Alle inzendingen over en zo de draad

De draad al tijden kwijt Enkel druk ik twijfels uit Gevoelens overrompeld door spijt Nooit voelde ik me zo uitgebuit De ooit zo dikke draad Is langzaam afgebrand Ooit in onoverwinnelijke staat Niets leek er aan de hand Gevoelens zo gestorven Over en uit met onze smart De draad lijkt nu echt bedorven Ooit de draad naar jouw hart…

Een vrouw van zesenzestig doet een draad door een naald. D.w.z. probeert.…

ik scharrel rond in uitgewoonde dromen hoe spint het hart een draad naar toen ik vliegen kon?…

ik ben de eenogige piraat bewaker van de gouden dukaat aan de afschuwelijke draad ik hinkstap met een krijtstomp naar een getekende hemel de poort knelt door de muitergom mijn schip vergaat ik ben de eenogige piraat aan de afschuwelijke draad…

in het tumult van de leegte wilden we ons niet aan elkaar branden we tastten naar een vuurvaste draad die ons pijnloos zou verbinden de draad verdroeg de hitte onze bange armen schoten tekort…

klein is het als spinrag aan de dakgoot het levensdraadje zomaar wat wapperend op de wind breekbaar is het maar soms zo onnoemelijk sterk draad na draad weeft zich een spanning mee het gevormde frame draagt het wel en wee…

Je zei 't zelf, als een rode draad loopt 't door ons leven, we komen elkaar hoe dan ook toch steeds weer tegen. We hernieuwen opnieuw, starten met een nieuwe rode draad. Doen we vandaag toch weer een goeie daad.…

Wanneer je zo'n boek dichtslaat, zorgt een bescheiden lint ervoor, dat je snel de rode draad weer vindt. Door elk mensenleven loopt zo'n rode draad. Wanneer we die draad zijn kwijtgeraakt, vertelt ons leeslint dat ons verhaal, na goede en na hele slechte dagen, doodgewoon weer verder gaat.…

Zij reikt twee draden aan mij. Ik brei aan haar. Ik vermeng de kleuren rood, blauw, geel tot één geheel aan haar. Samen breien we tot de draad veel te strak gespannen staat.…

handen als deuren bedekken haar gelaat zoekt in beslotenheid de verloren draad kluwen van vergetelheid in tranen gewaad…

Twijfelaar in waterkoude draait twijgjes tot vlechtjes, vlechtjes tot draden, draden tot twijfelaar. Met handen rood en trillerig, en met lucifer in tweedonker, een dapper oerwoud fel verlicht, blijkt alle arbeid onverricht en de gordijnen dicht.…

Je hoeft ze niet meer te ontwarren Nog zie ik je handen op je doodsbed grijpen in het niets Was het de draad van je leven die je niet meer terug kon vinden Of heb je zelf de laatste draad afgebroken?…

onverbrekelijk verbonden door draden geweven door tijd heen verzonden al ons halve leven gebeurtenissen gebeurd onherstelbaar geraakt onze liefde verkleurd de code gekraakt het onverbrekelijke verbroken de draden versleten anderen die opdoken nooit geweten voorbij, over en uit toch onverbrekelijk gebleken de tijd in z'n achteruit…

de rode draad ontrolt zich als een vaargeul het roer zoekt mijn eigen koers de steven kiest richting…

Ik zie de gekleurde draden. Ik zie ook de taaie vezels, die onze weefsels vormen. Dat zijn onze levensverhalen, geweven uit angst en moed. Het zijn onze gedichten. Zie de rode draden lopen, die ons innig verbinden. Met onze wondere wereld, en met elkaar.…

het web gespannen van kleverige draden vindt zijn slachtoffers…

Ach, oude rups Spin je draden Tot een sprankelend Zijden kledingstuk Jij, vermoeide spin Weef je web Van dunne draden Schitterend in het ochtendlicht Afgescheiden substantie Stolt in de open lucht Wij vinden er voor ons De mooiste doeleinden in terug…

Ach, oude rups Spin je draden Tot een sprankelend Zijden kledingstuk Jij, vermoeide spin Weef je web Van dunne draden Schitterend in het ochtendlicht Afgescheiden substantie Stolt in de open lucht Wij vinden er voor ons De mooiste doeleinden in terug…

Mensen raken de rode draad kwijt. Vallen, maar staan toch weer op. Wie opgevangen wordt beseft, dat rode draden ons verbinden. Vriendschap met ons hele hart. Atomen met moleculen. Liefde met elkaar.…

span draden van normen en waarden als een heilzaam web de tien geboden en hun exegese zijn altijd een vangnet gebleven fijnmazig rond het lichtend middelpunt daarbuiten wordt ruimte gegund laat ook de draad eens vieren hang het niet in alle kieren geef een frisse wind de kans…

wirwar van draden in de knoop door elkaar ergens is een begin en een einde…

Dra zullen draden mij vangen in hun webben van gesponnen tijd.…

hij herstelt mijn hart met naald en dunne draden verstel ik zijn jas…

Ik zag alle mensen in vezels van licht als wit spinrag in fijne draden circulerend van hoofd tot teen en armen wezen een lichtgevende richting wij stonden in verbinding via een bundel lange draden hielden het perfecte evenwicht volledig in harmonie niets kon veranderen in de vezels van het licht.…

tussen jou en mij weven we broze bitterzoete draden een onzichtbaar onverbrekelijk web onze vingers glijden over de vage contouren van twee kinderen zo lang geleden een jongen en een meisje onze handen reiken naar elkaar in de broze bitterzoete draden resoneert de melancholie…

als een zijde draad wentel ik mij om jou om te strelen in verlangen en te wurgen bij verraad…

jouw draden met mij verweven samen één patroon voor ‘t leven…

even de draad kwijt val dan ragfijn als een spin terug in je web…

ik wou dat ik vogeltjes was dan kon ik samen tsjilpen op de draad van de trein waar de meisjes zijn…

de draden ragfijn mooi gesponnen in een wiel spin ziet ze vliegen…