Alle inzendingen over dwarrelt

dwarrelt sneeuw als hij aan de voet van de duinen uitademt op het vlakke laken rust maanlicht dwarrelt sneeuw die milde nacht…

Lucht en wind zijn nu hun domein geen stoppen of stilhangen het dwarrelt onbezonnen.…

er dwarrelt nog goud op takken sluimert naaktheid in haar nevelkleed…

Verlegen dwarrelt in dit seizoen tot de grond het blad eindeloos.…

Bloesem van bomen dwarrelt neer als confetti het is weer lente.…

Een rood blad dwarrelt als de stilte voor een storm en verlaat de straat.…

Nooit meer schrijven Stoffige inkt uit het verleden dwarrelt als rook in mijn neusgaten Het prikkelt Vage excuses vermengen zich met mist van opties Ik zou nooit meer schrijven Verse woorden vormen zich op het papier onwennig De muze slaat me keihard in mijn gezicht alle stof dwarrelt Het prikkelt…

ik ontwaak kijk verbaasd naar het eind van de nacht iets dwarrelt zacht in eerste blik raakt glinsterend het licht kaatst en zet vaart verdwijnt abrupt flitst even later weer terug waar het speelt langs muren en grachten naast mensen die verrast op de tram staan te wachten het proeft en ruikt naar anders en nieuw vandaag is…

Speelse, zachte dons dwarrelt in onze harten liefdevol gestoei…

Traag dwarrelt een blad en valt in een tuin van herfst die zich bruin schildert.…

Liefde houdt ons jong, ze dwarrelt steeds om ons heen – bloesems in de lucht.…

Blad dwarrelt omlaag groen is veranderd in bruin eens dwarrel ik mee…

Rust daalt neer Stof dwarrelt op Mijn verlaten ziel Bewoon ik weer…

Een blad valt niet het dwarrelt zoals ook jij het is, volstrekt niet logisch omlaag te vallen zo vond je mij…

Gouden blad in de wervelende wind Als een kind zo verwonderd Dwarrelt zij daar zeer gezwind Een zomer lang heeft zij van vrijheid durven dromen Alle winden meewaaiend Welnu is de grijze herfst gekomen Precies zoals een jaar geleden Heeft de oude eik haar afgestaan Vreedzaam dwarrelt zij naar beneden Klaar om nogmaals dood te gaan……

Heel soms dwarrelt mijn gevoel als een vlinder met één vleugel en vecht het in de lucht zonder te vallen soms…

je dwarrelt rond in de stilte ik vind er woorden een sprakeloze spiegel die wacht op een stem ik kan niet zwijgen jij bent mijn hoop…

Stormachtig etmaal waait de wind rond dwarrelt blad tot de juiste koers als vriend tot de horizon in het rijk van paradijs.…

wikkend en wegend dwarrelt het blad naar de grond de hechting voorbij het blijft daar liggen voor zolang het duren kan dat is het leven of is het de dood…

gisteren lag het nog verloren op de grond het iets te vroege blad nu sluimert het in de roman die ik aan het lezen ben en dwarrelt ruisloos mee van boek naar boek…

berijpte ochtendbries knispert laatste blaadjes herfst dwarrelt weg winter claimt ijzig de tijd tot krokusbloempjes je kleuren…

Nee heus... er is niets van gelogen al dwarrelt het voor mijn ogen: waarheen ik mij ook kantel mijn zwarte, wollen winterjas draagt vandaag een witte mantel…

narrige herfstwind rukt poster: NAZOMERFEEST los van een plakzuil woorden fladderen vluchtig vallend boomblad dwarrelt mee Tanka…

een stroom aan wensen dwarrelt vanuit de hemel naar benee deze zijn niet om te behouden maar om te delen met degenen die een leemte ondervinden deze op te vullen met liefde van hen die hier zo worden gemist…

Het dwarrelt het scharrelt door de lucht als een zucht en dit alles zo smetteloos wit…

tussen kierende gordijnen kaatst de zon stof dwarrelt stenen in het hoofd vervloekend leven zwelt de kater nee voorlopig even geen kopjes meer…

Een blad dat dwarrelt van een tak. En bij het vensterraam een kaars die langzaam opbrandt in alle rust met weer even jouw gezicht. Hoewel de liefde al lang is uit geblust.…

Als een tedere ademhaling dwarrelt de sneeuw: zonder haast, blank en geduldig. Volhardend in dit teder vallen, niet kwetsend, maar vol erbarmen. Als een tedere ademhaling de sneeuwklokjes groetend en beschermend.…

evenals gisteren liggen ze daar onaangeraakt naakt heel zachtjes dwarrelt er stof overheen, al doet dat niet vergeten waar die sleutels eens voor stonden een vriendschap die eindig bleek…

zelden ben ik lichter dan gewicht laat ik witte plekken leeg wordt mijn zwijgen taal boven licht en leegte dwarrelt stil de rode draad die me zeldzaam verbindt met wie ik ben…