Alle inzendingen over ezelsoor

omgebogen geeft het aan waar mijn ogen bleven staan maar waar ik weer beginnen wil de geest vraagt meer het hart zoekt stil naar ongelezen woorden…

een beduimeld boek overal ezelsoren  het liefst gelezen…

banen verkleuren ezelsoren steeds groter tijd voor nieuw behang…

En ik draai en ik draai met de rolprent mee en ik draai vergeet mijn levensloop te kaften en ik draai vandaar aan al mijn ezelsoren.…

met veel plezier verblijf ik tussen de warme woorden en spannende zinnen van jouw oneindig mooi boek tot ezelsoren aan toe…

Dit boek verkoop ik voor een vriendenprijs, Ik heb het uit, het zal ook jou bekoren, Het is in goede staat, geen ezelsoren, En uitermate handig voor op reis. En weet je iemand anders? Zeg het dan, Want hier heb ik er nòg wel honderd van.…

Bladzijden met ezelsoren, verkleurd van wit naar bruin. Ik zal het lezen binnenkort, om te weten hoever jij was.…

Schoorvoetend sla ik Deze bladzij van Mijn leven om Nog niet wetend Of ik de volgende Eigenlijk wel lezen wil - Angst doemt op aan De rand van het Blad dat hier en daar Met ezelsoren verrijkt is Verder moet ik, altijd maar Verder, terwijl de grens Al lang bereikt is…

ik heb de titels gelezen de imposante lay outs heel duur uitgegeven mag ik na een lang leven ook een plaatsje in de rij ben klein en heb helaas een slappe kaft beduimeld door talloze vingers van hen aan wie ik mijn droom en zinnen gaf ezelsoren en een vouwtje in het blad gaven aan wanneer het tijd voor een gezonde nachtrust was ik…

En Herman Gorter's boekenkast slacht de stilte met ezelsoren.…

de ezel steunt tsaar poetin excessief zijn oorlogswens voor bommen is berucht in Rotterdam slaakt menigeen een zucht zijn heulen met de vijand: explosief zijn misse club scoort laag op 15 maart men strijkt dan ezelsoren uit de kaart…

hij vertelde aan de bomen zong het in de wind geruis van stille dromen alleen aan mij zei hij het niet rietstengels langs de zonnebeek vertelden zijn verhaal wiegend met hun kopjes in elke nog gesproken taal "koning Midas heeft een ezelsoor dat is de waarheid eerlijk hoor"…

Waarde vriend Ezelsoor, beminde Ezelin Ik groet u met mijn smaragden chapeau voor een waarlijk wervelende show in de wijde wereld van zwervers, zoete zuidvruchten en zure zieledwalers hartveroverende intriges in de diepste toraboraholen der apen- en vogelretraites van het maagdelijk, onontgonnen amazonewoud tussen…

ik ben een spinnetje, dat spint zo werd ik geboren als kind rapjes zak ik van een takje en land dan op mijn linkerhakje ik spin in klokkende liedjes mijn hogetonenmelodietjes o, het is zo een prettig bestaan was ik maar eerder op pad gegaan ach, en als jullie dit liedje horen hebben jullie lekker ezelsoren…

ja, ik weet het wel zal sorry zeggen voor alle ezelsoren of geknakte boeken die ik even weglegde zodat ik wist waar ik was altijd verdwijnen ze wanneer het nodig is dus pak ik kladjes, tandenstokers, ansichtkaarten of oude benzinebonnen de aangebrachte vouwtjes strijk ik altijd weer glad zo wis ik sporen uit…

Met ezelsoren en potlood gemaltraiteerd tot singulier maagdelijk witte pagina's Met het laatste restje plakband trots gerestaureerde omslag tot de met plastic omwonden en korting-sticker prijkende omslag De geur van oude inkt en lagen stof tot de gekunstelde geur van een met lijm doordrenkt cellofaantje…

Langzaam komen de nieuwe woorden ze klinken hol in deze tijd steeds sneller beelden razen voorbij langs de chaos van vandaag oude boeken verzamelen stof maar in de luwte van de nacht laat hervonden rust de gepelde woorden leven daar tussen gekrulde ezelsoren bloeit de poëzie…

Terwijl zij langzaam blad voor blad omslaat en herinneringen traag, zeer traag wees laat worden verbergt een ezelsoor een beetje krom gevouwen schimmen van wazig zwart-wit vloepapier lijkt te dansen maar kraakt plotseling bij het laatste tafereel ze staat op schuift haar stoel achteruit en sluit de gordijnen…

Terwijl zij langzaam blad voor blad omslaat en herinneringen traag, zeer traag wees laat worden verbergt een ezelsoor een beetje krom gevouwen schimmen van wazig zwart-wit vloeipapier lijkt te dansen maar kraakt plotseling bij het laatste tafereel ze staat op schuift haar stoel achteruit en sluit de gordijnen…

Krom en ongebruikt loopt de laatste letter over het gekreukte vel de lijntjes zijn er uit zelfs de punt pakt geen ezelsoor meer het hoofd gericht op een schone lei geeft kwetsbaar oud een kleine kans op ongeschonden nieuw taal laat niet na het juiste woord te plaatsen in herinnering en al leest men letters zonder hoofd oud…

twee gewassen handen een schone mengkom stralende glimlach het bereidingsboek vol plakkerige ezelsoren twintig vlijtige vingers die goed kneden kunnen vuurrode lippen om te zoenen eerlijke producten om aan te lengen met liefdesliedjes een voorverwarmde oven alwaar de hartvormige taartvorm met beleid wordt ingeschoven wachten verwachtingsvolle…

ik dicht niet meer open in vertrouwen mijn leven op papier niet groter dan a4 het was een prul en ik de nul die gladstreek wat gekreukeld was zwaar beduimeld de ezelsoren plat zij hebben het heel zwaar gehad onleesbaar is het kinderschrift met kroontjespen uit vele vlekken weet ik wie ik ben mijn linkerhand schreef tegendraads…

Een beduimeld boek met ezelsoor dat onverkort haar aandacht bindt maakt ons dan telkens weer zestien.…

Jij, die weet dat ik geen onbeschreven blad ben maar getekend door woorden mij kunt lezen nu ik naakt voor je lig en ik mijn ziel in je lichaam schrijf Jij, die behoedzaam de blaadjes van mijn hart omdraait als ik er hardop uit voorlees ezelsoren vouwt in mijn kwetsbaarheid zodat ik weet waar ik gebleven ben Jij, die weet hoe je onderhuids…

Vertel dan van vervlogen jaren toen de zolder nog van mij was waar verloren geesten ooit woonden van hoek tot hoek, vluchteloos spreek nogmaals die laatste woorden en geef het levensboek een gouden rand zonder stukgelezen kaft noch ezelsoren maar blader vooral door het laatste deel zodat fragiele schoonheid blijft behouden en verwondering…

herleeft het verleden het luisteren toen nog naar het wegsterven van stappen in koud betegelde gangen eindeloos in hun lengte van de strengste meesters in de hoek een jongen met zicht op twee muren wat plafond en een stukje vloer nog meer van die fletse tegels het zwart in vierkant gegrijns en de tijd als gezelschap op het hoofd de ezelsoren…

we keren terug naar de dingen die voorbij gingen het hart in lood geklonken de boeken met ezelsoren het hanenpoten-briefje van het kind we leggen zoveel terzijde foto's van een vergeten vakantie hoe onbeschrijflijk jong we waren het geboetseerde vaasje van het andere kind dingen die ons herinneren aan wie en hoe we waren wie we dachten…

Dat er studenten werden ingehuurd Om ‘t eerste kaf te scheiden van het koren Dat kregen we na afloop pas te horen Het heeft als zand in boxershorts geschuurd Wij, rijpe dichters, voelden ons gestuurd Met kluitjes in het riet door junioren Nog lang niet droog achter hun ezelsoren Heeft grut ons werk bepoteld en begluurd Wat weet een melkmuil…

Over een goed boek -literatuur- gaan een kop koffie, twee niezen en een snottebel, wat vrouwelijke vegen foundation door liggend lezen in een hoek van 90° met c.a. 21 ezelsoren. Tijdens mijn eerste college -scheurkalenders- Leiden, voert hoogleraar Middeleeuwen de reden voor zijn liefde voor hardcovers aan.…

drijven je ogen druipnat het wordt stilaan tijd om opnieuw te streven hou je vast aan de takken van de bomen want een felle rukwind kan plots verschijnen en kan zorgen voor wanorde in je dromen laat je gevoelens nooit meer ondermijnen zet je leven terug op de juiste sporen tegenslagen in de liefde gebeuren elk mens heeft weleens van die ezelsoren…