedlijn blijft zij gaan zoekend naar een hand…

zo zal het nooit meer zijn helaas langzaam dreef de tijd een wig tussen onafscheidelijk en houdbaarheid…

Ooit dreef er in de Nijl een biezen mandje. Toen dacht de dochter van de farao: Daar ligt een kindje in, dat hoort niet zo; Ik help die arme vondeling een handje. Maar uit de mand weerklonk een luid gekrijs: “Laat mij met rust! Ik ben op wereldreis!”…