Alle inzendingen over eigen stem

wat is een mens nog waard schimmig wezen van zichzelf oorverdovend doof voor dood gewoon leven niet gewoon stemt hij af op valse tonen die gewelddadig zuiver klinken zijn eigen stem niet hoort uit vrees stilte te begrijpen…

Te lang bleef hij stuiteren door een klein wit pilletje met een eigen willetje hoort nu stemmen fluisteren in talen die hij niet verstaat behalve dan die ene zijn eigen stem, die vraagt: hoe kom ik hier weer uit?…

Het gevolg was dat ik de uniekheid in mijn eigen stem verloor, maar door weer op zoek te gaan naar mijn eigen stem, heb ik leren doorzetten. De stemmen overtuigden mij niet meer, maar vormden de basis in mijn drijfveer. Met veel vallen en opstaan leerde ik zelf kleur te geven aan de puzzel die ‘het leven’ heet.…

woorden een stem donderen over het aardvlak adem het leven van de sprekende dichter ik acht mij veilig hier achter mijn schutting onder bitumen platen oorverdovende schijnbare litanie ik herken plots mijn eigen woorden… mijn eigen stem… mijn eigen adem… mijn eigen leven… zo uit het al een ander gewicht aan de woorden van mijn…

Nu hij zijn klacht verteld heeft, snap ik hem: Hij hoorde in z'n hoofd zijn eigen stem.…

Het is de weg die tot mij spreekt, in monotonie van witgestreepte morse trekt hij banen in mijn hoofd als eigen stem door velden galmt. Van dat alles herhaling is zonder einde. Reizen zonder bestemming. Bewegen zonder doel. We draaien de klok op maar missen de sleutel…

schaduwen worden dieper langs de oevers van het meer ik vraag me af hoe je in open wonden eenzaamheid kan herkennen ik kan niet inademen en ademhalen vlaag na vlaag ik zal weer aan mijn eigen stem moeten wennen het water lijkt bijna zwart zo naakt…

Je bent gewoon je bent gewoon een mens dat is een warm en onontwarbaar wezen en toch kun je gebeuren als een wonder want ik heb je geroepen in mijn slaap ik riep je liefde door eigen honger in de eigen stem ontwaakt zag ik: ik heb je niet gedroomd hier ben je je bestaat ik heb je liefgehad dit is de nacht ik heb je lief ik heb je…

Het is de weg die tot mij spreekt, in monotonie van witgestreepte morse trekt hij banen in mijn hoofd als eigen stem door velden galmt. Van dat alles herhaling is zonder einde. Reizen zonder bestemming. Bewegen zonder doel. We draaien de klok op maar hebben geen sleutel, en waarheid woont waar wij net waren.…

dat het jou zo moest vergaan je onderdoor zou gaan jij die alles in woorden verpakte woorden en waarheid verhakte je hield van de klank van je eigen stem het krassen van je zwarte pen nu je niet meer uit je woorden komt gevangen zit in de diepte van je mond dat het zo ver zou komen met jou...…

Het is niet fijn Alleen maar pijn Een nutteloos gevoel Is dit nu mijn doel Kan ik voor niemand meer wat betekenen Je kunt nu even niet meer op mij rekenen Dat is wie ik nu ben In mijn hoofd hoor ik mijn eigen stem En pep mijzelf weer op Roep kwaad tegen mijn lichaam het is genoeg stop Nu moet ik steeds stil staan bij wat ik doe…

Het lot heeft een eigen stem. Het kan met geluk jouw kant oprollen met hoge ogen. Het benadrukt dan met klem; hoeveel van die ogen jou in de toekomst graag gaan mogen. Er zijn zes vlakken van een onomkeerbaarheid. Een mogelijke optie in de toekomende tijd. Ze tonen het beeld van die vrouw op de kaart.…

In de diepte tekenen zich dingen ogenschijnlijk verborgen haarscherp af, blijkt het hart zich bezwaarder te zingen dan eigen stem er tekenen aan gaf. Groeven van pijn, zelf opgelegde straf, eigen falen krast er sporen van schuld, zwarte dagen, een overvraagd geduld, opgeklopte eisen aan prestaties warme wensen, verlangens onvervuld.…

Hij zingt een liefdes melodie maar er is geen adres hoort in zijn eigen stem woorden die vals klinken op een kromme notenbalk eenzame tranen glinsteren met de zuiverheid van diamanten maar te ruw om mooi te zijn er moet geslepen worden gepolijst gepoetst dan kan ik je helder zien jij je geheimen voor altijd prijsgeven door te leren…

donkere wolken pakken zich samen de lucht kleurt bijna zwart je weet dat je een keus moet maken het wordt duister rond jouw hart luister niet naar jouw omgeving niet naar haar en niet naar hem ben eens wat liever voor jezelf luister nu eens naar jouw eigen stem ben niet bang voor die beslissing hak die knoop door verzamel al…

Nieuwsgierig naar hetgeen ik aan zal treffen hoor ik mijn eigen stem verheffen bij het zien van deze strijd. Is het verblijf van marter Steen nog niet verleden tijd? Al eerder troffen wij een eendenei. Vol afschuw ruim ik veren van een sneeuwwitte duif. Wanneer ik mij voorover buig denk ik niet echt aan vrede.…

Want waarom zou ik de roep van Uw stem beantwoorden, in een wereld die Uw stem niet herkent? Liever dan dat, klimmen wij zelf op de kansel om onze eigen stem te verheffen. Ja dan hebben we het maar wat graag over U en wat wij van U denken. We verheffen onze stem alsof we U nog nooit gehoord hebben.…

Jij kleine slaper met je stille ogen De lente is je vriend Sprankelend zijn je dromen Jij wilde vogel met je schalkse lach Onstuimig in je zomer Krachtig in je vleugelslag Jij mooi mensenkind met je eigen lied Helder in de herfst Zoekend naar je eigen stem Jij lieve, kleine engel Als sterren in de winter Meedragend in mijn hand…

Ik hoor mijn eigen stem weerklinken waar ik woon in de schoot van de bergen Ik kan springen en draaien luidkeels zingen en zwaaien naar jou aan de overkant Van je hieperdepiep van je hopperdepop lievelievelottelot Kom je klopperdeklop met mij klikkerdeklak een middag spelen?…

In de wereld van mijzelf, kijk ik met de ogen van mijn hart en luister naar mijn eigen stem. Een weten in mij sluit de ogen van verstand en voel ik wie ik werkelijk ben. In de wereld van mijzelf, besef ik hoe ongrijpbaar gedachten kunnen zijn en breng het denken zacht tot rust.…

Dezelfde toon herhaald tot in den treure, en dat dan 'vormvastheid' noemen, of 'een eigen stem', dat soort gelul. Nee daar hou ik niet zo van. Geef mij dan maar het favoriete snoepgoed uit mijn jeugd. De toverbal. Je zuigt en zuigt maar, telkens komen er andere kleuren te voorschijn en voor je 't weet, heb je helemaal niets meer.…

Dezelfde toon herhaald tot in den treure, en dat dan 'vormvastheid' noemen, of 'een eigen stem' dat soort gelul. Nee, daar hou ik niet zo van. Geef mij dan maar het favoriete snoepgoed uit mijn jeugd. De toverbal.…

Je moet jezelf horen praten, anders besta je niet, je eigen stem laten horen, zo voel je de leegte niet, niemand raakt je, niemand kraakt je, zelfs niet op je oude dag, je zet de leugens, het bedrog voort, zet een masker op voor iedereen, alles voor dat greintje aandacht, waar je op teert en van leeft, en je weet niet, dat diegene die…

Moest hij die niet hebben zou hij zelfs schrikken van zijn eigen stem. De simpele gesprekken met de weinige levenden laten het trage nieuws doorsijpelen. Er zijn steeds meer doden van zijn leeftijd. Hij voelt zicht eenzaam. Verpakt in zijn huis vol herinneringen.…

Geen mens hoort de klank van mijn eigen stem en wat ik zeg blijft het armzalig verslag van het binnengesprek dat ik eindeloos voer, en ik herken mij niet in het tegenwoord. Maar soms als ik schrijf en mijzelf vergeet komen woorden die zeggen wat ik zocht.…

stem zingt weer een zang door jouw bekoorlijk kwelen…

Ik keek uit 't raam stond aan het lange aanrecht in de keuken en zag de zon in de gekleurde tuin de kippen hoorde ik de stilte achter dijk zo vast de klei en slijk zo dicht hier achter geen mens voorbij, alleen de stem uit 't boek dat 'k las mijn eigen stem en foto's van bollenvelden hier vlakbij ik apte ze naar hem en toen ik iets terug…

Hun eigen stem maakt ze tot woordjunk, de drempellozen hebben de halve wereld; verbaasd mij dat ze ‘n natuurlijke dood sterven, niet halfweg door toorn geveld.…

Kan ook ik even zacht spreken met eigen stem hoe bijvoorbeeld iets openblonk die groet nog klonk, de donkere voorgrond mij werkelijk niet kan boeien mijn gedachten liever met wat nu speelt stoeien. Uren ja zelf maanden en jaren mogen mystificeren kunnen ons verrassend over andere zaken iets leren.…

Wanneer ik je riep, hoorde ik jou roepen; boven mijn eigen stem uit. Telkens wanneer ik je riep overstemde je mij met jouw eigen eindelose verdriet. En ik, ...je zag en hoorde me niet.…