Alle inzendingen over egel

het regent op de snelweg er ligt een egel op de snelweg een plas bloed en heel wat stekels op de snelweg egels zijn niet zo snel weg…

niet langer in z’n mand deskundig werd zij stuk gereten en daarna smaak’lijk opgegeten een andere egel uit Den Bosch die draagt haar stekels nog steeds los ze wapperen naar alle kant dáármee is dus niets aan de hand…

Stekelige bol Bescherming tegen gevaar Onderhuids gekwetst…

Op een mooie lentedag, bleef mijn blik vastgepind, op een puntje in mijn tuin. Het groene tapijt, geurde naar opdampend lentewater. Het puntje trok mij aan, zodanig dat ik niet meer kon blijven staan. Met mijn blote voeten, over mijn groene lentebedekking, kwam ik behoedzaam dichter. Jaren geleden, had ik dat puntje ook al eens opgemerkt…

kersen strooi ik in je hand abrikozen doen je blozen het zomert vinnig in het koren ik zie een egel sluipen uit een voor een akkerwinde siert je oor je lach krult in je blonde haar vol belofte als een korenaar.…

je moet er even bij stil staan als je hem ontmoet hoe hij bij de oversteek simpelweg niets of niemand ziet en al bij voorbaat van de kevers aan de overkant geniet…

alweer éen van die dagen dat ik een omgekeerde egel ben mijn stekels beschermen niet ze prikken diep in mijn vel wegkruipen onder gebladerte helpt dan niet voor de pijn elke centimeter van mijn lijf voelt nu rauw doorspiest…

Een egel die, gestart te Smilde, naar Hindelopen lopen wilde, zeeg halverwege in elkaar met een aanmerkelijke blaar. Ach had ik, hoorde men hem snikken, maar iets om die mee door te prikken.…

spitsneus kraaloogjes stil stekelig opgerold en plots verdwenen…

Daar in de groene heg Geen auto die voorbij rijdt Op deze stille weg Maar soms dan komt er toch een En ziet men dieren niet Dat zag ik meer dan eens al Niet iets dat je graag ziet De egel is nu veilig Hij gaat op slakkenjacht Wij lopen naar ons huis toe Rust in de zomernacht…

angstig elk buiten negerend rol ik me bottenkrommend tot egel…

Nieuwe boom zoekt onderdak, net als de egel hebben ze al acht jaar lang vertraging…

Er was eens een egel in Ede Die erg in zijn jeugd had geleden Niet dat men hem sloeg Of uit het hol joeg Er waren steeds stekeligheden…

In de schemer zit nu een kleine egel met zijn mooie stekels eenzaam in het gras. Het gras wacht op regen. Geen takje beweegt er. Luister naar de merel, hoog op ons dak. Avond vol verlangen. De maan maakt zich klaar voor de nacht. In de avondschemer komt strakjes onze egel nog een egel tegen, liefkoost haar vacht.…

Kleine egel, bol van angst, schuifelt heel voorzichtig langs. Zijn bestaan is marginaal. Maar zijn stekels die ik zie, prikkelden tot poëzie. Metaforen, maar voor wie?…

Zand leeft van waaien De bomen tonen van binnen de aarde het groen Aan zee drinkt land los schuim, een witte egel, hunkerend, stekelig.…

Oh, hoe schoon is de natuur met een eland aan de muur egels op het macadam het vosje van ‘n kakmadam een bladluis op een kunststofplant een eendagsvlieg met maandverband Oh, hoe schoon is de natuur…

het blad verzamelt zich op stille plekken, vormt zich, blijft aaneen vermaakt zich met een buitenkant in het binnenste schuilt een egel slaapt er een nacht, neemt dan de hongerige luizen met zich mee…

Eén egel is geen egel: de grootste, roodste wangt aan de kim, ontstekeld en geplet maar al te vlees als gras. Er rijst een roep om naderstaan, vergrijzender der laatste dagen. Rouw niet om levenden, uzelf incluis. Verwachte neerslag van liefde laat niet eeuwig op zich wachten; is uw paraplu niet al bewolkt?…

van tegenspraak en wordt geleid langs zwarte schapen die aan de schandpaal staan te blaten de egel zoekt geen macht zijn stekels zijn voldoende hij leeft in de natuur op eigen kracht en lacht de mensen vierkant uit hun evolutieklokken hebben al geluid…

Ik ben weer uit mijn schulp gekropen heel traag als een slak verken ik mijn omgeving als een pas geboren egel tast ik alles voorzichtig af ik ben nog zwijgzaam spreekt iemand mij aan trek ik mij weer terug in mijn lichaam.…

Ik ben weer uit mijn schulp gekropen heel traag als een slak verken ik mijn omgeving als een pas geboren egel tast ik alles voorzichtig af ik ben nog zwijgzaam spreekt iemand mij aan trek ik mij weer terug in mijn lichaam.…

Nog eerder zou ik met een egel vrijen of ging ik met een wrattenzwijn van bil, liet ik mij pijpen door een krokodil of zou ik vreemdgaan met een korf vol bijen, een tongzoen geven aan een waterbuffel, dan dat ik ooit met Geert of Rita knuffel.…

En de egel diep in slaap als de kou komt hoef je niets. Dan breekt het grote wachten aan zij hoeft zich alleen nog maar te verheugen Op de allereerste bloeier van het jaar de hazelaar.…

Wuift de wind mijn zorgen weg nu ik op het naaktstrand beschutting zoek achter gedoofd vuur ik pluk een pen uit stekels van de egel die zich oprolt in mijn keel en mijn woorden smoort voetschilder zal ik zijn in alle stappen terug.…

Langzaam gingen de luiken dicht gelijk 'n egel, stekels op en zo verborg ze haar gezicht in haar handen daar vertrouwen was beschilderd rennend in een cape met capuchon was hoe ze zich nog buiten vertoonde maar groeten, deed ze niet weer daarvoor was het bos te donker…

Nooit boven het maaiveld Mijn nek willen uitsteken, Liever onzichtbaar voor Het dodelijke maaiblad Ongezien het leven door, Ondergronds, blindenbril Op mijn neus, mocht ik me Al in de buitenlucht vertonen - En toen ik alle moed bij elkaar Geraapt had om toch bovengronds Te gaan, mezelf als egeltje voorgedaan Zachtjes vooruit, snuitje…

Geduldig wachten wortelstok, zaad en bloembol; slapen vleermuis, korenwolf en egel in hun hol; in stilte groeit het lam in de ooienschoot; enkel het sneeuwklokje geeft zich voorzichtig bloot.…

Het houdt niet op, veel egels worden ziek Abcessen kwellen hen en vormen wonden De egelstand verslechtert, eeuwig zonde! Bij zulk triest nieuws denk ik melancholiek: Ach, schreef Kees Stip opnieuw een egelfop Dan knapten deze diertjes zó weer op…

. ------------------------------ uit: 'Waar de egel gaat', 1995.…