Alle inzendingen over en de zee zweeg

nu mijn adem zo sterk de jouwe wordt moet ik wat uit mij geboren is verlaten nog eenmaal zal ik slapen in de duinen en de nacht laten kijken naar de golvende dansers op een wolkenrij uit mijn ogen zal ruimte fluisteren naar de zeewind waarin jij bent gekomen nu mijn stem moet zwijgen zal ik nog eenmaal slapen in de onverwisselbare…

het bleef stil toen ze elkaar in verdergaan begroetten één van hen had moeten spreken maar ze zwegen wilden alleen maar in schuifelende voeten een aarzeling horen die eigen gedachten verwoordden…

zou vertellen Hoe het allemaal voor mij voelt Welk geluk je mij laat delen Wat ik fout doe onbedoeld Wat als ik kon herstellen Beschadigd door onwetendheid Door gemis aan vaardigheden Zo moeilijk om kan gaan met spijt Wat als ik je zou bedanken Voor alles wat ik van jou kreeg Er was nog zoveel uit te praten Als ik niet zo koppig was En zweeg…

Zijn vader zweeg over emotie. Zijn vaders vaders vader zei het evenmin. Hoe vaak stond hij met zijn mond vol tanden als hij wilde zeggen:"Jij bent het die ik bemin. "Ik hou van jou" zie hoe trots hij is. Hij zei het! Hij zei HET Hij staat niet meer met zijn mond vol handen want die liggen in een glaasje naast zijn bed.…

Tree voor tree Ik ga met haar mee Een emotioneel gevecht Ik ga zo slecht Tranen als zee Nee! Is het echt? Een steeg Een wagen Ik zweeg Wij zagen Het is leeg Het duurde dagen……

zijn sprankelende tonen weerklonken in het zingen van de zee tot we stilstonden en zelfs het water zweeg nee, zei hij de maan verdween in tintelende golven droegen tere loopjes ons zwevend in de sterrennacht er was een droom…

ogen en lippen vol gekrast met verraad van een verleden ver gezicht waar maagdelijk kleine vingers werden gefluisterd in een tierlantijnen ledikant toen zijn mond daalde naar het poppenspel van zweterige handen en de geur vond van een onbetreden onschuld nam ze afscheid om wat ze verloor er was geen sprake meer van porseleinen…

er is geen wind er is geen verhaal zo warm als jij zeg je ik woon te ver van zee af om op de golven te drijven de meeuwen te dragen die in je hand wonen en waaraan jij je leven hangt als oude jaren op jonge bloesem ik woon te ver van zee af om me nog langer te laten wiegen door een handvol blauwe dichtregels zo warm als jij…

het was die tijd die vrede wilde maar niet kreeg, dat het huis de luiken sloot, het zonlicht zweeg als je het licht kwam zoeken om de liefdesvrucht te plukken rijpend onder mensenvoeten om een woestijn te gaan bezetten jouw oase te ontzetten.…

In ‘Zomergasten’ zag ik pas Dick Swaab De schrijver van het boek ‘Wij zijn ons brein’ Achter zijn lach hing steeds een grijs gordijn ‘De vrije wil ontbreekt’ zegt blije knaap Bij óns thuis werd het eventjes heel stil De buis ging uit, geheel uit vrije wil…

zolang de europese wereld leeft en, bloedend, droomt de roekeloze droom waarin het kruishout als een wijnstok rankt, ruist hiér de bron, zweeft boven déze zee het lichten van de creatieve geest.' 1939…

Donkere wolken kwamen aan een wind stak op best hard beter nu naar de boulevard te gaan echter voor 'k zover kwam: Werd ik gezandstraald niet gering kijk een uitje op strand met uitzicht op zee Is 1 ding, maar al dat zand waar 'k niet om vroeg was wat ik mee naar huis droeg.…

Hoe hoger je vliegt des te harder je valt zei de spreeuw tegen de merel die net het avondlied had gezongen heb ik de zee het land zien veroveren en het land opnieuw de zee zei de merel tegen een meeuw die over de oude stad vloog, wat ga jij vanavond eten?…

"Val wind", sprak Mozes Yam Suf lang genoeg gedeeld ging de storm liggen…

Ik zweeg toen ik haar schrijden zag en ik staarde haar bewonderend aan Het werd een fantastische zomerdag omdat ik dit moois voorbij zag gaan Zij zweeg doordat ze mijn ogen zag haar ogen blauw en haar haar blond Ze toonde mij die verrukkelijke lach welke ik bij geen enkel meisje vond Ik zweeg doordat ik haar benen zag de gratie; bijna zonde…

Hij dwaalde door de weiden Liep in zeven sloten tegelijk Haalde er oude koeien uit Waar niemand op zat te wachten De boeren zwegen en Schudden hun verweerde koppen Het vee zweeg ook En zwaaide met zijn staart.…

Voor even telde ik mee, ik kreeg nooit de kans nu, onder me de zee, was ik compleet in trance. Ik wilde zingen, schreeuwen van geluk, ik zweeg en keek mijn ogen uit, deze dag kan nooit meer stuk, het was mijn beste besluit..…

nog steeds deint zee…

Toen rezen wij in 't lege duister, En daalden naar de zee omlaag - En voor de golven en haar luister, En bij haar eeuwige gefluister Zweeg in ons mensenhart een vraag -.…

Het is prachtig spul, dit gele gevlochten touw -- Ik ruik retsina.…

rond het torentje van Ter Heijde werd blauw plotsklaps donker pikzwart afgetekend tegen wolken het strand lang breed leeg alles stond stil en zweeg de zee was waarlijk top ik kon nog precies rechtop staan in het zilte ruime sop kleren zichtbaar nog als hoopje storting naar benee met bakken oh heer dat had ik nu weer alles zou straks plakken…

Het woord elfstedentocht was het hele jaar 2019 niet eens uitgesproken Ja..., zwemmend Ik zit met mijn rug gekeerd Zie in mijn spiegel de zee ..heb hem even niet nodig..…

Tussendoor kijk ik naar de tuin, het zou fijn zijn -- als we nu zwegen.…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

O wijde zee en wijdgestrekte stranden, Hoe waande ik dat mijn ziel, wijl liefdeleeg En dor als groene landen die verzandden Mijn leven leek, nu ook voor immer zweeg, Schoon rustloos als uw almaar branden branden Diep in mij de eeuwge tijzang zonk of steeg!…

Wij zijn als het strand en de zee: jij gaat nooit weg – en ik kom terug.…

een lied blijven woorden als op golven drijven en verdwijnen onder koppen schuim vaak over seizoensgebeuren of emoties van vreugde, soms verdriet natuur en vreugde wil ik uiten het ander liever niet teken wat harten in het natte zand terwijl ik bezig ben komt vloed breken golven op het land neemt daarna zorgen en verdriet mee naar zee…

Mooi Kniertje staat van dag tot dag En breit voor haar deur een kwartiertje: Voor wie dat paar kousen wel wezen mag, Mijn allerliefste Kniertje? Voor wie dat paar kousen wel mag zijn, Voor moêrtje of voor vaârtje? Zucht dag op dag die bleke Krijn, Of zijn ze voor Grietje of Saartje? Wel Krijnbuur! wist je dat zo graag? U wil ik het niet…

Tijden van onzekerheid, Verslagenheid, genegenheid Verloren en vergeten Alsof niets en niemand je wat boeit Niemand anders, geen enkele vis Voor wie je hetzelfde voelt…

En slechts ’t gewieg der zee doorzucht de vrede, alover de trage bomen en de adem van de lucht. De zee, en haar gedein door mijn bewogen longen… Maar neen: mijn loomt’ verdroomt de maat van alle maat. - o Zang van liefde en hoop: mijn zomer is verzongen, ’t gebladert’ staat verdiept en reeds met dood verzaad.…