Alle inzendingen over echo - niemandsland

iets als: ik ben verloren de echo van haar voetstappen zal zich vannacht laten horen…

Dagen vallen onder zijn magere benen, gedachten struikelen in een niemandsland. Een verweerde grijns, pijnigend vanonder een vaag gelaat - enigszins bedwelmd door vage illusies - galmt in de uitgestrekte ruimte: echo, oh, wie ben je en waar ga je heen?…

Zeg ik welnéé, ik was vandaag in Niemandsland, verder niks, het was héél gewoon?!…

goedheid weten die overwint of altijd zingt maar ben versleten Nooit de waarheid zeggen die prachtig klinkt of zachtjes zingt maar verdraaid uitleggen Nooit de luchten kussen die strelend waaien of liefde zaaien maar mijn warmte blussen Nooit meer in mijn eigen land die mijn liefde wint of mijn ziel bemind maar voor altijd in niemandsland…

Voorbij de grens van dit nergens Een niemandsland waar zij wonen wil In een verloren omhelzing, ergens Waar ik mijn gevlei verspil Aan haar slurpende ziel Als een behaagzieke randdebiel Vastgepind aan haar vel Gevangen in een zeepbel Wiegt ze mijn spinsels op haar deinende borst Ze bijt speels en spottend in de duim In de badkuip, in het…

ontvang de geschenken die ik geven wilde als kind maar sta mij toe aanvaardt de gebreken van de tijd ik heb gewandeld in niemandsland de geest gereinigd het boetekleed gedragen en om de dood geweend mag ik binnentreden in jouw huis van vrede en vergiffenis…

nergens Een grens te bekennen Stad of dorp bestaat Niet meer - alleen Bergen nog en oceanen Onderscheid ik, en verder Helemaal geen leven Meer - zelfs de vogels Die mij tot zover Vergezelden zie ik Niet meer - aarde Die weer woest en Ledig geworden is, Terug bij het begin Zoals ze ooit uit Niets geschapen is - Eeuwig niemandsland…

Beneden lijkt alles onbewogen in de nog onbewerkte grond, evenwicht in een verzwegen landschap, broosheid tekent halo’s rond de zonneogen, die aan het licht willen ontsnappen, met deze aanhouder wint de grond aan eigen dankbaarheid, dat kind met haar oneindige dromen zijn onze tolk waarop de tijd zich opricht, waarvoor het prikkeldraad…

Een klein stukje land waar het veilig is Na een avond Halloween besef je wat dollen is En wat de werkelijkheid is wat hier geschreven staat Daar laat ik veel Halloween achter maar ook van heel veel waarde Ik hoef geen wedstrijd te winnen geen gat te overspringen mezelf hoef ik niet te bewijzen En daarom zeg ik genoeg geouwehoer in niemandsland…

, hopend op het verbeelde stipje weer aan de grenzen van de horizon verschijnt, uit de nevel zichtbaar in het brein tot weer in een volgend niemandsland, waarin iedereen naar hartenlust kan dwalen en in de anonimiteit verdwijnt.…

Om, als ik je gevonden heb, te zeggen; het is me menens Nooit zal ik je meer uit het oog verliezen De hemel wil ik binnengaan maar mist onttrekt voortdurend het zicht Ik lijk te verdwalen in een niemandsland Maar de echo van mijn stem zal jou bereiken En Jij, Jij zult mij leiden Want Jij bent het licht van mijn licht…

Levenloos ligt de zwaan langs de snelweg, de buizerd dwarrelt in cirkels naar beneden. In de verte vlucht een ree. De prinses is gestorven. Aan de muur, naast de kast waar de verzonnen namen zijn opgeborgen, hangen keurig ingelijste verwijten. Herinneringen vergelen als kranten in de zon. De prinses is gestorven. Als scherven van beloftes…

De zomeravond zingt zichzelf in slaap de demonen dansen als muggen boven het water waar ons spiegelbeeld gezonken is. In de zacht zuigende modder lig jij lig ik omarmd door de troostende ranken van een waterplant. Opnieuw gooi ik een steen - zag jij hoe sterk ik was? - minder verder zinkt hij doelloos naar de bodem. De brandnetels…

Wij wonen in niemandsland Verdreven van huis en haard Is de uittocht al eeuwen oud Op zoek naar brood en water Wonen wij in niemandsland Zoeken heil en verlossing Zijn onze geliefden verdwaald Mijn moeder, mijn zuster Mijn vader, mijn broer Wonen wij in niemandsland Knielen neer in vreemde oorden Smeken om genadebrood Wachten in…

Aan de grens van niemandsland wachtte ‘t eenzaam mij reeds op Al gauw kreeg pijn de overhand in mijn keel kiemde al een prop ik was in niemandsland gestrand Over de rand van niemandsland leefden het eenzaam en ’t alleen In het trieste huilden zij constant sinds bij hen het licht verdween droegen zij alleen een rouwrand In ‘t centrum van…

In het diepste van de rivier vermengt met het zand, mee stromend misschien naar niemandsland. Herinneringen, diep opgeborgen. Gevoelens misvormen de rivier. De oever loopt over en brengt ze niet naar hier. In mijn niemandsland sta ik nog te wachten tot het mij bereikt.…

Hebt gij de Winterreus gezien De koning van het Noord? Hij is zeer oud, en stijf en stram; Gestopen stapt hij voort. Bij klare dage, schijnt hij klein En duikt zich als een dwerg; Bij duistre nacht vertoont hij zich Veel hoger dan een berg. Wit, sneeuwwit is zijn lange baard, Zijn schedel kaal en bloot; Zijn ogen liggen diep en dof Als…

In 't niemandsland daar is 't stil. Daar is geen licht, geen duisternis, daar is geen wens, daar is geen wil, daar is geen bezit, daar is geen gemis. In 't niemandsland daar is 't stil, geen vrede, geen oorlog, evenwicht. Daar is geen hemel, daar is geen hel, geen God, geen duivel, niemand in 't spel.…

Dus u bent een niemand in niemandsland? Ja want ik ben een niemand door niemand ooit gevonden in niemandsland. Dus u gaat door een niemandsdalletje heen naar niemandsland? Ja ik eindig in een niemand omdat ik nooit geprobeerd heb een iemand te zijn. Heeft u ooit verzocht een iemand te spreken? Nee ik sprak alleen ook met niemand.…

Door diepe dalen weerklinkt in jouw stilste lied een verloren stem.…

aarde Ik leg mijn lichaam neer in't water en geniet van de streling van tederblauwe druppels Ik leg mijn lichaam neer in de wind en vlieg mee met de vrijheid van een helderwitte zwaluw Ik leg mijn lichaam neer in jouw herinnering en begrijp de grijze breekbaarheid van jouw liefde Ik leg mijn hart neer in het jouwe en bewaar de echo…

ik stond daar en sprak zo maar woorden die kwamen ze bliezen zich gewoon naar buiten iets wat ik niet had bedacht en zeker niet na kon fluiten ze klommen kennelijk omhoog kaatsten in het licht van ogen; de echo van jouw ruimte ik doe maar wat laat gaan dat komt voel me niet bedrogen jij wel?…

ja het doet ertoe wat komt en blijft hangen als avondlicht de lange aftiteling van een gedicht het naspel waarin je verschijnt en langzaam weer verdwijnt het eind van de dag de echo van het licht een laatste oogopslag…

De echo van je verleden komt altijd terug…

Mooie beelden aan me voorbij zie komen dan is het net of ik een echo hoor klinken met bekende stemmen uit een ver verleden ze komen mee op de vleugels van een vogel die wordt gedragen op golven van de wind ik vang ze op voel me weer even: een kind.…

ben doodop mijn geest doolt door het niets murw geslagen kom ik ten ijs stuurloos de kilte trotserend onder mij het donkere niets krakend en steunend hoor ik met beangstigend geluid de echo het verleden peilen met onder elke bladzijde mijn paraaf... Elinora, 22 december 2010…

geuren zoet komen tevoorschijn vanachter een muur Zij die deze nacht de tekst godzijdank waarachtig leest Tussen ruimtes ligt een verscholen tijd centrum in dit labyrint maakt eindelijk vrij Pretogen breken kettingen en keten en niemand die nog lijdt golven breken een laatste keer in het onderbewustzijn vanaf vandaag vliegt enkel nog een echo…

Stoffelijk niet van deze wereld verankerd in hart en nieren levendig in volle weerbaarheid, geen diepe smart, een sterke eigenheid valt niet uit de toon onmiskenbaar consequent voorafgaand aan een zekere dood ontsproot zich het dichterlijk talent een eigenschap waarvan iedereen genoot waarin een creativiteit wordt herkent had hij niets…

Ik hoor de echo van het heden Die mij vertelt wat ik nu moet doen Maar ik zie ook een schaduw naar het verleden Die mij herinnert aan wat ik heb gedaan De echo is luid en duidelijk Hij geeft me richting en kracht Maar de schaduw is zacht en vaag Hij maakt me soms angstig en zwak De echo en de schaduw zijn beide deel van mij Ze vormen mijn identiteit…

vlammetjes opkomend uit de rood smeulende gloed hun dansjes maken dan even rust weer oplaaiend tot hun brandstofhonger eindelijk is gesust soms gaat het fout dan knettert en sist venijn het gebrek aan voedingskwaliteit loeien grotere tongen sproeien vonkenregens ongecontroleerde hitte tot de spikkels stikken in het verboden niemandsland…